als de Slurp! niet goed wordt weergegeven, klik dan hier
Allô, allô, Bonjour!
Ter ere van het verschijnen van de vijftigste Slurp! fileren we in deze aflevering onbarmhartig het brein van de Fransman. Wellicht heb je er wel eens een gezien, een Fransman. Ogenschijnlijk niets aan de hand.
Maar kijk uit! Tussen de oren van Fransen en Hollanders zit een loopgraaf vol verschillen!
De vier meest in het oogspringende zijn:
1. Fransen eten geen oliebollen.
2. Fransen lijden aan dwangmatige administratiezucht.
3. Fransen vinden geld gênant.
4. Fransen houden van wachten!
Tijdens de festiviteiten op de laatste avond van het jaar trakteerden we onze Franse vriendenschare op het traditionele Nederlandse oudejaarsgerecht. Dit bleek geen succes. De hele avond werd de gepoedersuikerde schaal gemeden als was zij besmet met het ebolavirus.
De volgende ochtend prikten we de 'Balles de huile' dus maar aan een ijzerdraadje in de vogelplataan. Maar zelfs de wintermagere kasteelmezen lieten de Hollandse lekkernij links hangen. Waarom? Zie in onderstaand filmfragment hoe chauvinistische koolmezen hooghartig hun snavel ophalen voor de Hollandse oliebol en opteren voor croissants van eigen bodem.
Cliquez ici voor de movie (Cliquez op de foto hieronder)
Omdat alle leeggegeten provisiekasten weer vol moeten, beginnen we het prille jaar met een bezoek aan de markt. Maar eerst een Frans ontbijt op het winterzonnige terrasje van de Bar du Marché.
Een nieuw jaar verdient een nieuwe jurk. Er is ruime keus, maar we opteren voor model 'korenbloem'.
Bij het afrekenen doen we een ontdekking: Nederlandse supermarkten ronden alle bedragen met grote voortvarendheid af naar boven. Eén cent, twee cent; het bestaat niet meer.
In Frankrijk evenwel, zijn deze nederige muntjes nog prominente spelers in het dagelijks geldverkeer.
Los daarvan wordt geld hier als iets gênants beschouwd. On parle pas. Daar spreekt men niet over. Is dit onvermijdelijk, dan refereert men eraan als 'trésorerie', de schatkist. Vanwege deze monetaire gêne wisselen munten of bankbiljetten dan ook niet rechtstreeks van eigenaar, maar via een tussenstation: het geldwisselschaaltje. Je treft ze bij elke boulangerie, boucherie of anderszins nering.
Zelfs op de markt is naast de weegschaal een kleine afwerkplek ingeruimd om het slijk der aarde discreet van eigenaar te doen veranderen. In de geldlade op de foto rechts het muntgootje voor de ééncentmuntjes, daarnaast het onderkomen voor de tweecentmuntjes. Links in de la is de ruimte voor de handgecalligrafeerde cheques; in Frankrijk nog altoos een frequent gebruikt betaalmiddel. (De Kleenex is om de tranen te drogen als de ééncentmuntjes op zijn.)
Virginie legt haar eigen eitjes. Het zijn de lekkerste eitjes van de markt. Veel heeft ze er niet, dus je moet er op tijd bij zijn. Anders is ze uitverkocht. Hoe bescheiden haar omzet ook moge zijn, elke transactie wordt nauwgezet geadministreerd. Een doosje van zes komt op 0,84 centimes. Merk op: de pen in Virginies 'Cahier de trésorie' is in de nationale driekleur en kan ook rode cijfers schrijven.
Virginie houdt best van een grapje, maar van goedbedoelde snedigheden als 'U bent de kip met de gouden eieren' is zij niet gediend. 'Un poule? Moi!?' snerpt ze terwijl ze verstoord op haar door tijd en roest aangetaste geldtrommeltje roffelt. 'Quat'-ving'-quat'-centimes, s'ils vous plaît, monsieur.'
Ostréiculteur Jean-Louis voorziet ons van een dozijntje 'Spéciales'. Oesters in de kleur van de zee; die ochtend opgevist in Cap Ferret, 80 km zuidwaarts. Ook uit zijn schatkist spreekt de ostentatieve Franse nonchalance voor klinkende munt.
Macarons, de suikerzoete specialité de Bordeaux, betrekken we bij Tony Macaroni.
Zijn kerngezonde 102-jarige buurvrouw vult onze mand met 'Pissenlits', paardenbloemenblad. Je gaat daar niet, zoals de naam insinueert, van bedplassen, wel is het heilzaam voor de lever. Dit zwaar beproefde lichaamsdeel heeft zich de afgelopen feestdagen kranig geweerd en verdient dus een duwtje in de rug.
De onverstoorbare ex-postbode Jean-Daniël beunt een beetje bij met wijngaardslakken. Vijf soorten; fait maison en prêt à cuire. Uurtje in de oven en klaar. Geduldig wacht hij op klanten. Dat maakt hem niet uit, wachten. Waarom? Daar komen we zo op terug.
Een verse meuk pompoen. In dikke plakken snijden en bakken in de huisgeperste huile de noix. Heerlijk!
De eindejaarsperiode vormt het hart van het jachtseizoen. Duiven, patrijzen, fazanten, eenden, hazen, konijnen...
Zelfs wilde zwijnen liggen snuit aan snuit klaar voor de thuiskok. Dit alles overziend mag het een godswonder heten dat er in Frankrijk nog één dier in leven is.
Wild is begeerd. Dus dat betekent wachten. Wachten in de rij. Hollanders haten het. En doen het ook niet. Ze gaan weg en komen later wel 'ns terug. Of niet. Maar Fransen lijkt het niet te deren. Zij beheersen de nobele kunst van het wachten.
Wachten (werkwoord)
"Op dezelfde plaats of in dezelfde situatie blijven tot iemand komt of iets gebeurt."
Een eigenaardig fenomeen, wachten. Het NU wordt gekwalificeerd als ontoereikend en je kiest voor een STRAKS dat iets prettigers zal brengen. Wachten is de geestelijke voorbereiding op iets wat een verbetering vormt van het NU.
'Alles komt op tijd voor hem die wachten kan.' Francois Rabelais
'Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat: Iedere minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door 't ogenblik.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?' M. Vasalis
Twaalf maanden wachten
In oktober zijn de druiven geoogst. We herbergden ze in stalen cuves en gedurende twee maanden hebben we hen getransformeerd tot wijn. Een hectische periode. Maar nu heerst er rust in de wijnkelder. Geen geluid weerklinkt.
De wijnpersen staan schoongewassen te wachten; hun dweiltjes over de stangen. Vier seizoenen lang mogen zij staan en denken aan hoe het was, hoe zij in de warme nazomer druivenschilletjes vermorzelden tussen hun machtige persplaten. Nu hebben ze een 'année sabbatique'; pas volgend jaar mogen zij hun spieren weer laten rollen.
De cuves zijn leeg. De wijn die zij hebben gebaard is hen ontnomen en overgebracht naar de belendende 'chai à barriques'.
Hol en zonder nut rijzen de stalen vaten op in de postnatale stilte. Geen zak te doen.
Hier in de vatenkelder kan de wijn in alle rust volwassen worden. In het donker, vredig ademend door het hout van de vaten heen, gaat zij een lange winterslaap tegemoet. Pas over twaalf maanden maken we haar wakker. Dan zal de jonge eigenwijze wijn herboren worden, dan is het wachten beloond: de tijd heeft de koppige tannines zacht, rond en mollig gemaakt. Soepel en voluptueus zal de wijn zich uitrekken om zich met een sensuele glimlach in de fles te laten glijden. Verrijkt met de donkere kruidigheden van het eikenhout zal zij straks onze neuzen verleiden met hersentintelende aromacombinaties.
(Noot van de auteur: wat IS dit voor wijnporno! Cliquez ici voor feiten.)
Zenification
Fotodetective Hans Aarsman zou opgeveerd zijn. Wat gebeurt hier?! Een protestdemonstratie? Een gekapseisde financiële instelling? Geld terugeisende klanten? Dan, met het vergrootglas gebiologeerd in de vuist, zouden hem de schellen van de ogen vallen: een wachtrij, zo lang dat hij de hoek om buigt.
En nee, dit is niet de hongerwinter, november 1944, dit is Bordeaux, november 2012.
Het betreft een restaurant. Om precies te zijn: een vleesrestaurant. Dat schreeuwt om een verklaring; waarom, nom de dieu, wachten 100 geestelijk ogenschijnlijk gezonde mensen voor een restaurant!? Ofschoon de wijnboer geen liefhebber is van vlees en al helemaal niet van wachten, sluit hij, gesteund door zijn geliefde, braaf achteraan de lange rij. Alles voor de kunst.
Na ongeveer twintig minuten ruist er een fluistering door de rij: 'De deur gaat open... De deur gaat open...!' Langzaam zet de menselijke slang zich in beweging.
Nauwlettend gadegeslagen door de in alarmkleuren uitgevoerde Madame Jokiel schuifelen de gasten de felbegeerde eettempel binnen. Om gedrang te voorkomen wordt na elke tiende bezoeker een pauze ingelast opdat de voorgaande shift zich binnen kan installeren. Met een adelaarsblik telt de voormalige kampcommandante de koppen. Na elke tiende bezoeker schalt een krachtig 'Halt! over de kasseien.
Als de wijnboer en zijn minnares eindelijk aan de beurt zijn om naar binnen te mogen, zijn etage een en twee al afgestampt complet. Pas op de derde verdieping vinden zij een plaatsje.
Louter lachende koks hier. Begrijpelijk, want de arbeidsvoorwaarden in L'Entrecôte zijn onverslaanbaar: biefstuk en patat. Dat is het enige dat ze hier hoeven te kokkerellen. Oh ja, en een 'Salade aux Noix'.
Ten prooi aan lichte verwarring monstert de wijnboer de kleinste menukaart ooit. Het 10 x 20 cm metende kaartje vermeldt 1 entrecôte, 1 patat en 1 sla en omvat ook nog de wijnkaart. Maar dat kan, want de carte des vins behelst slechts 2 wijnen: een rode met een aoc, die dus in ieder geval van druiven is gemaakt, en een rosé die van alles kan bevatten.
Angstig telt de wijnboer zijn zegeningen. 'Wat doe ik hier? Wie ben ik eigenlijk?' En de belangrijkste: 'Hoe kom ik hier weg?'
Omzichtig als kuste hij de buik van een krokodil, slurpt de kasteelheer een minislokje van het dictatoriale druivennat. Welopgevoed probeert hij na het doorslikken zijn gelaat in de plooi te houden. Maar de peristaltische geluiden waarmee dit gepaard gaat, doen de serveuse gealarmeerd toesnellen; de handleiding voor de defibrillator in de hand.
Voorgerechten, daar doet men hier niet aan. Voor de wijnboerenminnares arriveert de 'Tranche de faux filet paré avec sa fameuse sauce et ses pommes allumettes'.
De wijnboer moet toe met een 'Salade au Noix'. Inderdaad, juridisch is op deze propositie weinig af te dingen: 'Noix' is onmiskenbaar meervoud; we tellen er anderhalf.
Maar een beetje wijnboer laat zijn pad niet beschaduwen. Integendeel: hij gaat gewoon opnieuw eten. In een klein restaurantje in de zeeliedenbuurt van Bordeaux wordt de avond ten tweede male gevierd met een schaal verse oesters, carpaccio van zeebaars, een bord gegrilde inktvisjes en een fles uit een wijnstreek waarvan het bestaan hier met klem wordt ontkend.
L'Entrecôte 4, Cours du 30 Juillet, 33000 Bordeaux, Téléphone : 05 56 81 76 10
Epilogue
L'Entrecôte heeft in Frankrijk vijf vestigingen die gemiddeld 6,5 miljoen euro per filiaal omzetten. De erven Gineste de Saurs bakken dus op jaarbasis een dikke 32 miljoen euro bij elkaar. Niet slecht voor een taaie biefstuk, een schaal slappe frites en een fles ondrinkbare wijn.
Blijft de vraag:
WAAROM ZIJN HORDES MENSEN BEREID DAARVOOR IN DE RIJ TE GAAN STAAN?
Sinds steeds meer restaurants La Tulipe Premium, Château la Tulipe de la Garde en Slurp Bistro Blend op de kaart zetten, gaat het hartstikke goed met de Nederlandse Horeca.
In Leeuwarden is Restaurant Sems the place to be. Geweldig lekker eten, hartverwarmende bediening en de beste wijn in de hele omtrek. En.... Château de La Tulipe de la Garde per glas! Sems heeft onze actie 'Win een Ton' gewonnen. Dat is jammer, want nu moet de voordeur eruit gebroken worden. Op 28 februari komt Ilja Gort persoonlijk een ton met 225 liter La Tulipe Prestige naar binnen rollen. www.semsleeuwarden.nl
Slurp Bistro Blend
Pure eerlijke wijn van rijpe, biologisch geteelde druiven.
Geen toeters en bellen, gewoon lekkere sappige boerenwijn.
Gevinifieürd met onze star-winemaker Michel Rolland.
Een sappige rode Cabernet Sauvignon,
een fruitige witte Sauvignon Blanc,
een spetterverse rose Grenache.
Cuvée Trois Milleis een uiterst
zeldzame rode TOP-Bordeaux, van het mooiste jaar van het decennium: 2009.
Er zijn slechts 3000 flessen van
gemaakt onder supervisie van
Michel Rolland, de beste wijnmaker ter wereld.
De naam is met 18 karaats goud rechtsreeks op de fles gedrukt.
Cliquez ici voor de Fiche Technique
en een filmpje.
Château la Tulipe
de la Garde 2010
Eindelijk,
de Château la Tulipe
de la Garde 2010
est arrivé.
