Slurp! 10, september 2009

Âllo âllo, Bonjour!

Hier gloeiendheet wijnnieuws, een klaterende geldregen en een 'adresse' om nooit meer te verlaten.
Allez, on y va!

2009: een geweldig wijnjaar

2009 belooft een topjaar te worden.
De krant juicht over een Année de référence, nog beter dan het beste jaar van dit huidige decennium, het Année exceptionelle 2005.
Dat zou wel eens kunnen kloppen, want het is al wekenlang stralend weer. Elke dag opnieuw.

Om zes uur 's ochtends is het al raak: langzaam lost de ochtendmist in het dal op en aan de witblauwe hemel verschijnt een bleek zonnetje, dat een goudkoperen licht verspreidt. Het werpt lange schaduwen over de druivenstokken en zet de vogels aan het zingen.

Krant

Tijdens de koffie, de croissant en de krant wordt de zon helderder en hemel blauwer.
Tot het tegen elven te warm begint te worden en je de schaduw moet opzoeken.

's Middags is het bloedheet. Niets beweegt. De druiven hangen dieppaars aan de struiken. Hier en daar zijn ze bedekt met een dun laagje stof van het kurkdroge pad.
De druivenstruiken lijden. Voor sommige zou een verlossende regenbui al te laat komen: hun bladeren zijn al bruin verdroogd.
Honderdduizenden wijnplanten staan met slaphangende bladeren de hele dag te snakken naar water. Als ze zouden kunnen schreeuwen, zou het hier in de wijngaarden een oorverdovend lawaai zijn. Met je handen voor je oren zou je wegrennen. Maar druiven water geven is verboden in Bordeaux.

'Gaan ze niet dood?' vraag ik bedrijfsleider Paul tijdens onze dagelijkse tour des vignes. In gedachten zie ik de wijngaard veranderd in een zwartgeblakerd druivenkerkhof met eindeloze rijen geraamtes van dode wijnstokken.
Hij lacht. 'Non, non, pas de souci...'
'Wanneer oogsten we dan? Volgende week?'
Hij produceert een soort mondscheet waarop Fransen het alleenrecht hebben: 'Bwrôah... Ze zijn nog lang niet rijp...'
Ik kan het niet geloven. 'De buurboeren zijn al begonnen met oogsten! Waarom niet, zoals we elk jaar doen, met een zakje druiven naar het 'Laboratoire' in de stad voor een analyse?!'
Paul haalt zijn schouders op: 'Ça ne vaut pas le coup. Ze zijn niet rijp. Kijk de pitjes. Die zijn groen. En die moeten bruin zijn.

'Die schil. Die is te dun. Die moet nog steviger worden. Dat is waar de tannines en de kleurstoffen vandaan komen. Zó krijg je lekkere, volle wijn met veel fruit.'

Bij de salade gourmand en een koel glas rosé citeert hij zijn grootvader: 'Laat je nooit van de wijs brengen door mooi weer; druiven zijn rijp als het hun tijd is; zon of geen zon. Als het seizoen teneinde loopt en de sapstroom in de wortels tot stilstand komt, dán ga je oogsten. Niet eerder.'

Wijnregen

Vier zondoorstoofde dagen later is het zover. Paul belt op.
'Het regent wijn!'
'Huh?!'
'Het regent wijn!' herhaalt hij. 'Door de droogte is het vocht in de druiven met zo'n tien tot twintig procent verminderd. Nu het regent, kunnen ze zich weer vol zuigen en op hun normale gewicht komen.' Zijn vrolijke lach schalt in mijn oor. 'Dit buitje scheelt ons duizenden flessen wijn!'

Een plek om nooit meer te verlaten

Bon. We hebben dus geld verdiend. Dat moet gevierd worden. We nemen ogenblikkelijk een vrije dag, springen in de kar en een uur later snorren we het zanddoorstoven Cap Ferret binnen; een klein oesterdorpje op het allerlaatste landpuntje in de Atlantische Oceaan, waar het altijd mooi weer is.
Het wijnboerenleven is hard en kent geen mededogen. Ook nu, want we staan in martelende driestrijd:
de hele middag lang lunchen op het terras van het Maison du Bassin?
Of nemen we genoegen met een schaal verse oesters en een fles gekoelde witte wijn aan het strand bij J.J.?

Of hetzelfde, maar dan met onze voetjes in het zand bij Amélie?

Maar ach, in wezen is het helemaal geen keuze. We gaan natuurlijk naar Hortense.

Onder het gefilterde licht van een alles overwoekerende druivenstruik die nog uit het paleolithicum stamt, wijst de naamgeefster ons een tafeltje toe.

Met uitzicht op de Dune du Pyla, platina afstekend tegen een hemelsblauwe Oceaan, adviseert Hortense ons de gegratineerde oesters en de tartare de thon et saumon.

Uiteraard met een voorzichtig glaasje uit de welvoorziene carte des vins plastifié.
In de zachtzwoele warmte onder de druivenbladeren, verglijdt de middag. De kok heeft zichzelf overtroffen, de bediening is vrolijk en snel en Hortense zelf is om van te smelten.
Ander glas, mandje brood, karafje water, schoon servet: met een oprechte lach die haar gezicht nimmer verlaat, is ze overal tegelijk.

Na afloop begeleidt ze ons persoonlijk naar de auto en neemt afscheid met een kus op beide wangen.

De rekening is vrijwel te verwaarlozen. Zeker voor een paar uur op schoot bij een engel in het paradijs.

De rest van de dag gebeurt er niet veel meer: languit in het warme zand, terwijl de strandgeluiden van steeds verder weg lijken te komen...

Chez Hortense Avenue du Sémaphore, Le Cap Ferret 33950, Téléphone: +33 (0)5 56 60 62 56

De uitnodiging

Bovenop al dit goede nieuws plofte er daags later ook nog 'ns een echte invitation in de kasteelbus.
En maar liefst van een mij onbekende burgemeester van een nadurig dorpje!
Met gepaste trots scheurden we de enveloppe open: zouden we dan eindelijk tot de notabelen van deze eenvoudige wijngemeenschap gaan behoren? Zouden we wellicht tot ridder geslagen worden?
Niet onmogelijk, want het betrof een Soirée met daaraan voorafgaand een Apéro à l'Extérieur.
Op de bewuste dag hesen wij ons in ons beste pak en meldden ons ruim op tijd bij de Mairie.

Daar bleek niemand aanwezig.

Gelukkig was er gezorgd voor een adequaat bewegwijzeringssysteem naar de 'Salle des Fêtes', waar de feestelijkheden zouden plaatsvinden.

De ontvangst was wat minder warmbloedig dan wij hadden verwacht.
De vrouw van de burgemeester overhandigde ons de menukaart en wees met een kort gebaar naar haar man, die even verderop de 'Cuisine vigneronne' voor zijn rekening stond te nemen.

Burgemeester Roger heette ons welkom en adviseerde eerst een apéro te nemen, waarna hij speciaal voor ons een exclusieve streek-amuse zou cuisineren: levend gegrilde Dordognepaling.

Als apéro serveert een al iets ontdooide Madame de burgemeester ons een plastic beker 'Rosé du Carton'.

Gegrilde Dordognepaling is een lastig te bereiden gerecht, maar de magistraat biedt de tegenspartelende waterbewoners flink tegenspel.

Nee, dat zat dus niet mee, die middag: de festiviteiten bleken te bestaan uit een zogenaamde soirée choucroute...

... zodat wij in allerijl terug naar huis moesten teneinde ons om te kleden in Elzasser tenue. Ondanks deze tegenslagjes werd het toch nog een hele gezellige avond.

Wijnoogst 2009 LIVE!

Voor de ongelukkigen die NIET kunnen komen helpen druivenplukken is de wijnoogst op Château de la Garde live te volgen. Kom virtueel je rug breken op www.slurp.nu/lasvammerug vanaf 5 oktober a.s.

Allez, Santé! Et à la prochaine!

sante

medailles