Allô, allô, Bonjour!

In deze levensgevaarlijke Slurp! worden we gebombardeerd, verleid en blootgesteld aan gevaarlijke criminelen. Voor menigeen wellicht dagelijkse kost.
Maar hoe zit dat met een eenvoudige wijnboer? Kan hij een dergelijke torturetest weerstaan?!

Allons y!

Een bombardement van Jeu de Boulesballen

Het was heet. Als je een cappuccino wilde of een fles water, moest je zorgen dat je de paar meter, van de lommerrijke plataan naar de deur van de keuken, zorgvuldig in de schaduw bleef. 40 graden gaf de thermometer soms aan. We genoten ervan, maar het bemoeilijkte een doortastend functioneren. Loom en traag werden we. Als luiaards in een suikerbroodboom.

Onze kasteelkonijnen leken van deze woestijnachtige temperaturen geen hinder te ondervinden. Totdat zij, aan het einde van de middag van de 12e juli, zich uit het park repten en zich dicht tegen elkaar aan onder onze werktafel nestelden. Hun adem ging snel en in kleine pufjes.

Kort daarop begon de lucht te betrekken. Boven ons hoofd schoten inktzwarte wolken over elkaar en verduisterden het zwerk. Er volgde een donderslag alsof Donar met zijn hemelwagen op een bermbom reed. Toen deze helse explosie was uitgerommeld, bleef het onheilspellend stil.

Plotseling weerlichtte het aan de horizon en werd de stad Bordeaux door een reeks bliksemschichten getroffen. Dit oergeweld werd gevolgd door een hoosbui die klonk alsof hij nimmer zou eindigen. Uren aaneen bleef de regen neerdreunen. Juist toen wij aanstalten begonnen te maken tot het timmeren van een ark, verstilde de watermassa.

In Bordeaux werden auto's onderzeëers. Wijnkelders veranderden in zwembaden.

Onze buren in Pomerol konden ontspannen: zij hoeven deze zomer hun druiven geen water te geven.

Omdat Château la Tulipe de la Garde op de top van een heuvel ligt, zaten we hoog en droog en vrij van wateroverlast. Behalve dat de volgende ochtend de grond van onze kostbaarste wijngaard bleek te zijn weggespoeld. Ons dierbare terroir lag op de openbare weg!

Maar een beetje wijnboer grijpt in zo'n geval de schep, en voilà: drie dagen later lag onze grond weer op haar plaats; terug in de wijngaard.

Toen daags later onze kasteelkonijnen opnieuw dekking zochten onder de tafel, verstijfden wij van schrik.

Terecht. Nog geen halfuur later barstte er een hagelstorm los. Hij duurde slechts 20 minuten, maar geselde de aarde met Jeu de Boulesballen van ijs.

Tegen hagelstenen kun je je verzekeren. De hoogte van de premie is afhankelijk van de waarde van je wijn. Voor een Grand Cru kost een hagelverzekering jaarlijks enkele tonnen. Kleine wijnboeren zoals wij moeten tussen de tien- en twintigduizend euro per jaar ophoesten. Maar omdat wij liever investeren in de kwaliteit van de wijn dan in de verzekeringsmaatschappij, zijn we vijf jaar geleden gestopt met de hagelverzekering. Wellicht dat dit besluit is doorgedrongen tot de hoogste regionen, want ook tijdens deze reuzenhagelbui schulpte de hand Gods zich over ons.

De Entre-Deux-Mers, hier een halfuur vandaan, daarentegen werd zwaar getroffen. We belden met collega Jean-François. "Het is vreselijk. De druiven die ik het hele jaar heb vertroeteld, zag ik voor m'n ogen verwoest worden. Een catastrofe. Bladeren verscheurd, de grond bezaaid met afgerukte trossen. Zo'n hagelbui betekent niet een, maar twee jaar verlies. Want de uitlopers die je nodig hebt voor het volgende jaar, zijn afgebroken. Sommige wijnstokken zijn onherstelbaar beschadigd. Natuurlijk, je kunt nieuwe planten. Maar het duurt vier jaar voordat die de eerste wijn geven en tien jaar voor dat een druivenplant de karakteristiek van je wijngaard gaat reflecteren."

De wijngaarddokter diagnostiseerde dat de meeste van onze druifjes geen schade opgelopen hebben. Een paar van onze wijngaarden zijn licht getroffen en hebben een oogstverlies van maximaal tien procent. Daar valt mee te leven, vinden we.

Op het moment dat deze Slurp! uw mailbox binnenglijdt, blaken de Tulipe-druifjes alweer van gezondheid en worden dagelijks vertroeteld. De lucht boven ons Château is weer smetteloos blauw en vrij van Jeu de Boulesballen.

Le Piano à Bretelles

Gelukkig brengt lucht ons meer dan alleen Jeu de Boulesballen.
Een accordeon bijvoorbeeld, produceert geluid als je de lucht in het instrument samenperst met de balg. Wanneer je tegelijkertijd een toets indrukt, stroomt die lucht langs de metalen tongetjes in de klankkast, die gaan trillen en voilà: Musique!

Er is geen muziekinstrument dat mij meer weet te ontroeren. Dat komt omdat Franse accordeons registers gebruiken met drie tongen per toon.
Die verschillen een beetje in hoogte, waardoor de toon gaat zweven. Dat is dat hartverscheurend mooie geluid, die diep weemoedige klank, waardoor je bij het horen van slechts één accordeontoon, direct langs een oud vissershaventje loopt, op een winderig perron een verloren liefde uitzwaait of rond een kampvuur zigeunergoulash eet met veertig rovers.

In Frankrijk blijft accordeonmuziek onverminderd populair. Veelvuldig worden er 'Thé dansants' mee georganiseerd (die, gelet op het consumptiepatroon van de deelnemenden, overigens beter 'Vin dansant' genoemd kunnen worden). Met enige moeite kun je zelfs wereldkampioen accordeonspelen worden, zoals Félicien Brut.

Een beetje wijnboer gaat een internationaal festival van vrouwelijke accordeonnistes dan ook zeker niet uit de weg.

Al vroeg verdringen zich de eerste accordeofiele Die Hards zich voor de ingang. De festival-organisatie is op het ergste voorbereid en heeft zich verzekerd van speciale apparatuur om iets te enthousiaste headbangers zonodig weer wakker te vibreren.

De voorgeschreven kledingcode is 'Tenue de village'. Gelukkig maar, want nu hoeft de kasteelheer zich niet te generen voor zijn rommelige verschijning.

Bij het ontwaren van de entreeprijs deinst de wijnboer beduusd achteruit. Maar verleid door de verlokkende accordeonklanken streelt hij zijn hand over zijn beurs en betreedt de feestzaal.

Binnen wordt de danslustige druivenridder pardoes van de sokken gereden door een aanstormende snelheidsduivel.

Maar dankzij het onverstoorbaar doormusicerende 'Orchestre Alain Michel' (Tel. 0553819358), dat het voorprogramma verzorgt, is hij al snel over zijn grootste schrik heen.

Maar ondanks dat de wijnboer dagelijks vele uren voor de spiegel doorbrengt, blijkt hij als danspartner weinig aftrek te vinden.

Liever nog opteren de dames voor een 'paso solo' dan zich voor het karretje te laten spannen van de ijverig flirtende wijnfluisteraar.

Nog een stiefkwartiertje lang blijft de teleurgestelde flessentrekker voor muurbloempje spelen. Dan besluit hij de aanvang van het 'Festival International Feminin d'Accordeons' niet af te wachten. Met een troost-cd in zijn binnenzak en een illusie armer verlaat hij de festivalzaal.

Buiten wacht hem voor het eerst die dag vrouwelijke belangstelling.
'Voulez-vous danser avec moi?' fleemt voormalig Salon de Thé-danskampioene Manuela. Verrukt haast de wijnboer zich met zijn verovering terug naar binnen. Eindelijk succes!

Een vrije zondagmiddag op het Franse land

Als je de rivier wilt vinden, moet je doorgaan waar anderen stoppen. Volg deze oude Chinese wijsheid en rij na het bordje 'Einde rivier' nog een kilometer door. Sla dan rechtsaf een half aan het oog onttrokken landweggetje in. Blijf doorhobbelen tot waar de electriciteitskabels verdwijnen en de internetverbinding wegvalt.

De routeplanner voelt dat haar navelstreng wordt doorgesneden. Geschrokken sommeert zij je om direct om te keren. En inderdaad: even verderop passeer je dreigende borden. "Doodlopende weg". "Privé-eigendom". "Verboden toegang".
Rij hier door.

Tot je verbazing zul je daarna een aantal achteloos in de berm geparkeerde auto's aantreffen. Dan verschijnen om de bocht de contouren van het Restaurant Zonder Naam.

Het restaurant is niet veel meer dan een ruim uitgevallen hut aan de rand van de Dordogne. Warm en stil is het er. Langs groene oevers stroomt het zandkleurige water traag naar zee. Aan het zelfgefabriekte steigertje dobberen wat bootjes. Af en toe vaart geruisloos een garnalenscheepje voorbij.

De omgeving is paradijslijk en ook culinair lijkt er weinig mis. Maar de wijnboer, die evolutionair dicht bij de dieren des velds staat, voelt instinctief dat hier iets niet klopt. Als hij naar de plaats van zijn keuze toeloopt, gaan zijn nekharen overeind. Slecht op zijn gemak zet hij zich aan tafel. De rug tegen de muur, de zintuigen gespannen. Wat is hier gaande?

Voordat de landman de tijd krijgt zijn gedachten te ordenen, valt er een schaduw over zijn tafel. Een reuzengestalte torent boven hem uit en sommeert hem op barse toon te bestellen.

Maar de rosé is ijskoud, lekker sappig en komt van een boer uit de buurt.

Ook de 'Salade Basquaise' is rijk bedeeld. De wijnboer zet de riem van zijn wantrouwen een gaatje losser. Zou het dan toch meevallen?

'Friture' heet dit gerecht. Het bestaat uit een bord knapperig gefrituurde visjes die men in zijn geheel dient op te eten. Met oogjes, tandjes, hersentjes, graatjes en al.

De wijnboerenminnares heeft wat moeite met deze basale vorm van visconsumptie. Derhalve stelt zij haar doorslikmoment graag wat uit. Dit weigergedrag leidt tot allerlei kolderiek bedoelde creatieve oprispingen.

Als de hoofdgerechten worden geserveerd, schiet de wijnboer als door een wesp gestoken overeind. Eindelijk begrijpt hij wat hier aan de hand is. Iedereen heeft hier een zwart balkje voor zijn ogen!

Op dat zelfde moment ruist er een fluistering door het publiek. Hoofden worden schuldbewust over borden gebogen, blikken kijken nadrukkelijk weg van de ingang. Reptielen zoeken snel een veilig heenkomen.
'De Paling!' wordt er gefluisterd. 'De Paling komt binnen!'

Een wonderlijk gezelschapje schuift aan. In de tafelheer herkennen wij Jaques Rescine, alias De Paling. Een veelvuldig veroordeelde crimineel, vermaard om zijn vele stoutmoedige ontsnappingen.
'Wat draagt die meneer zijn horloge op een vreemde plaats,' kirt de wijnboerenminnares verbaasd.
'Nee, schatje,' bromt de wijnboer. 'Dat is geen horloge.'

Geen internet, geen pottenkijkers. Een vrijhaven. Onvindbaar voor de buitenwereld. Ach wat smaakt de maaltijd hier goed. De smaak van de vrijheid.
'Heerlijk', denkt de Paling, 'zo'n vrije zondagmiddag op het Franse land...'

Zelf er naartoe? Dan moet je zoeken. 'Aan de waterkant' en 'De rivier'. Dat zijn de enige, nogal summiere adresverwijzingen van het Restaurant Zonder Naam.
Wie het telefoonnummer belt, krijgt een melding dat dit nummer is afgesloten. Maar weet je dit restaurant te vinden, dan heb je een fantastische ervaring. Al of niet in gezelschap van De Paling.

Splinternieuw herdrukte wijnboerenboeken.
Wees er als de kippen bij.

Overleven als Gort in Frankrijk Cliquez ici om te bestellen.

Nieuw binnen

Nieuwe voorraad BDR 2006!

2010

Dit is geen shirt maar een statement!

Draag dit exclusieve shirt
en iedereen ziet direct dat
hij te maken heeft
met een intelligent
en doortastend persoon.

Zojuist gearriveerd uit Frankrijk:
de laatste voorraad
Château la Tulipe de la Garde
Bout des Rangs 2006.

Bestel nu de laatste dozen van
deze unieke topwijn in de SlurpShop.

Château la Tulipe
de la Garde 2010

NU verkrijgbaar
bij De Wijnbeurs !