Allô, allô, Bonjour!

Menigmaal heb ik getracht te doorgronden waarom het ene idee een knaller wordt en het andere de mist in gaat. Welnu, ik ben eruit: de sleutel tot succes is onderschatting. Het te optimistisch inschatten van een doelstelling zorgt ervoor dat je wel MOET doorzetten wil je overleven.
Hieronder de keiharde bewijzen.

Allez, à l'attaque!

Overleven als Gort in Frankrijk

Vandaag is het precies negentien jaar en drieënzestig dagen geleden dat ik mijn handtekening zette onder het koopcontract van een middeleeuws wijnkasteel in Frankrijk. Dat was niet mijn schuld. Ik was, zoals dat officieel heet, wilsonbekwaam. Tot over mijn oren verliefd op die woestromantische vesting, had ik geen flauw benul dat ik mijn hoofd op het hakblok legde.

In de jaren die daarop volgden, bekroop me regelmatig de gedachte dat een caravan van het merk Château wellicht een betere aanschaf zou zijn geweest. Het zou mijn leven in ieder geval een stuk overzichtelijker hebben gemaakt.

Geheel onverwacht bleek het chateauleven zich namelijk niet af te spelen op een wolk van roze marsepein. Om de helse verschrikkingen die het wijnboerschap met zich meebrengt te overleven, moest men beschikken over onuitputtelijke heldenmoed en de kracht van zeven ossen.

Zo bleek het niet waar te zijn dat het in Frankrijk altijd mooi weer is. De afgelopen zomermaand bijvoorbeeld, verdronk in dagelijks neerdreunende regenbuien van episch formaat. De wijngaarden raakten onbereikbaar voor de trekker en de druivenstruiken, directe familie van de oerwoudliaan, konden door niets gehinderd doorwoekeren.

Maar wijntijgers Régis en Yvette hulden zich in Platoon-achtige gewaden en trokken te voet in de drassige druivenvelden. Waar zij, na een wekenlange verbitterde strijd, een pyrrusoverwinning op de ontembare vitis vinera wisten te behalen.

De moerassige weersgesteldheid veroorzaakte een geboorte-explosie van miljoenen bloeddorstige kasteelmuggen die zich smakkend tegoed deden aan het voornamelijk uit wijn bestaande bloed van de kasteelheer.

Dat is echter allemaal nog niets vergeleken met het formaat torren dat men hier 's ochtends in zijn ondergoed kan aantreffen.

Of schildvleugeligen van vreeswekkende afmetingen die gaten in het hout knagen ter grootte van een volwassen van Dobben-kroket.

Om nog maar te zwijgen van de steekgretige reuzenwespen met angels bijna langer dan zijzelf.
Of mysterieuze inktzwarte reuzenhommels die de gewoonte hebben om als een soort vliegende Harley Davidsons om je hoofd te ronken.

En dan het onderhoud! Een nimmer eindigende litanie van slaapwoelend wakker liggen. Dusdanig veelomvattend dat kasteelkonijn Flaubert zich verbijsterd afvraagt hoe het ooit goed moet komen met dat achterstallige schilderwerk.

Of de muren. Met weemoed denk ik wel eens aan die smetteloos gemetselde Hollandse baksteenmuren. Spijkerhard en ondoordringbaar. Bovenstaande kasteelmuur oogt smeltend idyllisch, maar onderwijl pikken zwaluwen de voegen uit de stenen en nestelt zich daar ongevraagd een Ark van Noach aan koolmezen, vinkjes, roodborstjes, mussen, spreeuwen, hagedissen en ander natuurgeteisem.

Dat lijkt heel gezellig, zo'n huis vol vliegende medebewoners, maar door die ontbrekende voegen tussen de stenen verzakte er een kasteelmuur, waarna de steunbalken het luchtledige dreigden te kiezen. Anders dan de meeste werkzaamheden, die wij met Franse achteloosheid omzeilen, is dit het soort onderhoud dat geen uitstel verdraagt.
Er moest met spoed worden ingegrepen.

Gek genoeg naderen we hiermee het punt waarop de zon weer gaat schijnen. Want nu hadden we een rechtgeaarde reden om iemand uit te nodigen die ons zeer lief is. Immers een titanenklus als deze, het voor instorting behoeden van een middeleeuws kasteel, kan maar door twee mensen worden uitgevoerd: de sterkste Amerikaan op aarde, of de leukste Fransman ter wereld.

Hoe overleef ik de leukste Fransman ter wereld

Superman kon niet (hij zou trouwens tweede keus zijn geweest) maar monsieur Moreau stond een week na ons smeektelefoontje voor de kasteelpoort. Negentien jaar geleden heeft hij hier met hamer, zaag en potloodje achter het oor de zeven wereldwonderen verricht en nu was hij terug.
Als we op de schemerige kasteelzolder samen de schade in ogenschouw nemen, lacht hij op precies dezelfde manier als negentien jaar geleden: 'Mwôah, c'est pas méchant,' en trekt zijn duimstok.

Reeds zes weken later (razendsnel voor een Franse aannemer) pruttelt monsieur Moreau's vrachtwagentje de binnenplaats op. Maar twee dingen zijn veranderd: de grote kleine man nadert de zeventig en laat het sjouwen graag aan anderen over, plus nog een tweede aspect dat later aan bod zal komen.

'Haha,' lacht monsieur Moreau tegen wijnreus Régis. 'Je lijkt Jezus wel, die zijn eigen kruis gaat timmeren! En met die vleugels op je rug kun je zo ten hemel varen.'
Een actie die gezien Régis' lichaamsomvang geen geringe prestatie zou zijn.

Binnen wordt een steiger gebouwd, buiten hanteert de meesteraannemer met chirurgische precisie de motorzaag.

Nadat de wijnboer zich ervan heeft vergewist dat al het zware werk is gedaan, betreedt hij het strijdtoneel en biedt lafhartig aan of hij 'misschien ergens mee kan helpen'.

Monsieur Moreau moet er smakelijk om lachen. 'Kan iemand deze man hier weghalen?!' Dan strijkt hij zijn hand over zijn hart: de wijnboer mag beneden weggeworpen stukjes afvalhout verzamelen.

Nauwelijks twee dagen later is de hele monsterklus geklaard. De herstelde kasteelzolder kan er weer tweehonderd jaar tegen. Nu dient de tweede verandering rond monsieur Moreau zich aan. Vanwege het feit dat hij 'En retraite' is, ziet hij de factuur graag voldaan buiten het oog van de fiscus.

Een doos wettig Frans betaalmiddel vergezeld van een bescheiden enveloppe verwisselen van eigenaar; partijen zijn tevreden. Maar als de overmoedig geworden wijnboer monsieur Moreau voorstelt om volgende week de belendende kasteelzolder te komen herstellen, proest de aannemer het uit. 'Non merci, chef. Voor deze zomer ben ik uitgewerkt. Kom na de wijnoogst nog maar 'ns terug...'

Overleven voor de tweede keer

Inmiddels hebben we het overleven in dit paradijslijke stukje aarde redelijk onder de knie. We genieten van dit land waar het leven zo traag gaat, dat de slakken 's ochtends een kop koffie nodig hebben om op gang te komen.

Waar kasteelkip Smith dagelijks onze mail beantwoordt. Waarbij zij niet uit het oog verliest om ons, samen met stokgenoot Wesson, ook nog 'ns elke ochtend van verse eitjes te voorzien.

Waar de kasteelsecurity op bekwame wijze wordt gewaarborgd door beveiligingskonijn Flaubert. Die ook nog 'ns zijn eigen bordjes schildert en de knuffelliefde bedrijft met zijn verloofde Marie-France.

Voilà, de liefde voor het wijnleven vaagt tegenslagen moeiteloos van de mat.
Liefde immers, overleeft alles.

Overleven als Gort in Frankrijk herschreven

Over de aankoop van het Château en de daaropvolgende wonderlijke capriolen schreef ik een boek: Leven als Gort in Frankrijk. Tien jaar later was ik door de roze wolk gezakt en beschreef ik mijn ervaringen in een tweede boek getiteld Overleven als Gort in Frankrijk.
Nu, inmiddels zeven jaar later heb ik Overleven als... herschreven. Daarbij kon ik zo af en toe een opwellend traantje maar met moeite bedwingen, want in die zeven jaar is veel veranderd.

Gelukkig schoot ik ook regelmatig in de lach. De flaptekst omschrijft dit als volgt: "Op een onverwacht openhartige manier doet chateau-eigenaar, wijnboer en levensgenieter Ilja Gort verslag van zijn bevindingen. Humoristisch, maar ook ontroerend schrijft hij over zijn belevenissen in een land vol vreemde Fransen en onthult kanten van zichzelf die tot dan toe verborgen bleven."

Begin deze maand verscheen een nieuwe, volledig herschreven versie van Overleven als Gort in Frankrijk. Reden voor een feestje. Bijgaand het persbericht:
"Hedenochtend offreerde de auteur onder grote publieke belangstelling het eerste exemplaar van zijn herschreven versie van Overleven als Gort in Frankrijk aan Kasteelkonijn Flaubert."

Kasteelkippen Smith & Wesson kijken jaloers toe hoe een diep geroerde Flaubert het eerste exemplaar in ontvangst neemt, vergezeld van een feestelijk glaasje rosé La Tulipe.

Splinternieuw herdrukte wijnboerenboeken.
Wees er als de kippen bij.

Overleven als Gort in Frankrijk Cliquez ici om te bestellen.

Nieuw binnen

Slurp Bistro Blend

2010

Dit is geen shirt maar een statement!

Draag dit exclusieve shirt
en iedereen ziet direct dat
hij te maken heeft met een
intelligent en doortastend persoon.

Gevinifieerd met onze star-winemaker
Michel Rolland. Een sappige rode Cabernet Sauvignon, een fruitige witte Sauvignon Blanc, een spetterverse rosé Grenache.

Liefhebbers van het betere restaurant,
let op! Cliquez ici voor een lijst met restaurants met Slurp Bistro Blend en/of
La Tulipe Premiumop de kaart.

Château la Tulipe
de la Garde 2010

NU leverbaar!