De vignes staan er mooi bij. Gaaf zonnetje, op z'n tijd een mooi plonsje regen en de hagelbuien die de jonge oogst in mei zo graag verwoesten, blijven godzijgeloofd uit.
Aan het prille gebladerte lijkt weinig te zien, maar als je het optilt, ontdek je dat er zich al kleine bloemknoptrosjes onder verstoppen, waaruit over een paar weken de babydruifjes geboren zullen worden.
Ook de jonge druivenplantjes die we eind april ter aarde hebben besteld, lijken het prima naar hun zin te hebben.
In het kader van 'Hoe blijf ik bezig' doen we een experiment. Het gras dat we een paar jaar geleden met veel moeite tussen de wijnranken hebben weten te kweken, ploegen we weer weg. Is het terroir rijk, dan laten we een gedeelte zitten, is het wat armer dan ploegen we alles weg. Soms in een hele wijngaard, soms om de 2 of om de 3 rangen.
Voor een ander probeerseltje hebben we een compleet perceel vieille vignes uit de grond gerukt.
Waardoor het château nu schier aan het oog wordt onttrokken door een hoog optorenende berg dode wijnstokken. Enfin, goed om de barbecue mee aan de praat te houden, zullen we maar zeggen...
Maar pas de soucis, de piquets staan al klaar en de ploeg ligt te popelen om te beginnen: volgende maand gaan we de gerooide wijngaard opnieuw beplanten. Dat doen we met een in deze streek streng verboden druivensoort. Dus svp, mondje dicht!
Poulpe fiction
Ooit voeren we mee met een visser. 's Ochtends heel vroeg in een houten bootje de zee op. Naast een aantal vreemd ogende vissen bevrijdde hij ook een uit de kluiten gewassen 'poulpe' uit zijn net.
Bij terugkomst ging ieder zijns weegs. Even later stond de visser voor ons onderkomen met een bord vol knapperig gegrilde tentakels. Ze smaakten hemels.
Zo'n herinnering gloeit lang na. Iedere keer als we op de markt worden aangestaard uit zo'n bak vol tentakelige zeewezens, hebben wij dan ook de aanvechting om er een in te laten pakken. Maar in het ongewisse over hoe je een inktvis eigenlijk hapklaar krijgt, zien we daar weer vanaf.
Opeens is het zover. Ik moet een nieuw boek afmaken en zoals bekend eten de betere schrijvers dan inktvis. Op de markt in Bordeaux worden we à raison € 4,95 eigenaar van een vers uit de Atlantische oceaan gevist exemplaar.
Omdat mijn culinaire bekwaamheden zich op Neanderthalerniveau bevinden, komt mijn receptuur niet verder dan in stukken snijden en roosteren boven een vuurtje.
Daar ligt hij dan op de snijplank. Zijn ontzielde oog kijkt me in treurige berusting aan. Ik besef dat ik op het punt sta een wezen uit de schemer der tijden op te eten. 500 miljoen jaar oud. Ik aarzel.
Gelukkig leert Wiki dat de Cephalopoda, of koppotige, een vraatzuchtige vleeseter is, die zelfs kannibalisme niet schuwt. Vanuit hinderlaag grijpt hij zijn argeloze prooi, bijt hem dood met zijn verharde papegaai-achtige bek en scheurt hem met zijn eeltige rasptong in stukjes.
Ik grijp een mes en zet de punt in zijn inktzak.
Er ontrolt zich een nieuwe uitdaging: ondanks het zomerse lenteweer is het voor een buitendiner te fris. Maar een beetje wijnboer laat zich niet uit de koers jagen, dus schakelen we probleemloos door naar een inpandige barbecue.
Het frêle weekdier dient behoed voor hoogoven-achtige temperaturen.
Met een roestig fietsmandje brengen we de roosterhoogte op niveau en plaatsen de gedecimeerde inktvis boven de vuurgloed.
Terwijl we wachten op het gaar raken van ons zeedier, ontkurken we een wijn van een soort die hier ter plaatse verboden is en waarover we dan verder ook niet zullen uitweiden.
Het roosterproces duurt aanzienlijk langer dan verwacht en gewenst, maar dan is onze koppotige vriend gereed. Voorzichtig vleien we de bruingebakken stukjes op een schaal.
Maar nee, wat is dat!? Vervuld van angstige voorgevoelens onderzoeken wij ons gebraad.
Inderdaad: ons zwaar bevochten avondmaal heeft de smaak van een postelastiek, het mondgevoel van een vrouwencondoom en de consistentie van een buffelleren hondenspeeltje. Hoewel het ook andersom kan zijn: het mondgevoel van een vrouwenspeeltje en de consistentie van een buffelleren hondencondoom.
Vorig jaar mochten we van Albert Heijn in 120 winkels proberen of onze rode Slurp lekker gevonden zou worden. Nou, binnen een maand was de hele voorraad opgeslurpt. Dus mogen we dit jaar door. Samen met oenologues Michel Rolland en Bruno Lacoste verbleven we het afgelopen half jaar frequent in de Languedoc, waar we samen met bevriende wijnboer Vincent een witte chardonnay en een rosé Slurp vinifieerden.
We wilden veel fruit en weinig alcohol en dat is gelukt. Het aroma barst de fles uit en de alcohol hebben we onder de 12,5% weten te houden zodat de sappige fruitsmaak als een zonnestraaltje over de papillen kan dansen. En ach wat hebben we ons op de hals gehaald, wat een ellende, wat een narigheid: die nieuwe Slurpwijnen blijken zo onbeschaamd lekker, dat we er zelf niet meer vanaf kunnen blijven. Help! We willen elke dag Slurp!
De Holbewoner
Om onduidelijke redenen heeft de probleemstelling 'Hoe ontkurk ik een fles wijn' door de eeuwen heen uitvinders geïnspireerd tot bizarre oplossingen. Bovendien appelleert ontkurken, om eveneens onduidelijke redenen, aan een soort feestwinkelhumor.
Dit heeft geleid tot een onafzienbare reeks kurkentrekkers varierend van prima, tot dusdanig niet-werkend dat je haast zou opteren voor bovenstaande kurkermepper.
De ergste evenwel, de Tokkie onder de kurkentrekkers, door vinologen wel omschreven als 'de Holbewoner', zie je hiernaast.
Ziet u hem ooit liggen bij vrienden, collega's of buren: schroom niet, gris hem weg en werp hem in het vuur. Een prooi voor de vlammen, dit onbegrijpelijke, tandenknarsend onwerkbare non-apparaat.
De vriendinnendienst
Vorige week vroeg vriendin en collega Dominique of we zin hadden om op hun hartverscheurend mooie domaine hun vers gebottelde Monthélie 2010 te komen proeven. Nu maken zij en haar man Eric zo ongeveer de lekkerste Monthélie van Monthélie, dus zaten we al in de auto voordat ze was uitgesproken.
Zes uur later zetten we voet in vijandelijk gebied: de Bourgogne.
Op weg naar de wijnkelder vroeg Dominique of ik haar even wilde helpen; morgenochtend zou er een wijnproeverij plaatsvinden en ter chambrering wilde ze de flessen vast ontkurken.
Ach, die kelder. Als ik ooit dood ga, wil ik daar sterven; meterslange rijen van de fijnste bourgognes. Poezelig van het stof, wachtend om genietend gekust te worden en ziel en inborst te verwarmen met een honingzachte liefdesstroom.
Maar eerst is er werk aan de winkel: tijdens een meningsverschil met hun Renault-tractor heeft Dominique haar arm gebroken. Flessen opentrekken zit er dus voorlopig even niet in en of ik dat voor mijn rekening wil nemen; 120 flessen en 6 magnums.
En wát heeft Dominique daartoe klaargelegd? Wát treft mijn oog daar in de mooiste wijnkelder van Monthelie? Wát ligt daar in al zijn afschrikwekkendheid op die ton? Wáármee moet ik 120 flessen bourgogne zien open te klootviolen? Precies! De Holbewoner!!!
Aanvankelijk kan Dominique nog wel lachen om mijn gestuntel met de Tokkie onder de flessentrekkers. Maar alras verstrakt ze. 'Voorzichtig!' weergalmt haar stem verschrikt door de gewelven. 'Dat zijn flessen van 20 euro per stuk!'
Maar dankzij ijzeren wilskracht en tanig doorzetten, schieten we toch heel aardig op en bij het vallen van de nacht is de klus geklaard.
En dankzij deze vriendinnendienst verblijft de wijnboer momenteel op de reservebank.
Wil je ook een gebroken arm dan is hier het adres. Let wel: heb je een fles van Dominique en Eric de Suremain eenmaal open weten te krijgen, dan proef je een verrukkelijke Monthélie. Biologisch dynamisch gevinifieerd, dus goed voor lichaam en geest. www.domaine-eric-de-suremain.com
Wijngeheimen
Je denkt misschien dat bij wijnmaken de druivenoogst het meeste werk is. Maar er komt meer bij kijken.
Wil je weten hoe wijn wordt gemaakt?
Wauw! De Wijnbeurs is gek geworden! Zij bieden onze beste wijn sinds jaren aan voor een kabouterprijs! Château La Tulipe de la Garde 2009, de eerste Bordeaux Superieur die vier gouden medailles won, van voor €15,45 voor €12,95 de fles! Wees er snel bij, want dit is maar tot 1 juni en alleen maar voor Slurplezers.
Dit vindt Franz Lampe, registervinoloog van de Wijnbeurs:
"De wijn heeft alles wat je van een grote Bordeaux mag verwachten. Dik zwart-paars van kleur. Krachtig en geconcentreerd van geur, boordevol mollig rood fruit, mokka, vanille en zwoel-romig Merlotvlees. Fluweelzacht en weelderig diep van smaak met een eindeloos lange finale! Zelfs complexer en rijker dan menig Grand Cru Classé uit St-Emilion."
Gemaakt van 84% Merlot, 12% Cabernet Franc en 4% Cabernet Sauvignon.
Niet voor niets is deze wijn nu al met zes medailles bekroond!
Goud: Concours General de Paris 2011
Goud: Concours de Macon 2011
Goud: Concours de Mondial de Bruxelle 2011
Goud: Concours des Vins d'Aquitaine 2011
Zilver: International Wine Challenge 2011
Brons: London Wine Fair 2011
Vrijdag 25 mei sluit de inschrijving, dus geef je nu nog op voor het zomerdruivenplukken op Château La Tulipe de la Garde.
Voor de 'Vendanges vertes', de groene oogst waarbij we overtollige druiven wegknippen, formeren we een Nederlandse druivenplukkersploeg. Zingen laten we deze zomer achterwege, maar snoeien doen we met zorg, toewijding en liefde.
Voor week 28, van 8 t/m 14 juli hebben we 25 aanpakkers m/v nodig.
Nu in de boekhandel,
of beter nog:
een door de
Wijnboerzelf
gesigneerd
exemplaar!
Eindelijk een chardonnay die zo fris en fruitig is dat je er van gaat dansen. Puur natuur.
De rosé zou ik niet nemen.
Die is zo lekker dat je er laptops voor gaat stelen.
Dit is geen shirt maar een statement!
Draag dit exclusieve shirt
en iedereen ziet direct dat
hij te maken heeft met een
intelligent en doortastend persoon.
