Allô, allô, Bonjour!

Voilà, een knetterverse Slurp over een reis naar de andere kant van de wereld.

Attachez vos ceintures!

Slurp-wijnen zijn sappige, ongecompliceerde, biologische wijnen voor dagelijks plezier. We produceren ze niet op ons Château la Tulipe in Bordeaux, maar in wijngaarden die we pachten in de Languedoc in Zuid-Frankrijk.

Omdat we in Frankrijk steeds vaker tegen problemen aanlopen om biologische wijn voor een redelijke kostprijs te produceren, zijn we een paar jaar geleden gaan pionieren in Spanje.

Een van de voordelen van Spanje is dat we daar onze druiven water mogen geven (iets wat in de meeste Franse wijngebieden verboden is). Bovendien rijpen de trossen in het zonovergoten Spaanse klimaat gelijkmatiger, zodat we ook daar geen bestrijdingsmiddelen hoeven te gebruiken.

Inmiddels zijn we in Spanje een samenwerkingsverband aangegaan met een viertal enthousiaste jonge wijnmakers (m/v) en hebben we wijngaarden gepacht in Manchuela, een hooggelegen wijngebied in het hart van Spanje.

De weersomstandigheden aldaar benaderen het begrip 'ideaal' zo dicht dat wij, samen met onze nieuwe Spaanse collega's, nu ook daar supersappige 'Cool climate' Slurpwijnen produceren.

Toen we tijdens de feestlunch om dit te vieren met onze Spaanse bedrijfsleider Gonzales grappen maakten over 'Franse wijn uit Spanje', wees hij erop dat originele Franse wijn sowieso niet meer uit Frankrijk komt.

Europa is immers in de 19e eeuw getroffen door de Phylloxera, een nietsontziende druifluis die met zijn scherpe tandjes vrijwel alle wijngaarden vernietigde (cliquez ici voor de dirty details). Nieuwe druivenplanten werden daarna noodzakelijkerwijs geënt op resistente Amerikaanse wortelstokken.

Slechts één wijnland ter wereld bleef gespaard van vernietiging door die vreetgrage killerluis. In dat land groeien nog altijd de oorspronkelijke Franse druivenrassen Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay, Sauvignon Blanc en Carmenère die daar vijf eeuwen geleden door (nota bene Spaanse) kolonisten werden geplant.

Nou ja, zo'n stoer land, daar wil je naartoe.
Père & Fils pakten hun boeltje en kochten een kaartje voor de zilveren vogel.

Chili. Vijfhonderd jaar geleden werd het veroverd door de Spanjaarden die direct begonnen met de productie van hun eerste levensbehoefte: wijn.
Tot hun verbazing zagen zij dat de meegebrachte wijnstokken het op de Chileense grond wellustig goed deden en er ontstond een levendige wijncultuur. Europese wijnproducenten als Miguel Torres, Baron de Rothschild en de familie Grand Marnier kochten er wijngaarden en begonnen wijn te maken.
In hun voetspoor volgde de ene Franse, Italiaanse en Amerikaanse wijnproducent na de andere, waardoor de Chileense wijnindustrie de laatste drie decennia in hoog tempo is gemoderniseerd.
Het resultaat is dat Chileense wijnen tegenwoordig de hoogste bekroningen winnen op internationale wijnconcoursen en dat Chili een van de grootste wijnproducenten van Zuid-Amerika is geworden.

Een magisch wijnland, 20.000 kilometer met de zon mee, naar de andere kant van de wereld, waar hele lekkere wijn vandaan komt. Dan wil je toch weten hoe ze daar wijn maken? En of je daar misschien wat van kan opsteken?

We begonnen onze ontdekkingstocht bij de dikste wijnboer van Chili: Concha y Toro.
Van tevoren had ik even gebeld: 'Buenas dias, I am a famous Dutch wijnboer from Holland. Can we get a rondleiding in your winecellars, please, yes?'
'Si si! No hay problema!' We waren van harte welkom. Om 15.00 uur sharp werden we verwacht.

Mijn donderende aankondiging had echter weinig indruk gemaakt: we moesten een kaartje kopen en achter aansluiten bij de rij toeristen voor rondleiding nr. 4 van de 7 die ze daar elke dag doen, de tour van 15.00 uur.

Gelukkig was ons hotel zo sprookjesachtig mooi, dat deze gevoelige egoknauw zich, 's avonds bij de ceviche van wilde bergzalm, moeiteloos liet balsemen met een fles lichtgekoelde Chileense Pinot Noir (smmmmmak). We waanden ons in Genesis 2:15.

Zo ziet een Chileens wijnkasteel er dus uit.
Wijs geworden introduceerde ik mijzelf hier als 'President of Dutch Television' en dat werkte beter.
We kregen een uitgebreide rondleiding door chief-winemaker Felipe.

'Hoe kan het, Felipe, dat jullie in dit warme klimaat toch zulke frisse witte Sauvignon Blanc en Chardonnay kunnen maken?'
'Nummer een is Cool climate: overdag warm, 's nachts koud.
Twee is dat we de druiven niet persen, maar kneuzen in een pneumatische wijnpers. Dat werkt met een ballon die langzaam wordt opgeblazen en de druiven voorzichtig fijndrukt tegen de randen van de pers.
En natuurlijk de vinificatie: in roestvrij stalen tanks waarbij we het sap letterlijk ijskoud houden. Kijk maar naar die plakken ijs op de cuves.'

Chileense druiven groeien niet alleen aan Franse wijnstokken, als ze zijn geplukt, rijpen ze ook nog eens op Franse barriques. En niet de minste!

'Voilà een andere succesparameter van de Chileense wijn,' zegt Felipe trots. 'Véél. Want volume verlaagt de productiekosten.'
'Hoeveel is veel?'
Felipe glimlacht. 'Heel veel. Wij produceren echt miljoenen flessen per jaar.'

'Lekkere wijn is ook een kwestie van de juiste combinatie van roestvrij staal en eikenhout. Hygiëne speelt daarbij een belangrijke rol; vandaar dat onze medewerkers in de wijnkelder slofjes en haarnetjes moeten dragen.'

Na de lunch (avocado, geroosterd maisbrood en king crab) is het Cool climate opgelopen tot 33 graden. Terwijl we zorgvuldig in de schaduw blijven, laat winemaker Esmeralda ons een reeks wijnen proeven waar we in toenemende mate jaloers van worden.

Als 'President of European Television', waartoe ik mijzelf ondertussen heb gepromoveerd, kun je je af en toe permitteren een moment van Zuid-Amerikaanse schoonheid te kapen.

Wijndomeinen in Chili zijn grootschalig en volledig ingesteld op groepsvisites, maar Bodega nummer drie van onze bucketlist, maakt het wel heel bont.

Ondanks dat ik mijzelf inmiddels heb opgewaardeerd tot 'President of World Television', worden we hier afgescheept met toeristenrondleidster Conchita.
Na een natte-vinger-tour door het bedrijf, waarbij zij ons wil doen geloven dat er hier handmatig honderdduizend flessen Chileense champagne worden geflest, weet ze ons op Ikea-achtige wijze naar de Shop te loodsen: 'Hier kunt u een keuze maken uit onze mooiste producten voor thuis. Hasta la vista, en tot nooit meer ziens, señores!'

Vlug door naar ons volgende target: Bodegas Miguel Torres. We branden van nieuwsgierigheid, want we willen erachter zien te komen hoe deze Spaanse wijntovenaar erin slaagt om in die Chileense bloedhitte zo'n knisperfrisse Sauvignon Blanc te produceren. En dat ook nog eens in hoeveelheden groot genoeg om heel Europa mee te overspoelen. Hoe flikt hij dat?

Omdat iedereen dat wel zou willen weten, worden we aan de poort staande gehouden door een gewapende bewaker.

Na mijn (al zeg ik het zelf zeer overtuigende) introductie als 'President of Universal Television' worden we doorgelaten. En alles is meteen tot in de puntjes geregeld: in het Centro de Visitas staan de bezoekersfietsen klaar.

De Franse Cabernet Sauvignon hangt er on-Frans mooi bij; hoewel de Chai à barriques wel een kleine coiffure zou kunnen gebruiken.

Ook hier maakt de factor Volume de dienst uit. Maar ontegenzeggelijk met behoud van een begerenswaardige kwaliteit.

Is alle Chileense wijn dan zo lekker? In de locale supermercado trekken we het wijnschap leeg en doen een uitgebreide slurptest op de veranda van ons hotel. Veiligheidshalve slikken we zo min mogelijk door en besproeien de bloeiende aanplant ruimhartig met uitgespogen wijnstralen, maar kennelijk toch niet voldoende...

... Want de volgende ochtend bleek zich achter ons voorhoofd een milde, doch hardnekkige binnenfrons te hebben genesteld. Hoewel de bloementuin zichtbaar was opgefleurd.

Chili is een smalle kuststrook die over een lengte van 4.275 kilometer de hele dag de zee ligt tegen te houden. Vanzelfsprekenderwijs is het dus alles wat zwemt, bubbelt of bellen blaast, dat hier dagelijks via het bord onze wijn begeleidt.

Omdat die zee de 'Grote Oceaan' is, heeft alles wat daar uit wordt gevist groteske afmetingen. Zo lepelt men hier graag een portie zogeheten 'Apenschedel-zeeëgels' leeg of kauwt men al keuvelend een dozijntje monsterachtig grote zeeslakken weg.
Maar goed, met een flinke dosis doorzettingsvermogen en een flesje stuivendfruitige Chileense Sauvignon Blanc laten deze buitensporige oceaanbewoners zich prima naar binnen werken.

Na deze ervaringen hongeren we alleen maar naar nog meer kennis. Waar houdt het Cool climate op? Wat zijn de mogelijkheden voor ons om hier wijn te gaan maken? We pakten ons boeltje en vlogen naar Patagonië; the real Cool climate.

Daar hotseknotsten we in onze voorgedeukte huur-Nissan Patrol over kilometerslange ongeasfalteerde wegen, door uitgestrekte natuurgebieden waar gaucho's, koeien en woldragende weidebegrazers het enige gezelschap vormen.

Als je auto in dit schaars bewoonde gebied de geest geeft, is er maar één alternatief...

Wonen doe je hier zo.

En zo ga je naar je werk.

En als het niet meer bevalt, laat je de boel de boel en verhuis je naar een andere plek.

Want ruimte is er genoeg. Vruchtbare grond, zuivere lucht en kristalhelder water; alles van een ongerepte weidsheid die je als Hollander niet kan bevatten.

We vroegen de weg aan een passerende gaucho die ons feilloos door de bergen naar ons onderkomen wist te gidsen.

Een lodge aan een snel stromende rivier vol glashelder water. Kannetje eruit scheppen en drinken. Voor ons een wonder, voor de locals schouderophalend normaal.

Vanzelfsprekend moest er gevist worden. Iets wat, behalve een hoop jongenslol, natuurlijk tot niets leidde.
Die vissen weten wel beter.

Wel kregen we nog oogcontact met een ree dat ons vanaf de oever met milde bezorgdheid gadesloeg.
'Alles wel, heren?'

Helaas werd hierna overgegaan op het zogeheten 'vliegvissen'.

Dit gaat gepaard met een hoop ongecontroleerd gezwiep van hengels en rondvliegende vishaken. Zodat onze gastheer Rafaël genoodzaakt was zich in oog- en neusgatbeschermende kleding te hullen.

Op de allerlaatste dag mochten we toch nog een glas Carmenère heffen op de aankoop van een mooi lapje Chileense wijngrond (hierover later meer).

Na een korte romance in hoofdstad Santiago (een aanrader als je houdt van vuil, stank en lawaai) konden we, een wijnplan rijker, de thuisreis aanvangen.

Merci beaucoup Koninklijke Nederlands/Franse Luchtvaartmaatschappij. Dat laatste stukje met de trein vergeven we je graag.

Is Chili iets te ver van je bed? Slurp dan lekker mee in Frankrijk.

Opschrijven wat je voelt, dat teruglezen, zien dat het niet deugt en het opnieuw opschrijven. En dat keer op keer op keer. Dat is schrijven. Begin er niet aan.
Anderzijds, zo'n boek vormt een schat aan kostbare herinneringen. Kleurrijke reportages over het televisieprogramma Gort à la Carte, foto's, de bloopers achter de schermen. Naar Bresse, voor de lekkerste kip van Frankrijk - en hoe we die mee naar ons château namen (waar zij bijna op de barbecue belandde).

Datzelfde siezoen reisden we naar de Provence, voor de 'Herbes', de 'Tomates' en de 'Bouillabaisse'. Het boek bevat 'adresses' van woest romantische hotelletjes en verrukkelijke restaurants.
Maar we gingen ook over de grens, op bezoek bij Sting in zijn wijnpalazzo in Toscane.
En natuurlijk gonst dit nieuwe Slurp-boek van de verhalen en foto's van het leven op Château la Tulipe, de druivenplukkers, de wijn en de feesten. Het staat er allemaal in, op mijn best geschreven en op haar mooist gefotografeerd door de wijnboerenminnares.

Die € 14,95 voor dit boek is een solide investering.
Bestellen bij de boekhandel, of een gesigneerd exemplaar in de GortShop. Cliquez ici!

Meer info: www.tulipe.nl

Retweet deze Slurp!