Allô, allô, Bonjour!

Voilà, een plukverse Slurp over goede druiven en foute mannen, over de 'véraison' en natuurlijk over 'La bonne bouffe': over lekker eten.

Allez, on y va!

Na hun geboorte blijven alle druiven twee maanden lang kneitergroen. En opeens veranderen ze allemaal tegelijk van kleur.
Een magische gebeuren. Want dat gaat niet per tros, maar per druif! Groen, geel, oranje, rood, paars, alles door elkaar aan een tros. Ineens explodeert een hele wijngaard in een kleurenkermis. Een moment van niet-begrijpend hoofdschudden, want dit gebeurt volkomen zelfstandig, daar komt geen mens aan te pas.

Waarom, zo zou je geneigd zijn je te af te vragen, doen die drommelse druiven dat?! Welnu, die druiven doen dat omdat ze zich, net als mensen, gewoon graag lekker een potje willen voortplanten.

Hoe? Heel simpel: zoet worden. Zoete druiven zijn geliefd bij de dieren des velds. Na een smakelijk druivendiner poept zo'n das of vos de druivenpitjes op een vruchtbaar plekje weer uit en, voilà, een nieuwe druivenbaby ligt in de week.

Voor wijnboeren is de véraison reden tot feest dat in sommige Franse dorpen wordt gevierd met zang, dans en wijn. Begrijpelijk, want het is het begin van de rijping.
In de schil van de druif vormen zich kleurstoffen en de tannines worden zachter.

Binnenin de druif gebeurt ook van alles. De hoeveelheid glucose en fructose neemt toe en de plant bouwt stoffen op, waaruit later de verschillende geur- en smaakcomponenten van de wijn ontstaan.

Pas wanneer de zomer ten einde loopt en de druiven diep paars van kleur zijn, stoppen ze met het aanmaken van suiker. De zuurgraad daalt nog verder en de wijnboeren liggen elke nacht wakker: 'Kunnen we al oogsten? Of zullen we het risico nemen en ze nog één dagje laten zonnebaden zodat ze nóg zoeter worden...'

Foute mannen, (het zijn altijd mannen) het barst ervan.
Foutheid is een sluipende vijand; een mes onder het zand. Je kunt het niet zien, horen of voelen. Evenmin valt het te detecteren via lichaamsgeur, snordracht of baltsgedrag. Het probleem is, dat wij denken dat dit wel zo is. Dat is waar het mis gaat.

Foute mannen tref je onder bankiers, maar evenzeer komen zij in de gedaante van buurman, kunstschilder of milieuactivist.

Toch vallen vrouwen als een blok voor foute mannen. Willens en wetens en weerloos. Waarom is dat? Vanwege de spanning en opwinding? Ter doorbreking van saaite? Willen ze hen redden? Temmen? Of is het geld en succes?
Want fout zijn loont, zoveel is wel zeker.

Het Stendhal-syndroom is een psychische aandoening die optreedt als iemand volledig wordt overrompeld door de schoonheid van kunst. Lichamelijke verschijnselen zijn: versnelde hartslag, duizeligheid, verwarring en flauwvallen.
In ernstige gevallen treden soms zelfs vormen van manie, hallucinaties of andere psychotische verschijnselen op.

Welke van de drie onderstaande scenario's is het meest onwaarschijnlijk:

1. Dat je op de rommelmarkt een onbekende Van Gogh ontdekt.

2. Dat je twee keer achter elkaar de hoofdprijs wint in de staatsloterij.

3. Dat je in Saint-André-de-Cubzac wordt getroffen door het Stendhal-syndroom.

In Saint-André-de-Cubzac vind je Frankrijk zoals je het niet wilt vinden. Er is geen zak te doen en bijna alles is er niet om aan te zien. Tot aan de mensen toe (maar dat heeft u mij niet horen zeggen).

Maar zoals in de diepste treurnis altijd wel een glimlach schuilt, kan ook dit troosteloze wanhoopsoord bogen op een, of eigenlijk twee lichtpuntjes.

Een ijzeren brug over de Dordogne. Het soort brug waarop gijzelaars worden uitgewisseld. Deze 'Pont de Cubzac' meet anderhalve kilometer en is gebouwd in 1879 door Gustave Eiffel; een opmerkelijk handige sodeflikker, maar daarover straks meer.

Over dit staaltje ijzervlechtwerk wordt al honderd jaar verbeten gesteggeld. De brug is namelijk eigendom van de aangrenzende gemeente Cubzac-les-Ponts. Maar overal en door iedereen wordt dit cultuur-historisch monument de 'Pont de Saint-André-de-Cubzac' genoemd. Waardoor de Cubzac-les-Pont buren qua status dus elke dag opnieuw wenend naast de pot pissen.

Gustave Eiffel werd geboren in 1832 als Alexandre Bönickhausen. Dat bekt niet, dus koos hij voor de artiestennaam Gustave Eiffel. Na een studie metaalconstructies begon Gustave in 1856 als ingenieur bij de spoorwegmaatschappij Compagnie des chemins de fer de l'Ouest.

Na twaalf jaar had hij het daar wel gezien. Hij nam ontslag en begon voor zichzelf. Meteen wist hij een superopdracht te scoren: de staalconstructie van het Vrijheidsbeeld in New York.

Toen dat klusje was geklaard en bekend werd dat de Wereldtentoonstelling van 1889 geprojecteerd stond in Parijs, kwamen twee van Gustaves werknemers bij hem met wat zij noemden 'een lollig ideetje'.

'Waardeloos,' beet hun broodheer hen toe. 'Geen reet aan. Bovendien krijg je zoiets nooit gefinancierd. Nou vooruit, ik zal jullie matsen, ik neem dat schetsje van jullie over. Dan zijn jullie er vanaf en ik kijk wel of ik het ooit 'n keer ergens kwijt kan.'

Voor een scheet en drie knikkers werd Gustave Eiffel eigenaar van het ontwerp en nog geen dag later presenteerde de slimmerik het met veel bravoure als zijn eigen idee aan het gemeentebestuur van Parijs.

Hij sleepte niet alleen de opdracht binnen, maar slaagde er bovendien in voor zichzelf een fors aandelenpakket in het project te verwerven. Zo werd Gustave Eiffel mede-eigenaar van een van de grootste moneymakers op aarde.

Aangevuurd door dit succes begon Gustave een spoor van ijzeren constructies over de wereld te trekken. In Frankrijk, maar ook in Hongarije, Portugal tot aan Brazilië, Afrika, Mexico, Chili en Bolivia toe.

Hij verdiende daar zoveel geld mee, dat men uiteindelijk maar besloot dat het goedkoper was om geld van hém te gaan drukken.
Gustave overleed, rijk en tevreden, op 91-jarige leeftijd en van de twee eigenlijke Eiffeltorenontwerpers heeft nooit meer iemand iets vernomen.

Zo ziet u dus voor de zoveelste keer: fout zijn loont. Maar daar had u waarschijnlijk al zo'n donkerbruin vermoeden van.

Het station van Saint-André-de-Cubzac is er zo eentje waar slechts af en toe een trein halt houdt. Met geopende deuren wacht zij zwijgend op een mogelijke reiziger. Na enige minuten sluiten de deuren zich weer, de trein zet zich in beweging en verdwijnt onverrichterzake in de verte.

Tot zover niks nieuws.
Maar tegenover dat station bevindt zich Hotel restaurant des Gares.
En dat is het tweede lichtpuntje in dit druildorp.

Na jarenlang door een bonte stoet aan herbergiers te zijn uitgewoond, heeft het oude pand recentelijk een kloeke make-over ondergaan.

Nu is er een restaurant gevestigd waar je voor de kabouterprijs € 12,50 (ja, u leest het goed: twaalf euro vijftig!) een driesterrenmaaltijd krijgt voorgeschoteld en waarbij je bovendien je eigen wijn mag uitzoeken.

De gerechten zijn verrassend inventief, gemaakt met verse producten en maagvergrotend lekker; de bediening is rapide en met een glimlach. Wat kan een mens zich nog meer wensen?
Nou, lekkere wijn, natuurlijk.

Lekkere wijn ligt hier voor het grijpen.
Eigenaar Jean Lissagues is namelijk wijnboer. Château Grand Secret is zijn chateau en zijn devies is: 'Veel kwaliteit voor weinig geld'.
Samen met 15 collega-wijnboeren heeft hij een groep gevormd die zich ten doel stelt om de best mogelijke wijn te maken voor prijzen rond de tien euro.
Zij slagen daarin door gezamenlijk te investeren en elkaars materieel te gebruiken. Jean is van mening dat hun wijnen kunnen concurreren met sommige Grand Cru's die het tienvoudige kosten.

Franse wijnexperts zijn in hun nopjes met dit soort initiatieven.
Wijnschrijver Jacques Dupont van 'Le Point': 'Sinds de nieuwe rijken in China zich zijn gaan interesseren voor Bordeauxwijnen, zijn de prijzen de pan uit gevlogen en staan in geen enkele verhouding meer tot de kwaliteit.
Bovendien is het plezier van het drinken verdwenen. Je kunt meer drinkgenoegen beleven aan een lekkere sappige wijn van rond een tientje dan aan een Grand Cru.'

En dan de toetjes in Café de la Gare. Kleine kunstwerkjes zijn het, met veel liefde gemaakt en allemachtig wat zijn ze lekker!

Niet te geloven, maar werkelijk waar en ongelogen: voor dertig piek eet je hier als een cokebaron inclusief wijn waar je je vingers bij opdrinkt.

Cliquez ici voor een repo van France 3 over Jeans wijnboerencollectief.