Allô, allô, Bonjour!

Het is achter de rug, de tweekoppige draak is gedood. Twee zware taken zijn volbracht: de wijn zit veilig in de vaten en zes nieuwe afleveringen Wijn aan Gort zijn opgenomen. Pak een doosje Nervovit en een fles Slurp, gesp je vast in je stoel en lees hieronder een verslag.
Allons y!

Wijnoogst 2013

Een veel te nat voorjaar gecombineerd met een hagelbui die de aanvalskracht had van een eskadron Joint Strike Fighters, hadden ervoor gezorgd dat de druiven in deplorabele staat waren geraakt. Wijnmakend Frankrijk stond op z'n kop. De oogst was mislukt! Subisidies! De noodtoestand moest worden afgekondigd!

Beangst voor een fatale afloop oogstten veel wijnboeren in de Bordeauxstreek al eind september wat er nog te oogsten viel. Maar wij niet. Onze druifjes waren de hageldans ontsprongen. Ze hingen er bij als paarse pareltjes en dus overtuigde oenoloog Michel Rolland ons, om tot het laatste moment te wachten met oogsten en de druiven te laten profiteren van de allerlaatste zonnestralen, zodat ze op hun rijpst het vat in zouden gaan.

Als we begin oktober starten met de oogst, is het prachtig weer. We moeten een ploeg doorgewinterde lockale druivenplukkers in het gareel zien te houden, dus heeft de dorpsbakker om ons extra kracht te geven, viagra in de croissants gedaan.

Wat we binnenhalen is, geheel tegen de verwachtingen in, van uitstekende kwaliteit. De druiven zien eruit alsof ze op de foto moeten.

Voilà! Het eerste glas! De Château la Tulipe rouge 2013 is geboren! Rouge? Ja, rouge. Want tijdens het gistingsproces wordt de witte jus langzaam rood gekleurd door de druivenschillen. Eerst wit, dan roze en dan bordeauxrood. In tegenstelling tot de tranentrekkende oogstberichten blijkt de eerste wijn van het jaar om te zoenen zo lekker.

Drie dagen lang plukken we met een ploeg lokale plukkers, en we halen mooie, rijpe druiven binnen. Maar als we een ander deel van de wijngaard bereiken, 'La Côte' genaamd, blijken de druiven daar van geheel andere orde. Tot overmaat van ramp slaat het weer plotseling om.

Met kenmerkend Frans temperament geeft bedrijfsleider Paul de lengte aan van het aantal cijfers dat ons banksaldo nu in het rood zal belanden.

Als een gebroken man zoekt de wijnboer steun bij een tractor (die evenals hij ook hard aan vernieuwing toe is). Zelfs de aanblik van de immer goedgemutste wijnboerenminnares, die met een kratje druifjes uit de druivenvelden komt, kan zijn zwartgallige geest niet meer uit het moeras der wanhoop trekken.

'Gooi maar weg!' zucht de moedeloze sapman. 'We hebben te lang met oogsten gewacht. De druiven zijn gaan schimmelen...'

Maar dan komt Paul in het geweer.
'Non, Ilja!' bast zijn gezaghebbende tenor. 'Dit is pourriture noble! De goede schimmel! In de Sauternes zouden ze hier een moord voor doen. Deze schimmel, de Botyritis cinera, vervangt met zijn sporen de structuur van de druif door mini-paddenstoeltjes die dol zijn op druivensap. Zij slurpen het zuur en het water uit de druif. Die droogt daardoor in totdat hij alleen nog maar honingzoet sap bevat. Dit is het beste wat ons had kunnen overkomen!'

'Maar wordt onze wijn dat niet te zoet?' stamelt de onthutste kasteelheer.
'Integendeel! Voor ons wordt dit een geweldig goed wijnjaar! Dankzij deze honingzoete druiven kunnen we een assemblage maken waarbij we de balans tussen zuur en zoet zelf kunnen bepalen. Ideaal!'

Gesterkt door deze hoopvolle woorden kruipen we de volgende dag vroeg ons mandje uit. Vanwege een oprukkend regenfront hebben we besloten om te proberen zo snel mogelijk de hele oogst binnen te krijgen. Daartoe zetten we de 'Pellenc Winery' in; de Ferrari onder de oogstmachines. Volgens collega Jean-Claude Berrouet, wijnmaker van Château Petrus, oogst de PW minstens zo goed als een ploeg van 30 plukkers, alleen tien keer zo snel.

De bijbehorende Rock-tractor was ready to rock, maar het fijngevoelige druivenplukwonder zelf hield er al mee op nog voor hij begonnen was, zodat we twee uur moesten wachten op een monteur die uit Saint-Emilion moet komen. Zucht...

De Druiven-Ferrari blijkt onherstelbaar en een paar uur later wordt de Rolls Royce onder de oogstmachines bezorgd (als handreiking naar het thuisland van de wijnboer 'New Holland' gedoopt). Een druivenzuiger met een ingebouwde sorteercomputer die alleen de rijpe druiven oogst. Helaas wordt de monstermachine geleverd met een chauffeur die volgens de geschrokken wijnboer 'Voor het eerst in zijn leven iets groters dan een driewieler bestuurt'.

'Heee! Kijk je @#$%! uit voor m'n druiven!?' brult hij naar de voortdenderende wijnmachinist. Maar de chauffeur hoort hem niet. Of het kan hem geen reet schelen. Dat kan ook.

Overmand door emoties wil de kasteelheer de chauffeur te lijf met twee doodgereden druivenstokken. Maar na enige aanvangsperikelen verloopt de oogst verder naar wens en aan het einde van de dag zit alle wijn veilig in de vaten en komt de wijnboerenminnares de wijnboer halen voor een welverdiend diner à deux.

Genietend van elkander, van de wijn en van het landschap slaat het uitgeputte liefdeskoppel gade hoe de zon de wijngaarden in een abrikooskleurig licht zet om daarna langzaam te verdwijnen achter de horizon.

Wijn aan Gort Seizoen 2

In de beoordeling van wijn spelen allerlei factoren een rol. De smaak vanzelfsprekend, maar ook aspecten als oogstjaar, leeftijd (van de wijn en van de drinker), temperatuur, het glas en niet in de laatste plaats de verpakking. Ik ben er van overtuigd dat de beleving van wijn sterk wordt beïnvloed door het type fles waarin hij wordt gebotteld.

Om dit voor Wijn aan Gort te onderzoeken, wilde ik met een kraampje op de zaterdagmarkt in Blaye gaan staan en wijnliefhebbers in een blindproeverij dezelfde wijn laten proeven uit verschillende soorten flessen. Omdat het een televisieuitzending betreft, moest alles nauwkeurig worden vastgelegd, inclusief de voorbereidingen.

Als de wijnboerenminnares bij het krieken van de dag de kasteelkeuken betreedt, zijn de opnames al begonnen. Ter voorbereiding van ons marktonderzoekje, moet ik voor de camera vier verschillende flessen vullen met dezelfde wijn.
'Eerst de groene fles,' instrueert camerabeest Joost. 'Die vangt het mooiste licht.'

Op televisie ziet dit soort dingen eruit alsof het zomaar even uit de losse pols is gepiept, maar in werkelijkheid is het gemierenneuk op de vierkante millimeter. Elke scene wordt met chirurgische precisie opgenomen.

Het geluid van het inschenken bijvoorbeeld.
'Waar heb je 't over,' zou je zeggen. 'Who cares?'
Nou, soundman Mike dus. Tot de laatste druppel wil hij het klokken in de fles registreren.
'Je moet kunnen horen dat het rode wijn is!' roept hij ter verdediging.
Dan is het moment daar. 'Stilte op de set!' roep regisseur Richard vanaf de zijlijn. 'Camera klaar? Take één! Actie!'

Maar camerafundamentalist Joost is niet happy met de schaduw van de plataan. 'Kan die boom weg?!'
Als de wijnboer hiertegen bezwaar aantekent, wordt besloten tot een ander standpunt.
Een kwartier later heeft iedereen zijn nieuwe positie ingenomen. De wijnboer heeft de wijn teruggegoten in de flessen en maakt zich gereed voor de nieuwe inschenkscene.
'Stilte op de set!' roep regisseur Richard vanaf de zijlijn. 'Camera klaar? Take twee! Actie!'

Dan verschijnt plotseling deeltijdkasteeltekkel Messi op de set. Doelbewust stapt de kleine viervoeter op het geconcentreerd filmende cameraikoon Joost af en begint diens prijswinnende focus-pull-hand te likken.
'Cut!' roept regisseur Richard. 'Kan die hond weg!?'

'Hm,' peinst cameramonster Joost. 'Deze scene kunnen we misschien toch beter vanuit een andere hoek draaien...'
'Laat maar weten als jullie d'r uit zijn, jongens...' bromt soundman Mike en trekt een stoeltje bij.

Een kwartiertje later heeft iedereen een nieuwe postie ingenomen, is de wijn weer terug in de flessen en staat de wijnboer schenkklaar en ready for action.
'Stilte op de set!' roep regisseur Richard vanaf de zijlijn. 'Camera klaar? Take drie! Actie!'
'Wacht!' roept camerafijnslijper Joost. 'De zon staat nu beter! Vanuit dat vorige standpunt heb ik nu mooi zacht licht!'

Een kwartiertje later heeft iedereen een nieuwe postie ingenomen en probeert de wijnboer zonder al te teveel morsen zijn in te schenken flessen terug te gieten.
Dan schalt de krachtige bariton van regisseur Richard over het grind: 'Stilte op de set! Camera klaar? Take vier! Actie!'

'Joost! Joost! Ik hou van je!' blaft deeltijdkasteeltekkel Messi verliefd. 'Wil je mijn vriendje worden?!'
Maar cameratijger Joost hoort hem niet. Hij is te druk met beeldkader, scherptediepte, diafragma en lichtinval om acht te slaan op de kleine overtreder. Bovendien verstaat hij geen algemeen beschaafd Honds.
'Cut!' roept regisseur Richard dit keer met een K. 'Kan die hond weg!?'

In allerijl wordt de hulp ingeroepen van dierenpsycholoog Klaas, maar ook de ervaren hondentrainer slaagt er niet in de avances van de verliefde kasteeltekkel te temperen.
'Ik hoor wel als jullie zover zijn, jongens!' roept soundman Mike en trekt een stoeltje bij. Klaas tilt Messi liefdevol op en zet hem binnen in de kasteelkeuken.
'Oké!' roept regisseur Richard vanaf de zijlijn. 'Stilte op de set! Camera klaar! Take vijf! Actie!'

Maar als Joosts gelauwerde cameravinger boven de opnameknop zweeft, vliegt de keukendeur open en gallopeert de kleine viervoeter de set weer op.
'Joost! Joost! Ik ben d'r weer! Leuk hè?!'

Uiteindelijk arriveerden we toch nog op tijd op de markt. Te vroeg zelfs; de getormenteerde cameracrew moest nog zeker een uur duimendraaien voordat de eerste slurpers zich aandienden.

Gelukkig wachtte ons bij thuiskomst een kwispelend welkom.