als de Slurp! niet goed wordt weergegeven, klik dan hier
Allô, allô, Bonjour!
De gebeurtenissen van het afgelopen jaar lieten ons op dagelijkse basis vol onbegrip achter. Daarom staat deze laatste Slurp! van 2012 in het kader van 'Begrijpen'.
Zelf liften wij reeds geruime tijd mee op deze reis.
Toch is er veel dat wij niet begrijpen. Jung bijvoorbeeld. Cathie Jung welteverstaan.
De 75-jarige Cathie Jung heeft in haar leven slechts één doel: de dunste taille ter wereld. Al sinds 1983 draagt zij daartoe een ijzeren korset, opdat haar leest exact de gewenste 38 centimeter behoudt.
Onze Chef des Vignes Régis, heeft deze ambitie niet. Bij het horen van het woord 'taille' begrijpt hij slechts één ding...
De Snoei (La Taille)
Nadat in oktober de laatste druif is afgezwaaid richting gistingscuves, laten we de aarde een tijdje op adem komen. Heel even mag de wijngaard zich ontspannen. We hebben immers de druiven, die zij een jaar lang heeft gevoed, wreed aan haar ontrukt.
Om haar deze kroostroof te laten begrijpen, mag zij een maand lang uitblazen. Dertig dagen lieten we haar met rust. Niet ploegen, niet snoeien, niet met trekkers over haar heen rijden. Slechts fluisterend passeerden wij de lege wijnvelden. Maar eind november kwamen we terug; de geslepen snoeischaar in de vuist.
Begrijpen waarom je druiven moet snoeien
Met snoeien bepaal je de nieuwe oogst. Een wingerd is een wilde liaan. Laat haar vrij en haar uitlopers zullen teugelloos woekeren en zich binnen een jaar verknopen tot een ondoordringbaar oerwoud.
Zij zal een macht aan druiven geven, maar allen zullen klein zijn en blaartrekkend zuur. Zij zal een wijn opleveren, louter geschikt om aan de buren te schenken. Het mes erin dus.
Elk jaar opnieuw.
De techniek begrijpen
Er zijn allerlei snoeiwijzen, maar wij hanteren de 'Guyot'. Afhankelijk van het terroir kiezen we voor een Guyot simple of een Guyot double. Hierbij worden alle twijgen van de wijnstok geknipt en laten we er slechts één (simple) of twee (double) zitten.
We selecteren de mooiste tak van het achterliggende jaar en knippen die na de achtste knop af. Daarna wordt hij rondgebogen en vastgeknoopt aan een horizontaal gespannen ijzerdraad. Gegeseld door wind en regen doe je dit achtduizend keer en dan heb je één hectare gesnoeid. One down, 19 to go.
Maar het kan ook anders. Er is een mildere manier dan druivenplanten genadeloos te castreren. Maak van hun kracht, hun zwakte! Creëer zonder bloedvergieten een nieuwe wijnstok. Marcottage. Deze manier om nieuwe planten te kweken is gratis, veilig en, het in Frankrijk zo populaire, 'vite fait'. Maar helaas. Marcottage is in Bordeaux... je raadt het al: verboden.
Teneinde e.e.a. te begrijpen: cliquez ici (kies voor het rechter filmpje, de andere is saaai).
Ars longa, taberna brevis
De afgelopen maanden begonnen we aan de snoei van 121.843 druivenstokken. Maar halverwege koersten we, natrillend van dit beulswerk, naar Holland; On Tour langs de boekhandels voor De Vrouwenslagerij. Daartoe moesten we eerst de Franse hoofdstad ongeschonden zien te passeren.
Dat mocht niet zo zijn. Een luguber lot lag op de loer.
Hieronder een verslag van iets dat je, hoelang je ook op reis bent, nimmer zult begrijpen.
Een van onze geliefde buurten in de lichtstad is Saint-Germain-des-Prés.
Elke spleet tussen de stoeptegels, elke voeg in de muur ademt hier historie. In het levendige Café Les Deux Magots kwamen schrijvers als Sartre, Camus, Miller en Hemingway nadenken en hun dagelijkse glaasje slurp drinken.
Even verderop, in Café Flore, ontbeten Miles Davis, John Coltrane, Chet Baker of Billie Holiday 's middags met een dubbele whisky en een lijntje coke.
Een paar honderd meter achter deze cultuurdoorwrochte café's, in de rue Bonaparte, troont een bouwwerk van nog imposantere statuur. Opgericht in 1648 door de Zonnekoning en nu de belangrijkste kunstacademie van Frankrijk: l'Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts.
Ach, stel je toch 'ns voor: negentien zijn en hier studeren. Deze luisterrijke binnenplaats opslenteren in de wetenschap dat je straks een troep joelende vrienden en vriendinnen zult treffen.
Je voetstappen horen echoën door deze immense hal en weten waarnaar je op weg bent.
Even snel een kijkje nemen in de kapel, waar de in bladgoud en marmer geschreven geschiedenis op je neerdreunt.
En dan je tas in een hoek flikkeren en op de binnenplaats bij het zachte geklater van de fontein heerlijk een mooie blote kont gaan tekenen.
In de zalige illusie dat je net zo beroemd zult worden als je ex-schoolgenoten César, Brancusi, Degas, Seurat of Matisse.
Na een dag in zonverlichte tekenlokalen vervuld van de geur van olieverf, houtskool en potloodslijpsel, ga je niet naar huis. Buiten blijf je napraten en wilde plannen maken.
Dan met een troep vrienden naar de Bar du Marché voor een lekker glaasje Quincy.
Daarna naar Café La Palette. Waar Georges Braque als afwashulpje in de keuken werkte en Picasso eens in de maand zijn maaltijden betaalde met een schilderij.
Tegen etenstijd schuif je aan in Restaurant Des Beaux Arts. Een oergezellige donkerbruine bistro in de rue Mazarine. Een blind paard zou behoorlijk zijn best moeten doen om hier nog wat extra schade aan te richten, maar zowel de wijn als het eten zijn van eerlijke kwaliteit. Om de wijnkaart zul je hier tevergeefs vragen, want de wijnen zijn op het raam geschilderd. In dit hart van Parijs eet je met z'n tweetjes een voortreffelijke maaltijd inclusief een gulle fles wijn voor zeven tientjes.
Hier geen kristallen wijnbokalen. Standaard belons voldoen prima voor de fruitige Chinon of de zachtzoete Chablis. De bediening is gemoedelijk maar snel, op het toilet moet je zelf de verlichting zien uit te vogelen en op het tafelkleed mag je creatief los gaan; je bevindt je hier tenslotte in Restaurant Des Beaux Arts.
Na afloop van zo'n bourgondisch Beaux Arts-diner heeft het Parijse nachtleven de neiging enigszins te gaan free-stylen, maar dat trekt vanzelf bij.
Voilà, dit is het. Restaurant Des Beaux Arts.
Maar let nu op: Freeze.
Hou dit beeld op je netvlies.
Leg één hand op je muis en sla de andere voor je gezicht.
Sluit je ogen en scroll blind vijf centimeter omlaag.
Open één oog en loer voorzichtig tussen je vingers door.
Restaurant Des Beaux Arts is verkocht.
En de nieuwe eigenaar heeft niet, zoals hij had moeten doen, de stofzuiger er doorheen gehaald en het bordje weer op Ouvert gedraaid. Nee, deze peilloos diep afgegleden Tokkie heeft het woest romantische interieur gesloopt. En vervolgens het leukste restaurant van Parijs gemuteerd tot de snijzaal van een mortuarium.
Een interieur waar je zelfs de schoonmoeder van je ergste vijand nog niet aan bloot zou stellen.
Graag hier tien blinde paarden doorheen laten galopperen!
Hoever en hoelang wij ook reizen, nimmer zullen wij de gedachte achter deze beslissing doorgronden. Wel begrijpen wij het volgende: Ars longa, taberna brevis; De schone kunsten zijn eeuwig, maar restaurants niet. Ook al dragen zij die naam. Dus heb je een leuk adresse, deel het met zo veel mogelijk dierbaren. En geniet ervan zolang en zo vaak als dat maar kan.
De Vrouwenslagerij
In Nederland wordt alles wat met slachten te maken heeft zorgvuldig verborgen. Dood bestaat niet. Vlees is een lapje non-descripte materie in een piepschuimen bakje onder krimpfolie. In Frankrijk is dat anders. Daar leeft de dood nog.
Tijdens een wandelvakantie belandden we in een dorpje in de Pyreneeën. Ik duwde de deur van de plaatselijk slager open en stapte een slagerij binnen vol opengesneden karkassen, waar het leven nog maar net uit was. Er klonk harde muziek. Achter de toonbank stond een viertal vrouwen in witte slagersjassen te snijden en te hakken. Ze lachten, zongen af en toe mee en voerden onderwijl geanimeerde gesprekken met de klanten. Voor mijn ogen vervlocht het leven zich met de dood. Ik voelde het; ik sta met twee benen in mijn nieuwe roman.
Cliquez ici voor een voorproefje van De Vrouwenslagerij.
Cliquez ici voor de trailer (Cliquez op de foto hieronder)
Horecaondernemers, cliquez ici om de
Slurp Bistro Blend te bestellen
Liefhebbers van het betere restaurant, let op! Cliquez icivoor een lijst met restaurants met Slurp Bistro Blend, La Tulipe Premium of
Château la Tulipe de la Garde
op de kaart
Cuvee Trois Milleis een uiterst zeldzame rode TOP-Bordeaux, van het mooiste jaar van het decennium: 2009.
Er zijn slechts 3000 flessen van
gemaakt onder supervisie van
Michel Rolland, de beste wijnmaker ter wereld.
De naam is met 18 karaats goud rechtsreeks op de fles gedrukt.
Cliquez ici voor de Fiche Technique
en een filmpje.
Eindelijk,
de Château la Tulipe
de la Garde 2010
est arrivé.
