Het gaat beginnen, de aarde heeft haar vacht geschud en is ontwaakt. Werk aan de winkel dus voor de wijnboer, want als de 'printemps' explodeert zal de 'biodiversité' onze vignes weer in de houdgreep nemen.
Tractorist Régis evenwel, heeft over biodiversiteit een geheel eigen opvatting...

Allez, on y va!

Knal!
Van de ene op de andere dag is de lente losgebarsten.
De sering, die ze hier 'lila' noemen (met de klemtoon op de a), is ontploft in een wellustige wolk naar badschuim geurende paarse bloemtrossen.

Ook in de wijngaard giert de testosteron door de stronken.
Van diep onderuit zijn stramme wortels heeft de oude knoest toch weer een paar prille groene blaadjes uit zijn loten weten te persen. Maar onderschat hem niet: van de herfst zullen het juist deze 'vieille vignes' zijn, die de mooiste, diepst geconcentreerde bloedrode wijnen zullen produceren.

Na de lange winter is het feest op de wijnranken.
Maar tússen de druivenstokken is het pas echt partytime. Dankzij onze jarenlange biologische oorlogsvoering tegen de bestrijdingsmiddelen is onze wijngaard veranderd in een paradijselijke bloementuin.
Duizenden wilde veldbloemen verdringen elkaar in een soort beautycontest.
Geen idee hoe ze allemaal heten, maar ze doen bijna pijn aan je ogen van mooite.

Als de wijnboer aan de ontbijttafel bezig is zijn zieleroerselen over die onthutsende bloemenweelde in een paar welgekozen woorden te vangen, wordt hij door bedrijfsleider Paul bruut uit zijn poëtische overpeinzingen gerukt: de 'Pellegrue', de recent aangeschafte wondermachine die de wijngaarden met fluwelen zachtheid van onkruid zal ontdoen, is gearriveerd!

Even later pruttelt de wijnboerenmobiel de zuidhelling van 'La côte' op, alwaar een gestadig gegrom de aanwezigheid van tractorist Régis en zijn nieuwe Pellegrue doet vermoeden.

Dankzij een technisch principe, te ingewikkeld om door mensenhersens begrepen te worden, slaagt de pellegrue in een onmogelijke taak: hij kan het onkruid tussen de wijnranken wieden, zonder dat die daarbij ook maar een schrammetje oplopen.
Onder de indruk, maar op veilige afstand, bestudeert de wijnboer de vlijmscherpe ploegmessen.

Toch niet geheel zeker van de goede afloop, informeert de wijnboer bij Régis of het wellicht mogelijk is met enige voorzichtigheid om de pril ontloken bloemenpracht heen te wieden. In zijn stem klinkt zorg.

'Lazer toch een eind op, zeg!' hoor je de geharde buitenman denken. En: 'Allemaal watjes die buitenlanders.'
Met een vriendelijke glimlach schuift hij resoluut het trekkerraampje dicht en stuift in een wolk van stof de heuvel af. Het zonlicht blikkerend op de heen en weer flitsende ploegmessen.

Vorige lente constateerden wij dat vogels van diverse pluimage de voegen tussen de steenblokken van de kasteelmuren haden gekozen, om er zich een stukje onroerend nest te verwerven (zie Slurp! 6).
Kennelijk floten zij deze woontip onderling door, want het aantal kasteelbewoners nam dusdanige vormen aan, dat de muren van het oude gebouw geperforeerd met nesten dreigde te raken.
Afgelopen zomer, toen alle babyvogels waren uitgevlogen, hebben zoon Klaas en ik, met pijn in ons hart een aantal empty-nest-muurspleten dichtgemetseld.
Beladen met loodzwaar schuldgevoel togen wij daarna richting dierenwinkel en werkten ons, voor de prijs van een tweedehands gezinsauto, rondom in de nesten.
Met gevaar voor eigen leven, een bek vol spijkers en een hamer die, bovengekomen nog beneden bleek te liggen, hamerden we kastje na kastje tegen de kasteelmuur.

Nadat we de muren hadden volgespijkerd, begonnen we aan het park.
Ook hier namen we geen enkel risico: teneinde de vrolijke fluiters de route naar hun nieuwe behuizing duidelijk aan te geven, schreven wij voor elk vogeltje zijn naam in blokletters en in twee talen op het voor hem/haar bestemde verblijfje.

Coûte que coûte wilden we vermijden dat onze kasteelmuurfluitertjes teleurgesteld en wellicht verbitterd een ander heenkomen zouden zoeken.

De beelden die nu gaan volgen, kunnen ongetrainde lezers zwaar op de maag vallen, dus ons advies aan hen is: haak af vanaf hier.
Verder lezen kan leiden tot verloren geloof, verbittering en dierenhaat dus nogmaals: ga iets anders doen.
Welnu, voor de diehards volgt hier een nietsverhullende reportage van de rauwe realiteit.
Want wát, na al die moeite die we ons voor ze getroost hebben, wát doen die ondankbare klotebeesten!?

Die eigenwijze krengen nestelen overal, behálve in de door ons met gevaar voor eigen leven opgehangen nestkastjes!

Je zal misschien denken, waar gáát dit allemaal over, maar levend in zo'n wijnchateau maak je deel uit van de natuur. Het evenwicht tussen wat er boven en onder de grond gebeurt, de samengaandheid van aarde, zon, gebladerte en gedierte, dat bepaalt immers de kwaliteit van de oogst?
Toen de herfststormen een aantal oude woudreuzen in ons kasteelpark hadden ontworteld, konden we derhalve weinig anders doen, dan voor een klein fortuin aan nieuwe bomen planten.
En op wat voor wijze danken de herten en de reeën ons hiervoor en voor het zo zwaar bevochten verbod om op hen te jagen?

Precies! Door die kostbare nieuwe boompjes onmiddellijk kaal te vreten!

Maar niet alleen haarwild en veerwild bevolkt ons château. Ook wonen wij samen met veertigduizend bijen. Jaren geleden construeerden zij hun honingindustrie achter het luik van een schaars gebruikte gastenkamer en sindsdien maakt hun onderneming een gestadige groei door.
Maar ach, we laten het maar zo; in ruil voor onderdak bevruchten zij in de lente immers onze druivenbloesempjes.

Maar er zijn grenzen. Om met Winston Churchill te spreken: 'Enough is enough!'
Nadat wij onlangs een stuk, in Frankrijk lastig verkrijgbare Parmigiano Reggiano half opgevreten op de keukentafel terugvonden, was ons geduld met de dierenwereld teneinde. Deze inbreuk op onze privacy overschreed de grens van het betamelijke: de dader moest gevonden en berecht.
We installeerden een 24-uurs surveillancesysteem voorzien van bewegingsmelders en beveiligingscamera's.
Toen we die avond de video bekeken, bleek de hondsbrutale indringer diezelfde middag alweer toegeslagen te hebben.

Nog geen tien minuten nadat we zijn vertrokken voor de middagarbeid in de wijngaard, komt hij zachtjes pruttelend aantuffen.

Hij eindigde als nummer vier van de tien beste wijnen.
Ik dacht even dat ik gek werd. Een opgewonden wijnkoper uit New York wilde ter plekke de hele oplage kopen en deed een bod van dertig euro de fles.

We moesten even slikken, temeer daar het dak van de plukkerszaal lekt, maar nee, we doen het niet; deze met veel liefde door Nederlanders geoogste wijn moet in Nederland gedronken worden. Dan maar een boterhammetje minder en een leeg blikje onder het lek.

Wijngodheid Robert Parker arriveerde twee weken vóór de primeurs te Saint-Émilion. Ook hij proefde onze Grande Cuvée, maar ook onze Château de la Garde 2009 en La Tulipe.
Hij nam ze alledrie op in zijn voorkeurslijst.
Eind mei velt hij zijn eindoordeel. Nog dertig nachtjes slapen.

Ondertussen blijven onze vaten maar lekken. Ik bid Dionysus dat, wanneer Parker volgende maand zijn gevreesde 'notes' publiceert, er nog wijn over is om te voldoen aan de rush die er dan op zal ontstaan.

Op doorreis de weg kwijt, strandden we bij het vallen van de avond in een rafelrand van de lichtstad.
We konden weinig anders dan onderdak zoeken in een eigenaardig hotel.

Het diner ging van start met een salade die de indruk wekte alsof er een kettingzaagmoord aan te pas was gekomen.

Doch eens te meer werd bewezen dat de reddende engel op de meest onverwachte momenten kan neerstrijken op je schouder: de door ons bestelde sancerre bleek lippensmakkend lekker!
Mineralig en fruitig, een tongzoenende zoetbalans met een heupwiegend zuurtje in de afdronk...
Het liefst waren we meteen opgesprongen om naar dit verrukkelijke 'Château de Maimbray' af te reizen. Méér! Méér!

Sommelier Gregory was niet te beroerd om voor ons een introductie te schrijven: als we 't niet doorlulden, mochten we zeggen dat we via hem kwamen...

Cliquez ici voor het reisverslag

Als een sprankelende wijnwaterval stromen de inzendingen binnen. De tendens gaat duidelijk richting schroefdop top, maar er kan nog van alles gebeuren want de enquête loopt tot 21 juni. Laat je stem dus horen en beslis mee over de toekomst van de kurkeik. Win hiermee 1 van de 20 gesigneerde Slurp!-boeken of win je eigen gewicht in wijn. Cliquez ici voor meer info.

Schoon aan de haak

De winnaars komen in de Slurp! Dus mail ons je leukste/grappigste/voordeligste foto: [email protected] en wie weet, word je wereldberoemd in Nederland. De winnaars worden bekend gemaakt in Slurp 20.

Hoera! Slurp is nu ook berijkbaar voor die arme drommels die de Nedertlandser taal niet magtig zein. Noch nit allemal, mar we werken eran!
cliquez ici

Slurp! Het immer nieuwe wijnboerenboek,
€ 14,95. Nu in de boekwinkel of bestel ici.

Wil je je abonneren op Slurp!: [email protected]
Wil je eerdere Slurps bekijken? Cliquez ici voor het Slurp!Archief

Would you like to sign up for the english Slurp!: [email protected]
Clicquez ici for the other Slurps in English: the English Slurp!Archive