Dromerig ligt het oude wijnstadje op de top van de heuvel. De hellingen, ooit opgestuwd door de natte navelstreng van Frankrijk, de Loire, werden van oudsher beplant met pinot noir. Toen eind 19e eeuw de phylloxera dat ras tot de laatste druif uitroeide, herplantten de boeren hun vignes met sauvignon blanc. Momenteel zijn er, verdeeld over 2500 hectare wijngaard, 14 dorpjes die aoc Sancerre op hun etiket mogen schrijven. |
Bij het passeren van de met vuursteen bedekte wijngaarden, lijkt het wel of we die mineralige sancerre van gisteravond opnieuw proeven. Hmm... Héérlijk! In weerwil van de flitspalen voeren we de snelheid wat op. Maar wát doet de parel aan de kroon der Franse wijnsteden, wát doet de wereldwijd erkende kraamkamer van de sauvignon blanc, wát organiseert de gemeente Sancerre als er écht wat te vieren valt? |
Precies! Een bierfeest! |
Wij nemen onze intrek in Hotel du Rempart. Franser dan dit kan een hotel bijna niet zijn. |
Het benauwde hotelkamertje ademt een dusdanige jaren vijftig bordeelsfeer, dat zelfs de wastafelkraan er een slappe van krijgt. |
De ruimte is rondom bekleed met azuurblauw gekkenhuisbehang. Generaties anonieme hotelgasten hebben er hun handen of erger aan afgeveegd. De acoustische werking maakt dat je stem van vreemd dichtbij komt; alsof je in je eigen lichaam zit opgesloten. |
Op de creatieve verantwoording van de lichtarchitect is lastig de vinger te leggen: heeft hij nu voor vorm of voor functie gekozen? |
Het venster biedt uitzicht op een door een ontevreden hotelgast uit het raam geworpen wijnvat. |
De eetzaal is van een verrukkelijke Franse lulligheid, een feest om te overwegen er te gaan eten. En een luxe om het bij die overweging te laten... |
Want eten in Sancerre, doe je beter bij Restaurant La Tour. |
Klein jammertje was dat de chef het afwasmiddel reeds op de borden had gespoten, voor zij waren leeggegeten. |
Maar de sommelier wist ons weer onder de tafel vandaan te krijgen met een fikse scheut rode Menetou-Salon: 'Celestin' van Bertrand Minchin. De lekkerste rode Loirewijn die wij ooit proefden. 100% pinot noir met 3 maanden houtlagering. We zijn direct de volgende dag naar hem toegeaan, maar hij waakt over zijn wijn als een vader over zijn tienerdochter. Hij wil er niets van verkopen. Een enkele keer tref je deze wijn in een restaurant. Voor ons een reden om daar direct een tafel te boeken. |
Geen vrachtwagens voor deze deur, maar wel een adresse! |
Als je van uitgestorven stadjes houdt, is Sancerre een must: geen zak te doen, niemand op straat. Héérlijk. |
Of een leuk vrijstaand boerderijtje 'à renover' voor een onvoorstelbare 50.000 piek. |
Of voor een beetje meer, een half dorpje met een eigen riviertje... |
Wauw! Een joekel van een middeleeuws Anton Pieck-huis voor een prikkie! |
Maar goed, eerst maar 'ns wat bikken. |
Het uitzicht bestaat uit de enig aanwezige marktkraam. |
De aanhoudende stilte heeft de bakker kennelijk tot de waanzin gedreven; hij is de vreemdste dingen gaan meebakken in zijn baguettes, zoals deze afgeknipte wijntwijg. |
Maar wij laten ons door deze ledigheid niet derailleren; onze bestemming staat vast: de bron van de sappigste sancerre van Sancerre, Château de Maimbray in het gehucht Sury-en-Vaux. |
Normaal checken we altijd eerst even de locale coopérative, want daar vind je soms uitstekende wijnen voor een prettige prijs. Maar helaas, zij hadden nog geen zin in toeristen. Cave des Vins de Sancerre Société Coopérative - Avenue de Verdun, 18300 Sancerre |
Zoals gewoonlijk in mijn leven zat alles mee: het château stond aangegeven en de wijnboer was thuis. |
Maar jemig! Wat is dát!? Wát grijnst ons daar reeds van verre in het gelaat!!? |
Een dodenakker vol dode wijnboeren, omsingeld door duizenden naar voedsel snakkende wijnranken. |
De hele godganselijke dag zit de oude Georges op zijn vaste plek in de wijnkelder. Hij verliest zijn zoon Francis geen moment uit het oog. |
Ik kijk en inderdaad: Georges beste wijngaard ligt pal naast het kerkhof. Het kan niet anders of de immer hongerige wortels van de omringende wijnstokken kronkelen zich onder de muur door en doen zich ondergronds tegoed aan de gesneefde wijnboeren. De boer dinkt de wijn, en de wijn drinkt de boer. De cirkel is rond. |
De smaak is ... ik zou bijna zeggen 'apart...': fruitig, bessig met een hint van grafkransen en kalknagels. |
Cliquez ici om terug te gaan naar Slurp! 18. |