Allô, allô, Bonjour!

Voici, een verse, stormvaste NieuwjaarsSlurp!
Het jaar 2017, nou, dat was me d'r een. Bloedmooi, afschrikwekkend lelijk, loeiheet, berekoud, lui ontspannen en gekmakend druk. Maar we sloegen ons erdoor. En hoe!

A l'attaque!

De zomer rekte zich uit als een luie kat en ging tersluiks over in een zachtaardige herfst.
In zonovergoten wijngaarden oogstten we de druiven en maakten er wijn van.

Buurman Jean-Claude ging met pensioen en bood ons aan om voor een, wat hij noemde, 'prix de voisin' zijn wijngaard kopen.

Volgens een eeuwenoude wijnboerengewoonte liet Jean-Claude een Gelukstrosje voor ons hangen. Volgens hem zou ons dat in het aanstaande jaar verzekeren van een rijke oogst.

Het wijnjaar 2017 was voltooid, de wijn zat veilig in de vaten, de wijnpers werd opgeborgen en de wijnboerenmobiel kon uitrusten in zijn winterhokje.

Nog een paar avonden konden we buiten eten, toen trad de koude in.

De dieren des velds werden één met de natuur en wij deden hetzelfde.

Terwijl de vorst zich opmaakte de wijngaard in haar ijzige omhelzing te nemen, reisden wij naar de Lage Landen.
We moesten verschijnen bij het gevreesde televisieprogramma Pauw. Door moedig weerstand te bieden wisten we Pauws vlijmscherpe vragenspervuur over ons kookboek Chateaukoken te doorstaan.

Geslagen maar ongebroken vluchtten we, zo snel als onze wieltjes ons dragen konden, naar een zeker Mediterraan land, teneinde daar in alle rust voorbereidingen te treffen voor een nieuwe serie Gort over de Grens.

Bij thuiskomst vonden we de wijngaard diep bevroren.
Verstijfd strekten de wijnstokken hun twijgen hemelwaarts.

Geen vogel roerde zich, geen bij of krekel deed van zich horen en nergens klonk het vredige geluid van zacht ritselend lover. Alles stil en wit. Maar het Gelukstrosje was ongeschonden.

We gingen aan de slag en snoeiden loot na loot. Onder het werken hoorden we de garnalenvissers onderaan de heuvel hun netten uit de Dordogne takelen.

Binnen bij zijn haard schonk buurman Jean-Claude zichzelf een wijntje in en liet het snoeien over aan zijn schaapjes.

De zon kuste de sneeuwklokjes (in het Frans 'perce-neige', 'doorboor-de-sneeuw') wakker, en onhoorbaar klingelend van vreugde doorboorden zij de aarde om hun prille bloempjes te laten opbloeien.

De koude trok voorbij en bloemen tooiden de wijngaard.

En de wijnboer en zijn minnares begonnen vol goede moed aan nummer 1 van 365 onbeschreven bladzijden.

Een dertiende-eeuws wijnchateau is een rijk bezit. De wijnboer mag dan ook graag genieten van de vergezichten op de omliggende landerijen.

Dit vanuit de veilige zekerheid dat zijn autonomie wordt gewaarborgd door metershoge kasteelmuren.
Tot zover niets aan de hand.

Totdat een gedeelte van die kasteelmuur opeens naar beneden flikkert en de stenen in een ordeloze hoop beneden op het pad liggen.

In het hoofd van de wijnboer dansen zwarte trollen in het rond.
Hoeveel haren op mijn hoofd
Hoeveel ribben uit mijn lijf
Hoeveel kraken van mijn brein
Hoeveel flessen wijn
gaat dat muurtje kosten?

Dit keer kwam de offerte van aannemer Jean-Flotte verrassend snel...

Als je de rivier wilt vinden, moet je doorgaan waar anderen stoppen. Volg deze oude Chinese wijsheid en rij na het bordje 'Einde rivier' nog een kilometer door. Sla dan rechtsaf een half aan het oog onttrokken landweggetje in. Blijf doorhobbelen tot waar de electriciteitskabels verdwijnen en de internetverbinding wegvalt.

De routeplanner voelt dat haar navelstreng wordt doorgesneden. Geschrokken sommeert zij je om direct om te keren. En inderdaad: even verderop passeer je dreigende borden. "Doodlopende weg". "Privé-eigendom". "Verboden toegang".
Rij hier door.

Tot je verbazing zul je daarna een aantal achteloos in de berm geparkeerde auto's aantreffen. Dan verschijnen om de bocht de contouren van het Restaurant Zonder Naam.

Het restaurant is niet veel meer dan een ruim uitgevallen hut aan de rand van de Dordogne. Warm en stil is het er. Langs groene oevers stroomt het zandkleurige water traag naar zee. Aan het zelfgefabriekte steigertje dobberen wat bootjes. Af en toe vaart geruisloos een garnalenscheepje voorbij.

De omgeving is paradijslijk en ook culinair lijkt er weinig mis. Maar de wijnboer, die evolutionair dicht bij de dieren des velds staat, voelt instinctief dat hier iets niet klopt. Als hij naar de plaats van zijn keuze toeloopt, gaan zijn nekharen overeind. Slecht op zijn gemak zet hij zich aan tafel. De rug tegen de muur, de zintuigen gespannen. Wat is hier gaande?

Voordat de landman de tijd krijgt zijn gedachten te ordenen, valt er een schaduw over zijn tafel. Een reuzengestalte torent boven hem uit en sommeert hem op barse toon te bestellen.

Maar de rosé is ijskoud, lekker sappig en komt van een boer uit de buurt.

Ook de 'Salade Basquaise' is rijk bedeeld. De wijnboer zet de riem van zijn wantrouwen een gaatje losser. Zou het dan toch meevallen?

'Friture' heet dit gerecht. Het bestaat uit een bord knapperig gefrituurde visjes die men in zijn geheel dient op te eten. Met oogjes, tandjes, hersentjes, graatjes en al.

De wijnboerenminnares heeft wat moeite met deze basale vorm van visconsumptie. Derhalve stelt zij haar doorslikmoment graag wat uit. Dit weigergedrag leidt tot allerlei kolderiek bedoelde creatieve oprispingen.

Als de hoofdgerechten worden geserveerd, schiet de wijnboer als door een wesp gestoken overeind. Eindelijk begrijpt hij wat hier aan de hand is. Iedereen heeft hier een zwart balkje voor zijn ogen!

Op dat zelfde moment ruist er een fluistering door het publiek. Hoofden worden schuldbewust over borden gebogen, blikken kijken nadrukkelijk weg van de ingang. Reptielen zoeken snel een veilig heenkomen.
'De Paling!' wordt er gefluisterd. 'De Paling komt binnen!'

Een wonderlijk gezelschapje schuift aan. In de tafelheer herkennen wij Jaques Rescine, alias De Paling. Een veelvuldig veroordeelde crimineel, vermaard om zijn vele stoutmoedige ontsnappingen.
'Wat draagt die meneer zijn horloge op een vreemde plaats,' kirt de wijnboerenminnares verbaasd.
'Nee, schatje,' bromt de wijnboer. 'Dat is geen horloge.'

Geen internet, geen pottenkijkers. Een vrijhaven. Onvindbaar voor de buitenwereld. Ach wat smaakt de maaltijd hier goed. De smaak van de vrijheid.
'Heerlijk', denkt de Paling, 'zo'n vrije zondagmiddag op het Franse land...'

Zelf er naartoe? Dan moet je zoeken. 'Aan de waterkant' en 'De rivier'. Dat zijn de enige, nogal summiere adresverwijzingen van het Restaurant Zonder Naam.
Wie het telefoonnummer belt, krijgt een melding dat dit nummer is afgesloten. Maar weet je dit restaurant te vinden, dan heb je een fantastische ervaring. Al of niet in gezelschap van De Paling.

- advertentie -

Bovenstaande wijnkistfrontjes met het ingebrande wapenschild van Château la Tulipe zijn niet alleen mooi, maar ze zijn ook handig en sfeervol. Wij gebruiken ze als snijplank, kaasplank of serveerplankje.
Kijk hier hoe dat zit. Of ga naar www.gortshop.nl

Retweet deze Slurp!