Allô, allô, Bonjour!

Een winter-Slurp vol bittere koude. Maar vergis u niet: deze aflevering onthult een hartverwarmende manier om de wereld te redden.
Bienvenue in de Slurp van de Hoop!

Allez, à l'attaque!

Het oude kasteel kraakt in de ijzige greep van een winter die de adem doet bevriezen.
Niets roert zich, alle kleur is verschoten.

Terwijl je, als je denkt aan Frankrijk, HOOPT op zonwarme zomers, zingende vogels en zoemende bijen.

Maar Hoop is een wonderlijk verschijnsel dat komt in vele gedaanten.
De molshoop bijvoorbeeld. Op bovenstaande foto kun je zien hoe kasteelmol Jean-Claude, hopend op de warmte van een knapperend haardvuur, zich ondergronds een weg baant naar de geborgenheid van de kasteelkeuken.

Of de kasteelparkvogeltjes die hoopten dat de chateauheer hen, zoals elke winter, weer een deel van zijn overvloed zou laten.

Vervuld van hoop buigt de wijnboer zich over de waterput. Is zij onvervroren? Of zal hij voor zijn ochtendkoffie moeten afdalen in de krochten der aarde om een stuk ijs los te hakken?

Ook in de wijngaard is het stil. Een bevroren traan doet het ergste vermoeden.
Zelfs de onverschrokken druivenspin is haar web ontvlucht.

Koning Winter maakt geen onderscheid; ook een wijnstok van meer dan honderd jaar oud wordt niet ontzien. Bekommerd buigt de wijnboer zich over zijn lievelingen. Zullen zij aan het einde van de winter nog in leven zijn?

Maar wie richten daar hun frêle kopjes omhoog uit de vorstkristallen?

Precies! Dwars door sneeuw en ijs bloeit ongeknakt de bloem der hoop.
Het ijs zal smelten en de wijngaard zal ontluiken.

Zelfs de manen van kasteelpaard Marenga zijn bedekt met een dun laagje ijs.
Toch geeft ook zij de hoop niet op: 'Hé, dat dieselgeronk, dat herken ik! Is dat niet de vrachtwagen van Albert Heijn?'

Warempel: sneeuw noch ijs kunnen de Zaanse grutter weerhouden om een container CHATEAU te komen scoren.

De hoop van de wijnboerenzoon op een rustige tweede kerstdag wordt hierdoor de bodem ingeslagen, maar met een lach stapelt hij doos na doos om de dorstige Nederlandse slurpers van wijn te voorzien.

Het jaar loopt ten einde. We genieten een korte, doch verkwikkende lunch, trakteren de chateauzangertjes op onze niet-gegeten oliebollen plus een Hollandse vogeltaart, en starten de wijnboerenmobiel. De hoofdstad van Frankrijk wacht ons!

Een bevriende sterrenkok had ons getipt: 'Ben je in Parijs, ga dan eten bij Stéphane. Een beest van een vent, maar, Mon Dieu, wat kan die gast koken!'

We checkten Stéphanes site en lazen dit: 'In 2004 kocht ik een oude Baskische bistro. Ik ben Bask en die rauwe Baskische charme, daar hou ik van, daar heb ik niks aan veranderd. Met goede smaak wil ik niks te maken hebben. Ik wil een vrije, onafhankelijke, creatieve keuken met alleen de lekkerste gerechten van de beste, verse producten.'
Nou, bij zo'n man wil je dus eten.

Als je naar Parijs gaat, HOOP je op dit...

Maar het wordt natuurlijk dit.

Toch heerst in Parijs nog altijd die ongrijpbare, bijna mythische sfeer die niet in woorden te vangen is en hooguit omschreven kan worden als 'Parijzerig'. Bekijk de schier oneindige lijst van schilders, schrijvers en artiesten die er inspiratie hebben opgedaan. Geen enkele zichzelf respecterende kunstenaar die daar niet voor langere of kortere tijd heeft gebivakkeerd.
En dat voél je.

Nergens ter wereld zijn zoveel 'Galeries' en 'Librairies'. Op de meest peperdure locaties zit altijd wel ergens een klein winkeltje, waar een stoffig figuur, omgeven door hoge stapels in leer gebonden folianten, een schaars bezocht boekantiquariaat drijft.

Maar goed, wij kwamen voor de nobele kunst van het eten. Vervuld van hoop arriveerden we in de Rue Malar 27 (slechts drie deuren verwijderd van Hotel de la Tulipe).
Het begon goed; we konden voor de deur parkeren.

Toen Stéphane Jégo twaalf jaar geleden de oudste Baskische bistro van Parijs overnam, opende hij een eigen restaurant waar hij met niemand wat te maken wilde hebben. Hij noemde het 'Chez l'Ami Jean'.

De 'Ruwe Baskische charme' waar Stéphane zo op gesteld is, mankeert niet: lange tafels, kandelaars, rebelse tekeningen, anarchistische schilderijen. Geen van deftigheid lispelende obers, geen getrut zoals met een tang een broodje op je bordje vleien, nee, hier heerst een gezellige geen-gelul-sfeer waar je je meteen thuis voelt.

De tekeningen aan de muur, het dodelijke steekwapen naast het bord, de vorklepel (of lepelvork), alles ademt het recalcitrante karakter van de patron.

Goede wijn, bruin brood (in Frankrijk een zeldzaamheid) en biologische olijfolie, tot dusver gaat alles goed...

Ook met de kaart lijkt weinig mis. Maar dan gebeurt het!

Een deel van de charme van dit soort bistro's is dat de tafeltjes strak tegen elkaar staan. Dat betekent dat je uit eten gaat met wildvreemden. Je HOOPT dan op vrolijke, knappe, intelligente tafelgenoten zoals jezelf.

Maar helaas; al tijdens het aanschuiven wordt ons trommelvlies getroffen door de aalscholverachtige purgeerklanken die maar één ding kunnen betekenen.
Geschrokken kijken we elkaar aan: RUSSEN!
Een stug volkje dat knoestig haar eigen weg afstommelt en zich weinig gelegen laat liggen aan de elegante omgangsvormen waar wij westerlingen zo behendig mee omspringen.
Gelukkig communiceren de Oostblokkers tijdens de maaltijd voornamelijk per iPhone, waarbij ze het glas in een ferme gorillagreep houden.

Een ander tafeltje vragen? Nee, dat gaat te ver.
Met de moed der wanhoop besluiten we de aandacht van onze tafelheer een kort moment van zijn telefoon los te trekken om te proberen een gesprekje aan te knopen. Of is hij in het holst van een prijsdiscussie over de levering van een container Kalashnikovs? Een interruptie kan dan verkeerd vallen.

'Koken is oorlog,' zegt Chef Stéphane. 'In de keuken ben ik voortdurend in gevecht. Ik ben Bask, dus ik gooi mijn hele donder in de strijd. Vlees, vis, groenten, ik pleeg liefdevol geweld met ze. Van de borden die mijn keuken verlaten mogen er geen twee hetzelfde zijn. Elke gerecht moet bijzonder zijn!'

Hier is geen woord teveel gezegd. Eerder te weinig. Stéphane legt er eer in om, telkens als hij een bestelling klaar heeft, een zo luid mogelijke leeuwenbrul uit het keukenluik te geven. Niks geen bescheiden klingelbelletje, maar loeiende brulboeicommando's met een volume dat de anarchistische schilderijen bekans van de muur doen lazeren.

'Of u een foto van mij mag maken?'
Woedend richt de bezwete keukendespoot zich op van zijn werk.
Maar dan kijkt hij in de ogen van de wijnboerenminnares en hij smelt als een klontje boter. 'Ah, vos yeux, madame...' koert hij met zoetgevooisde stem. 'Vos yeux sont magnifiques...'

Meteen grijpt hij een vuistgrote truffel van de plank. 'Vous aimez les truffes? Dan doe ik straks extra veel op uw gebraden eendje. En ik geef u ook een paar plakjes mee voor thuis.'
Terwijl de wijnboerenminnares bovenstaande foto's maakt, schaaft de pannentiran ruimhartig een bak vol truffel om mee te nemen.

'Kalashnikovs?' Mijn buurman schiet in een bulderende lach. 'Ik zit in de cosmetica! Ik maak een haargroeimiddel! Zie je dat niet?!'

Met handen, voeten en Google Translate ontspint zich een gesprek, zo interessant en zo vrolijk dat we bijna vergeten onze 'Coquilles à la plancha', 'Poitrine de Caille' en de onder zwarte Périgord-truffels bedolven 'Canette au truffes' op te eten.

Als vele uren later de maaltijd ten einde loopt, hebben we met Slobodan en Tatjana anderhalve fles rode wijn geledigd, van elkaars borden geproefd, hun dessert opgegeten en de wereld gered. We zijn vrienden voor het leven.

Restaurant L'Ami Jean - 27 rue Malar - 75007 Paris - Téléphone +33 1 47 05 86 89
www.lamijean.fr

Onze Melkweg bevat ongeveer honderd miljard sterren. Die sterren hebben allemaal een eigen planetenstelsel. Maar er is niet één melkweg, nee, er zijn miljarden melkwegen met elk hun eigen planetenstelsel. Dat wil dus zeggen dat het heelal bezaaid is met miljarden en nog eens miljarden planeten. Ontelbaar veel.

En wij, hier op dat bolletje dat we 'Aarde' noemen, hebben de onwaarschijnlijke mazzel dat we op de ENIGE bewoonbare planeet van al die planeten wonen! En wat doen we? We vechten elkaar de tent uit en verbergen ons achter een muur van onbegrip en wantrouwen.

Maar er is een oplossing!

Bovenstaande histoire bevestigt wat we allemaal allang weten: samen lekker eten en drinken kweekt wederzijds begrip. Dat zal niet altijd meteen en helemaal lukken, maar wel beetje bij beetje bij beetje.

Want zoals de romeinse staatsman Cicero al 50 jaar voor Christus opmerkte: 'Aegroto dum anima est, spes est.'
Ofwel: Zo lang er leven is, is er hoop. En de belachelijkste hoop is soms de oorzaak van grote successen.
Dus hoe moeilijk het misschien ook is om die hoop te blijven vasthouden, omhels haar als een innige geliefde.
Want als de hoop sterft, sterft alles.

Om die reden organiseren wij de aankomende lente de Nationale Open Deur Dag. Eén dag in het jaar waarop iedereen een aantal onbekenden uit de buurt, bijv mensen uit een andere cultuur, thuis te eten uitnodigt. Meer hierover in de volgende Slurp.

Opschrijven wat je voelt, dat teruglezen, zien dat het niet deugt en het opnieuw opschrijven. En dat keer op keer op keer. Dat is schrijven. Begin er niet aan.
Anderzijds, zo'n boek vormt een schat aan kostbare herinneringen. Kleurrijke reportages over het televisieprogramma Gort à la Carte, foto's, de bloopers achter de schermen. Naar Bresse, voor de lekkerste kip van Frankrijk - en hoe we die mee naar ons château namen (waar zij bijna op de barbecue belandde).

Datzelfde siezoen reisden we naar de Provence, voor de 'Herbes', de 'Tomates' en de 'Bouillabaisse'. Het boek bevat 'adresses' van woest romantische hotelletjes en verrukkelijke restaurants.
Maar we gingen ook over de grens, op bezoek bij Sting in zijn wijnpalazzo in Toscane.
En natuurlijk gonst dit nieuwe Slurp-boek van de verhalen en foto's van het leven op Château la Tulipe, de druivenplukkers, de wijn en de feesten. Het staat er allemaal in, op mijn best geschreven en op haar mooist gefotografeerd door de wijnboerenminnares.

Die € 14,95 voor dit boek is een solide investering.
Bestellen bij de boekhandel, of een gesigneerd exemplaar in de GortShop. Cliquez ici!

Meer info: www.tulipe.nl

Retweet deze Slurp!