Allô, allô, Bonjour!

Op de laatste dag van de winter ontving ik een onverwacht smsje: 'Hi, Ilja, would you like to come taste my wine? Grtz, Sting.'
Ja, U leest het goed: 'Sting'.

Allez, on y va! *

Sting is een van mijn All time heroes. De brutale, eigenzinnige compositiestijl van Roxanne en Message in a bottle die al zijn songs kenmerkt, vond en vind ik onthutsend goed. Voor mij is Sting een van de grootste muzikale vernieuwers van zijn tijd.

Maar naast wereldberoemd rockstar is mijn held ook wijnboer. Onafhankelijk van elkaar, Sting in Toscane en ik in Bordeaux, legden we ongeveer tegelijkertijd dezelfde wijndwaalroute af.
Allebei raakten we gek van dat hart- en zielverwarmende rode goedje, kochten daarna blindverliefd een half in puin liggend château om vervolgens tot de conclusie te komen dat het in de vaart houden van een wijndomein vraatzuchtige happen neemt uit je nachtrust en je spaarcentjes.

Gelukkig wordt Sting bijgestaan door zijn grote liefde Trudie Styler. Zij is actrice en film- en theaterproducente (o.a. van twee van mijn favoriete films Snatch en Lock, Stock and Two Smoking Barrels).
Haar vader was bedrijfsleider van een omvangrijk landbouwbedrijf in Zuid-Engeland, dus Trudie kent het klappen van de zweep.

Op hun wijndomein 'Il Palagio' in Toscane produceren zij een Chianti Classico die kwalitatief zo goed is, dat de Amerikaanse Wine Spectator (oplage 3 miljoen exemplaren) er een coverstory aan wijdde.

Na een lange zoektocht door het Toscaanse landschap schittert op de top van een heuvel een paleislijk onderkomen. Zou dit Il Palagio zijn?

We vragen het een passerende boer. Hij schudt zijn hoofd.
'Nee, dat is de Villa. Het gastenverblijf, zeg maar. Il Palagio is veel groter. Daarvoor moet u hier de weg volgen tot het kapelletje en dan de heuvel op.'

Moeten we links of rechts de heuvel op?
In de hoop op steun van hoger hand ontsteken we een waxinelichtje en plaatsen dat omzichtig bij het fotolijstje in het kapelletje (dat overigens geen bidprentje bevat van Sting, zoals we verwachtten, maar van de Maagd Maria).

Gelukkig werkt dat ook, want meteen zet de zon een rij wijnbouwmachines in een goddelijk licht.

Teneinde wat concretere aanwijzingen te krijgen, stuur ik mijn held een smsje.
'Wat!' blaft Sting even later in mij oor. 'Ben je d'r NU al? Ik zit in de studio! We zijn aan het opnemen! Maar, no sweat, ik regel wel wat. Ga maar vast naar het gastenverblijf in de Villa!'

Het Villa-hotel en haar uitzicht doen ons naar adem happen van mooite...

... en onze gastheer heeft inderdaad 'iets geregeld'. Namelijk de bruidssuite, een koeler met exclusieve bubbels en een 'Message in a bottle'.

Na een bescheiden ravitaillering begeven we ons naar Stings Palagio. Maar de lange dinertafels op de binnenplaats waar Sting privé-concerten geeft met zijn vrienden Madonna, Bob Geldof en Bruce Springsteen, zijn verlaten.
Een eenzame merel fluit een deuntje waarin we de eerste tonen van Everylittle thing she does menen te herkennen.

Ook uit Stings 'Attic studio' boven de wijnkelder, die naar verluidt is behangen met platina platen, klinken geen dreunende bassdrums of huilende gitaren.
Vredige Toscaanse stilte heerst over de binnenplaats.

Als we even plaatsnemen om de stroom indrukken te verwerken, springt paleispoes Merina op tafel.
'Kom jij voor Sting?' miauwt zij.
'Ja. Weet jij waar hij zit?'
'Zeker,' is het antwoord. 'Kom maar mee.'

Op snelle pootjes schiet het dier de hoek om.

We volgen haar de trap af naar de benedentuin, langs een schilderachtig oude muur, onder een groen overgroeide pergola door.

Na het ronden van een hoek, blijkt onze gids als bij toverslag verdwenen. Wanneer het dier zich na herhaald aanroepen niet meer vertoont, nemen we plaats op een van Stings denkplekjes.

Achter de haag van olijfbomen is een legertje van zes tuinmannen, aangevoerd door een Britse landschapsarchitect, bezig om Stings English gardens in permanente feestconditie te houden.

Dan schemert in de verte tussen het groen het oker van een Toscaans Palagio. Zou dat de plaats zijn waar mijn held op ons wacht?

De vijver! schiet het ons te binnen. De vijver van de liefdesfoto! Daar zit hij natuurlijk op zijn gitaar te pingelen!
Snel steken we de anderhalf kilometer lange oprijlaan van Il Palagio over.

Maar op twaalfduizend bronstig kwakende kikkers na, is de zwemvijver waar Sting 's ochtends zijn baantjes trekt, geheel verlaten.

Op Trudie's geheime meditatieplekje roepen we een hogere macht aan. Maar dit keer zonder merkbaar resultaat.

Na een onderonsje met Stings paard Marengo worden we opgevangen door de inmiddels gealarmeerde Palagio-manager Paulo Rossi.
'Sting is in zijn studio,' legt hij geduldig uit, 'maar dat is zijn New Yorkse studio. En uw afspraak is pas over twee maanden.'

Op weg naar de uitgang staat Paolo ons toe om bij wijze van souvenir een steentje uit de door Sting zelfgestapelde 'Hadrian wall' mee te nemen.
'Sting houdt ervan om in zijn vrije tijd Engelse countrymuurtjes te bouwen,' legt hij uit. 'Dat vindt hij leuk.'
We proberen een grapje te maken: 'Die bovenste twee laagjes heeft hij zeker na een wijnproeverij gedaan?'

'O, maar u bent wijnboer!' roept Paolo verrast als we de wijngaard passeren. 'Had dat dan meteen gezegd!'
Uitvoerig wijdt hij uit over de grootscheepse verbeteringen die Trudie, Sting en hij hier in de loop der jaren voor elkaar hebben gekregen.

'Il Palagio beslaat 364 hectare, maar slechts 17 hectare daarvan is geschikt voor de wijnproductie.
Sting heeft het domein in 1997 gekocht en in 2002 hebben we een groot aantal wijngaarden helemaal opnieuw beplant. Een titanenklus. Bovendien werken we hier 100 procent biologisch en dat maakt het vaak nog moeilijker om de hoge kwaliteit te bereiken die Sting en Trudie nastreven.'

Sting heeft zijn wijnkelder volledig laten moderniseren. Alle middeleeuwse wijnmaakmeuk is naar de spullenhulp gegaan en vervangen door fonkelnieuwe roestvrijstalen cuves, maar ook een jaloersmakende batterij Barriques van het beste Franse eikenhout.

Paolo vertelt dat hij is geboren en opgegroeid op Il Palagio.

Nu bestiert hij voor Sting en Trudie de landerijen en de wijngaard, terwijl zijn zus Bina (eveneens op Il Palagio geboren en getogen) leiding geeft aan het huispersoneel en de keukenbrigade.

Ruimhartig biedt hij ons aan om in Stings woonkeuken een 'Bichierre di vino' te komen drinken.
'Maar,' zo voegt hij eraan toe, 'wel graag eerst even dit contract ondertekenen, dat u niet na afloop een of ander kletsverhaal publiceert.'

Stings rosé, gemaakt van liefdevol geperste Sangiovesedruiven waarvan de schilletjes slechts anderhalf uur bij het sap blijven, is de lichtste rosé die we ooit hebben gezien. De wijn heeft nauwelijks kleur, maar ruikt en smaakt naar dauwvers geplukte bosaardbeitjes.

Opmerkelijke bijkomstigheid is dat men in Italië niet slurpt.
Deze proeftechniek is hier geheel onbekend en als wij spontaan een live slurp-demonstratie geven, leidt dit slechts tot bulderende lachsalvo's van het personeel.

Als de rust is wedergekeerd, legt Paolo uit dat men in Italië voor het professioneel proeven een andere techniek hanteert. Een in allerijl voor dit doel opgetrommelde operazangeres demonstreert even later de kunst van het Italiaanse wijngorgelen.

Onderwijl prepareren Stings privé-kokkinnen een middagmaal, want een uitnodiging om 'een beker wijn te komen drinken' staat in Stings huishouden voor: drieënhalf uur lang lunchen met een nimmer eindigende stroom rijkdommen van zijn landgoed.

Een complete Vrouwenslagerij wordt uit de kast gehaald, inclusief de in Italië alom aanwezige 'Pinoli', pijnboompitjes. Tezelfdertijd wordt in Stings privé-eetzaal de meterslange dinertafel gedekt.

Wijnmensen spreken internationaal dezelfde taal. De verbroedering voltrekt zich dan ook dusdanig snel dat hoofdkokkin Bina ons meteen al toestaat om de Prosciutto te snijden; een taak waarvoor je in Italië normaal gesproken getrouwd moet zijn.

Knisperverse groenten uit eigen moestuin, goudgele olijfolie van eigen olijfgaard, worst van eigen biggen, honing van eigen bijen en wijn van eigen druiven. Zelden heeft een maaltijd zo gretig onze smakkende lippen gepasseerd als op deze dag in deze keuken.
Wij zij dood en we zijn in de hemel, gaat het meerdere malen door ons heen.

When we Dance, een Chianti DOCG van Sangiovese- en twee andere inheemse druivensoorten, wordt gevinifieerd zonder eikenhoutrijping zodat de lichtrode wijn dartel over onze tongen danst.

Sister Moon is de vrucht van een liefdesrelatie tussen Sangiovese- en Merlotdruiven met een toefje Cabernet.
Na hun vrijpartij in de roestvrijstalen cuves, mag deze robijnrode Italiaanse schone uitrusten in de wijnkelder onder Stings soundstudio. Af toe doen de swingende geluidstrillingen uit de studio boven haar het rode sap in het duister van de eikenhouten vaten rimpelen.
Maar als de wijn, na anderhalf jaar rijpen, bevrijd wordt uit het vat, kan zij alle Sting-hits meeneurieën.

Door het overvloedige Italiaanse middagmaal vermetel geworden, durven we Bina te vragen of we een kijkje mogen nemen in Stings privé-wijnkelder.
Op zwoele zomeravonden wordt aan deze eeuwenoude wijnproeverstafel bij flakkerend kaarslicht muziek gemaakt, gegeten en wijn gedronken.

Maar wat zou mijn held eigenlijk zelf drinken? Nieuwsgierig wil ik de samenstelling van Stings wijnrek inspecteren. Maar helaas, dat wordt tegen flessentrekkers bewaakt door een afschrikwekkend portret van het type 'Watmoetikermee,ach,ikzethetwelindekelder'.

1500 kilometer later, terug op ons eigen wijnchateau, pliept er een smsje binnen.
Als het even meezit geeft mijn held in augustus op de binnenplaats van Il Palagio weer een privé-concert voor medewerkers, vrienden en buren. We zijn erbij; wordt vervolgd.

* Some of the above may not be true.

Wil je ook een keer Stings wijndomein bezoeken?
Dat kan. Mathieu Klaassen organiseert twee keer per jaar een reis naar Stings Il Palagio in Toscane. Maar er is slechts plaats voor enkele deelnemers en de ballotage is streng.
Cliquez ici voor meer info; geharde wijn- en Stingliefhebbers mailen naar: [email protected]

Retweet deze Slurp!