Allô, allô, Bonjour!

Ten behoeve van nieuwe avonturen voor de televisieserie Wijn aan Gort (de serie krijgt een andere naam, maar hierover later meer), moesten wij naar een uithoek van het Franse land.
Onze tocht naar deze schaars bezochte streek heeft echter verrassende inzichten verschaft. Met name ten aanzien van de keuze van restaurants en het ontwijken van hotels...

Allez, on y va, riemen vast.

Welgemoed tijgt de equipe aan boord en zet, onder het zingen van langvergeten Franse chansons, koers naar La Côte Normandie.

De stemming is opperbest. Zelfs camerabeul Joost, vers terug uit Hollywood van de opnames voor Lord of the Rings III, zindert van filmlust.

De hemelhooggestemde werksfeer is voornamelijk te danken aan het feit dat de wijnboerenminnares zich beschikbaar heeft gesteld als soigneuse. Zij heeft de wijnboerenmobiel getransformeerd tot restauratiewagen en weet de crew op de meest onherbergzame plekken, slechts gadegeslagen door grootogige koeien, te verrassen met gebakken eitjes, broodjes met zalm en verse cappuccino's.

Die stopjes zijn onontbeerlijk want hierdoor kan het televisieteam de wankelmoedige wijnboer keer op keer moed inspreken.
'Heus, je kunt het echt wel,' klinkt het dan sussend in het struweel, en: 'We vinden het helemaal niet erg dat we elke scene tien keer over moeten doen omdat jij je tekst niet kan onthouden.'

Maar, zoals Brad Pitt al zei: 'Filmen is wachten'. Terwijl de crew de tijd tracht te doden, probeert camerajihadist Joost geconcentreerd een torretje op het plaveisel in beeld te brengen.

Onvermoeibaar is de gedreven cinematograaf doende met het scherpstellen van zijn focus. Hierdoor ontgaat het hem dat het diertje zich reeds enige tijd geleden uit de voeten heeft gemaakt. Het is overduidelijk een Frans torretje, want het heeft zich genesteld op het uurwerk van de wijnboer, waar het nauwlettend de wijzerstand in de gaten houdt om te zien of het al etenstijd is.

Zucht. Eindelijk. Klokslag drie en véél te laat kunnen we beginnen aan onze eigenlijke taak: een torturetest van het onderwerp waarvoor we zijn gekomen.

's Anderdaags reizen we af naar een gehucht waar de koeien wit zijn en de kazen evenzeer.

Het epicentrum van het dorpje wordt gevormd door een kerk van grijze leisteen en een museum waar je kaasdoosjes kunt bekijken.

Joelend verdringen hordes wild enthousiaste museumgangers zich voor de ingang.

Ook het door de plaatselijke middenstand opgerichte partycentrum biedt een onweerstaanbare attractie die uitnodigt tot roekeloos gedrag.

Al met al een zeer inspirerende lokatie.

Na afloop van de opnamen reist de equipe terug naar de Pays Bas. De wijnboer en zijn minnares besluiten echter zichzelf te trakteren op een revalidatiedagje in het lieflijke Normandische stadje Honfleur.

Ter verhoging van de schilderachtigheid is in het dromerige haventje een echt oud vissersbootje te dobberen gelegd.

De pittoreskheidsgraad in het eenvoudige vissersplaatsje is tot brekens toe opgevoerd.
Het stadje wordt derhalve nog uitsluitend gadegeslagen via de telefoon.

De antieke optrekjes bevestigen de stelling dat hout dat je verft, honderd jaar meegaat,
en hout dat je niet verft, óók honderd jaar meegaat.

De haven is aan weerszijden gestoffeerd met restaurantjes van divers allooi.

Maar teneinde ons verantwoord te kunnen overgeven aan de geneugten des vlezes, dient eerst ons innamequotum vastgesteld; mag er nog wat bij?

'Weeg u!' blaft de weegschaal, terwijl onze voeten worden gesommeerd 'Immobiel' te blijven.
Bevelen. Fransen zijn er sterk in en gevoelig voor. In weerwil van hun bonhommie zijn Fransen de Duitsers van de Mediterrane wereld.

1. Controleer of u een man of een vrouw bent.
2. Denk eraan u regelmatig te wegen.
3. Werp een vijftig eurocentstuk in de gleuf.

Na weging spuugt de waag een kaartje uit met ons kilototaal, vergezeld van de waarschuwing ons gewicht toch vooral te blijven 'surveilleren'.

Gelukkig, ons gewicht voldoet aan de Franse norm. Eronder zelfs. Het politiepeloton, dat vanuit een belendende etalage in hinderlaag ligt, hoeft niet in te grijpen. Het kan terug in de doos.
Opgelucht door onze vederlichte carnatie kunnen we ons met een gerust hart wagen aan een wandeling over water.

Goede wijn traceer je door eraan te ruiken, de rijpheid van een vrucht test je door er zachtjes in te knijpen en het kaliber van een mens herken je door haar/hem in de ogen te kijken. Maar hoe kies je in een onbekende toeristenstad uit een aanschakeling van vrijwel identieke eetgelegenheden degene waar je niet gekoeioneerd, getild of vergiftigd wordt?

Voilà, een beetje wijntijger herkent restaurantkwaliteit aan de GLAZEN. Hier, in La Cabane du Pêcheur, gaan wij ondanks die zinnestrelende naam, dus alvast nooit zitten. Een uitbater die zijn gasten wijn wil laten drinken uit de bril van Freek de Jonge op een pootje dient onverwijld in de haven gedumpt.

Trap er niet in! Dit zijn dezelfde jampotglazen, alleen nu opgechiqued door er een plastuit in te schroeven. Wegwezen hier!

Wat is DIT! Wordt hier een misplaatste grap met ons uitgehaald?! Melkglazen!? Die in omgekeerde toestand nog steeds melk bevatten? 112 bellen, zou ik zeggen.

Dit drinkgerei vertoont in de verste verten een sprankeltje overeenkomst met een wijnglas. Maar uit zo'n goudvissenkom met een gehandicapt pootje gaan wij natuurlijk noooit wijn drinken.

Dit begint erop te lijken. Maar een restaurant dat zich tooit met de vreeswekkende aanspreekvorm Salon de Thé kan natuurlijk niet serieus genomen worden. Weg van hier.

Brasserie Le Marin zwijgen we maar liever dood. De hele tafellichaamstaal drukt een diepe minachting uit voor de gast. Deze herbergier zit uitsluitend achter uw beurs aan en voor de rest zal het hem aan z'n reet roesten. Dit is een prima Adresse om aan te bevelen bij mensen waar u de pest aan heeft.

HIER vlijen wij ons neder. Deze wijnglazen zijn OK. Niet optimaal, maar voldoende. Door hen te escorteren met kloeke waterglazen maakt de eigenaar het statement: 'Ik neem wijn serieus. Ik voel begrip voor het feit dat u ook water wilt drinken. En ook ten behoeve van dat facet van de vochthuishouding heb ik geïnvesteerd in serieus glaswerk.'

Echter: bovengenoemde selectieprocedure biedt geen smakelijk-eten-garantie. Nog steeds kan men getrakteerd worden op gerechten die louter geschikt zijn voor de trog van het Beter Leven Varken.
Nee, ook met goede wijnglazen kan het gebodene niet te hachelen zijn.
En dat was het hier dus ook niet.

Wil je eerlijk en lekker eten, verlaat dan Honfleur en kies de weg naar Trouville.

Behoudens een verlaten haventje en een kanshebber voor de 'Brit of the Year Trophy', is daar namelijk niets te zien. Heerlijk.

Maar in de 'Marché aux Poissons' aan de hoofdstraat, wordt u begroet door oesters, kreeften en krabben die zich nog diezelfde ochtend uit de oceaan hebben laten vissen.

De kreeft ligt nog na te hijgen van 200 kilometer kruipen van Bretagne naar hier en de makrelen zijn 'Pêche locale' en springen uit zichzelf op je bord.

Aanwijzen waar je trek in hebt, wijn uitkiezen et voilà: een maaltijd om nooit te vergeten.

Op zoek naar een onderkomen met enig slaapcomfort keerden wij terug naar Honfleur.
Dat hadden we niet moeten doen.
We namen onze intrek in Les Maisons des Léa, een verzorgd hotel met een prettig voorkomen.

Het is gelegen aan een idyllisch pleintje waar de plaatselijke bevolking zich met weinig anders lijkt bezig te houden dan het drinken van roze cider en het eten van biscuitjes. Tot zover alles in orde. Alleen dat dromerige, reeds lang verlaten kerkje daar links op de foto...

Dat bleek de Église Sainte-Catherine. Gebouwd in de 15e eeuw met als doel om tijdens de 100-jarige oorlog de lokale strijdkrachten te alarmeren wanneer de Engelse troepen in aantocht waren. Hiertoe werden de beste klokkensmeders uit het land samengebracht die uit speciaal geluidsversterkend brons een kerkbel goten ter grootte van een hooiwagen en met een volume dat mens en dier in spartelende doofheid achterlaat.

PS De volgende ochtend bleken de wijnboer en zijn minnares door intens slaapgebrek geheel vergeestelijkt. Hun stoffelijk omhulsel was alles dat er van hen restte.

PPS Voor nieuwe op te nemen afleveringen van Wijn aan Gort (nieuwe naam op komst) voert onze reis naar een niet nader te noemen streek, zo'n kleine duizend kilometer zuidwaarts.