Allô, allô, Bonjour!

Het wijnjaar 2014 is bezig zich prijs te geven, maar bepaald niet zonder slag of stoot. Tegenspoed van diverse pluimage achtervolgde de wijnboer en zijn trawanten.

Allez, pak uzelf samen, on y va!

Juni was ons goedgezind. In alle opzichten. De hut stond er mooi bij en op het gazon lag de uit een heli gedonderde vleugel kalmpjes tot stof weder te keren. Geen wolkje aan de lucht. Nou ja, een kleintje dan. Maar daarvan denk ik altijd dat het mijn vader is die af en toe even een kijkje komt nemen.

Een mooi moment dus om onze vatenpopulatie een levenskus geven.
30 splinternieuwe barriques mochten we uitpakken. En we waren niet eens jarig.

Alle reden voor een eikenhout-update want de lente was groeizaam. Zingend als de zeven dwergen togen we aan het werk en tegen het einde van de week lagen de nieuwe tonnen schoongewassen te popelen om de aanstaande druivenoogst te ontvangen.

Maar ook de ons omringende druivenstokken zaten niet stil. Onder het ruisend bladerdak voltrok zich een bevruchting die menigeen met weemoedige afgunst zou vervullen.

Deze liefdesdaad bleef niet zonder gevolg: de druiven raakten in bloei.

In de daaropvolgende dagen zweefden de ragfijne bloemblaadjes naar de grond en onthulden zachtgroene druivenembryo's. We werden de gelukkige ouders van 80 miljoen stralende babydruifjes.

Levend gekookt worden in een vat olie? Opgesloten in een kamertje met drie nymfomane nonnen? Een religieuze discussie met een groep ISIS-leden? Allemaal peanuts.
Hagel. Dat is, op dit moment in de levenscyclus van de druif, het allerergste wat een wijnboer kan treffen. De bladstengels zijn nog niet verhout en heel kwetsbaar. En dan die pasgeboren druivenbaby's, hemeltje nee, wat een ongelijke strijd...

En verdomd. Nog geen dag na de groepsgeboorte slaat de phone alarm. 'Risque de grêle'; hagelwaarschuwing.

Op hetzelfde moment pakte boven ons hoofd het zwerk zich samen en zette een bliksemflits de wijngaarden in een spookachtig wit licht. Even later spleet de hemel open en stortte een regenbui van bijbelse proporties over ons uit. Maar wederom schulpte de hand Gods zich over ons. Regen, storm en ander gelazer, maar de hagel trok voorbij en geselde 80 kilometer verderop de Médoc.

Cliquez ici voor een impressie van een collega in de Médoc.

De nieuwe tv-serie Wijn aan Gort gaat niet alleen over wijn, maar ook over eten. Voor de opnames van een aflevering over het mooiste vlees van Frankrijk begaven we ons naar de geboortestreek van de 'Blonde d'Aquitaine'.

Daar, in de groene heuvels van de Dordogne, bestiert mijn vriend Jean-François zijn eeuwenoude boerenhoeve. Dagelijks beleeft hij de droom van iedere man: sappige weilanden vol blondines. Jean-François en zijn moeder zijn gesteld op hun rust en moeten weinig hebben van buitenlandse aanloop.

De wijnboer wordt voorzien van speldeknopgroot NSA-microfoontje.

Regisseur Richard leest de ankerman voor de tiende keer zijn tekst voor. 'Deze uitzending gaat over vlees. En vlees komt van koeien. Denk je dat je dat kunt onthouden?'

Alles is in gereedheid; met getrokken camera stevenen de mannen boerderijwaarts.

Er lijkt niemand thuis. Het is warm en stil. Er zoemt een hommel, een paar scharrige kippen zoeken de schaduw op.

Dan piept een deur open. Jean-François en zijn moeder Marie-Belle komen naar buiten.
'Heeft u eigenlijk wel 'ns een Blonde d'Aquitaine gezien?' informeert Marie-Belle na de begroeting.

Op het ontkennende antwoord haalt ze een foto uit haar tas. 'Kijk, dit is Bébert, onze prijswinnaar.'

Bij het zien van dit vreeswekkende hellemonster krijgt de wijnboer onprettige associaties.

Flikflooiend drentelt de televisiester met Marie-Belle mee de keuken in. Even later zwaaien de luiken open en richt hij zich vanuit het raam tot de crew: 'Gaan jullie maar vast. Een scene zonder mij zal deze aflevering extra verrassend maken. In de soundstudio spreek ik dan later het commentaar wel in.'

Maar regisseur Richard is onvermurwbaar. Met zichtbare tegenzin komt de wijnboer naar buiten.

'We hoeven ze toch hoop ik niet te melken?' piept de wijnheld benauwd.
Jean-François gaat er niet op in. 'Je moet een beetje achter mij blijven,' waarschuwt hij. 'Tot ze je kennen. Het zijn lieve beesten, maar ze leven hier dus wel in het wild...'

'Hou d'r in het begin een half metertje tussen,' adviseert Jean-François. 'Dan kunnen ze aan je wennen.'
Ten bewijze posteert hij zich op kloothoogte voor de vlijmscherpe horens.

Aan de andere kant van het hek houdt prijswinnende fokstier Bébert de capriolen van de wijnboer wantrouwig in de gaten.

'Ik lees nog één keer je tekst voor,' zucht regisseur Richard van achter de camera. 'Dit ras heet Blonde d'Aquitaine, het zijn vleeskoeien en die geven géén melk.'

De wijnboer perst alles uit zijn ene hersencel in een poging deze briefing op te slaan. Tijdens zijn concentratie ontgaat hem iets cruciaals: moederkoe Marguerite is not amused. Zij acht haar comfortzone buitenproportioneel overschreden. Snuivend en hoefschrapend buigt zij haar hoofd voor een fatale stoot.

Het laatste wat de wijnboer waarneemt is een groot wit koeienhoofd dat zich over hem heen buigt. Een warm gesnuif walmt in zijn gezicht. Ziet hij dat goed? Kunnen koeien glimlachen?

Dan gaat zijn lichtje uit.

's Anderendaags is de druivenridder alweer in 'Forme Olympique'. Monter bestijgt hij de wijnboerenmobiel en stuift, gevolgd door de cameracrew die hem maar nauwelijks kan bijhouden, vrolijk toeterend het kasteelpad af. Nieuwe avonturen tegemoet!

Maar zijn zegetocht is van korte duur. Nog geen honderd meter buiten de kasteelpoort produceert zijn voiture het geluid van een purgerende zeekoe en komt piepend tot stilstand. Verwoede aanduwpogingen ten spijt zwijgt het voertuig stil.

'Hm...' Peinzend bestudeert de kasteelheer het inwendige van zijn trouwe viervoeter. 'Dit moet dus welhaast de motor wezen...' Onderwijl tracht de crew vol goede moed een sleepstang te assembleren; onwetend van het feit dat dit soort vehikels niets deugdelijks hebben om die aan te bevestigen.

De buitentemperatuur is inmiddels opgelopen tot hoogovens-achtige waarde. Gezeten achter het stuur moedigt de wijnboer zijn équipe aan. 'Kom op, mannen! We zijn er bijna! Nog maar vier kilometer tot de dorpsgarage!'

Als de filmdeskundigen amechtig hijgend de wijnboerenkaros de parkeerplaats opduwen, versterft in de verte de twaalfde slag van de kerkklok. Lunchtijd. De garagist is vertrokken voor een welverdiende middagmaaltijd. 'Retour à 14.30 hrs', zegt zijn bordje.

Er zit weinig anders op. Aangevuurd door enthousiaste aanmoedigingskreten van de kasteelheer, duwt de équipe hem in zijn landauer terug de heuvel op.

Maar zoals Buddah zegt: 'Schaduw bestaat bij de gratie van licht'; daar dartelt de wijnboerenminnares de uitgeputte duwers tegemoet met een gekoelde fles rode Bordeaux en een 'Salade Méhari'.

Slurpadvies bij dit gerecht
Drink bij een Méhari aan Gort een volle rode wijn. 's Zomers licht gekoeld op 7 à 10 graden.
Cliquez ici.

Cliquez ici voor het recept.