Allô, allô, Bonjour!

Met onregelmatige frequentie karren wij heen en weer tussen Nederland en Frankrijk. Vrij als vogels in de wind. Het gedroomde bestaan.
Toch is er één omstandigheid die roet in ons geluk smijt. Als u aanstonds hebt gelezen wat dit is, zult u zeggen: man, wat zeur je nou. Nou, daar zit u dan flink naast. Het betreft namelijk een onoverbrugbaar cultuurverschil dat ons allen raakt. Een vlammend zwaard waarvan de punt op ons is gericht!

Allez, on y va!

Al eeuwenlang breken filosofen zich de kop over de vraag: wat is de drijfveer achter de onvoorspelbare daden van de mens. Welnu, ik ben erachter.

Het is niet hebzucht, niet geldingsdrang en ook niet de lust tot veelwijverij.
Zelfs wijn moet het doen met de tweede plaats.
Nee, de mens wil koffie.

Koffie is het omgekeerde van wijn. Beide dranken worden geoogst van bessen die je met zorg moet omgeven. Evenals er druivensoorten bestaan, merlot, cabernet etc., zijn er koffiesoorten als arabica en robusta. Net als bij wijn, wordt ook koffie vaak samengesteld uit meerdere van die soorten.
Alleen het drinkmoment verschilt: met koffie begin je de dag, met wijn beëindig je haar.
Of zoals ze in Italië zeggen: "Caffè dà energia, il vino porta pace". Koffie geeft energie, wijn brengt rust.

Als je een druivenstok z'n gang zou laten gaan, zou hij metershoog groeien. Met een koffiestruik is dat ook zo. Om het plukken te vergemakkelijken, worden druiven- en koffiestruiken kort gehouden.

Aan koffiestruiken groeien koffiedruiven; evenals wijndruiven met zoetig vruchtvlees.
Elke koffiedruif heeft twee pitjes: de toekomstige koffiebonen.

Zowel koffiedruiven als wijndruiven worden nadat ze zijn geoogst, geselecteerd.

Tot slot worden de koffiepitten gebrand. De suikers in de bonen carameliseren en krijgen koffiesmaak en koffiegeur.


Maar koffie, zij kent vele verschijningen

Alvorens de Hollandse grens te passeren voorzien we ons nog een laatste keer van pompstationkoffie, hier te lande doorgaans van overleefbaar niveau. Veiligheidshalve nemen we allebei nog een bekertje extra mee, want wat hierna volgt is koffiematig, om met Tacitus te spreken, 'woest en ruw; het leven en landschap somber'.

Arsenicum, urine van een zieke kameel, ontbladeringsmiddel, zomaar even wat associaties die opkomen bij een slok koffie in een Frans pompstation. Bovendien zetten twee bekertjes gevuld met zwartgallige uilenzeik waar zelfs de grootste optimist geen koffie in kan herkennen, je banksaldo al snel vijf piek terug. Maar zoals David Lynch zegt: 'Bad coffee is better than no coffee'. We wisten dat het niks zou worden en toch bleven we proberen. Keer op keer, jaar na jaar.

Op de route Nederland-Frankrijk ligt een compleet Amsterdam-Rijnkanaal in de berm van alle onhachelbare meuk die wij tijdens ons jarenlange heen-en-weerpendelen integraal uit het raam hebben geflikkerd.
Het bedrag dat we hebben verspild aan al die weggekieperde koffie? Nou, daar hadden we een keten koffieshops van kunnen openen. Hadden we nu stoned onder een palmtree kunnen liggen.

Lieten we ons al die jaren dan willoos naar de slachtbank leiden?
Oh nee! We hebben allerlei tegenacties ingezet. Autonomie! We gingen op reis en we namen mee: thermoskannen vol halflauwe meuk van thuis, toen dat niet werkte een Mount Everest-survivalpercolatortje, daarna een überhip espresso-handpompje (waardoor de wijnboerenminnares maandenlang met een lamme arm naar de fysio moest). Echt, we beproefden de meest draconische oplossingen, maar niets werkte.

Maar het kwaad wordt nog erger. Deze koffiegenocide beperkt zich niet tot pompstations. Fransen kunnen namelijk in het geheel geen koffie zetten. Zelfs al hangen ze hun café vol boertige jutezakken, koffiebrandmachines en noemen het, just to be sure, ook nog eens 'Au Bon Nègre', zij hebben werkelijk geen benul. In HEEL Frankrijk is geen fatsoenlijke cappuccino te krijgen.

Ik denk wel eens: ze doen het erom. Expres zo'n vieze, veel te hete, naar niets smakende bak pleur voor je snufferd zetten. Het is die stijfkoppige dwarse aard van de Fransen, waarmee ze altijd alles anders doen en waarmee ze met grote voortvarendheid de hele wereld tegen zich in het harnas weten te jagen (iets wat wij stiekem dan wel weer erg leuk vinden). Zelfs in de meest prestigieuze tenten van Frankrijk, waar tegen een modaal dagsalaris een heel koffiecircus wordt opgevoerd, blijft het gootwater.

Het ontbijt in Franse hotels wordt doorgaans begeleid door politiekoffie. Om daarvan een smaakimpressie te krijgen, stel u de volgende scene voor: Een morsige politiecommissaris in hemdsmouwen en bretels. In zijn haveloze kantoortje staat een tweeliterpot koffie de hele dag te pruttelen op de kachel.

Tijdens het ijsberen, schenkt hij zich daar af en toe gedachteloos van in en ledigt zijn mok zonder te proeven. Er wordt geklopt, collega komt binnen, weigert het hem aangeboden brouwsel met een mengeling van walging en toegeeflijke ironie. Dat is Politiekoffie; één slok en je wordt een mug shot van jezelf.

Bestel in Frankrijk nooit cappuccino. De Fransen hebben hieraan, zoals zij dat met vrijwel alles doen, een volkomen absurde eigen invulling gegeven, die zij vervolgens ook als de enige juiste beschouwen. Wanneer u in Frankrijk een cappuccino bestelt, wordt u gestraft met een kop koffie die is bedolven onder een wiebelende drol slagroom.

Kijk daarmee uit, want als zo'n gevaarte door het oppervlak breekt, zinkt het naar de bodem en dan zit u opeens een pak roomboter naar binnen te lepelen. Snel eruit takelen en op het schoteltje flatsen. Maar voorzichtig, want zo'n wiebeldrol slagroom kan kapseizen en een onuitwasbaar Schettinootje maken op uw kleding.

Cacaopoeder is een van de redenen dat je in God gaat geloven. Waarom anders dan om de mens te straffen zou Hij de gewoonte hebben doen postvatten om koffie te vergiftigen met dit poepkleurig strooisel? Koffiemoord met voorbedachte rade.

Soms is de maat vol. De mok gaat net zolang te koffie tot zij berst. Moet er dus een roman worden voltooid, iets wat industriële hoeveelheden koffie vergt, dan starten wij de wijnboerenmobiel, verlaten het land der Fransen en zetten spoorslags koers naar de bakermat van de caffé.

Of zij nu komt in een kartonnen bekertje, of op een terras vergezeld van een als Sinterklaas vermomde croissant, reeds bij de eerste slok Italiaanse Cappuccino begint er een orkest te spelen...

Cliquez ici voor techno info over koffie.

Nou, wijndrinken natuurlijk. Samen met oenologues Bruno en Paul controleren we voortdurend al onze slobbertjes. En niet alleen die van ons, maar ook die van de concullega's. Continu stellen we onszelf de vraag: 'Zijn wij goed bezig? Liggen we nog op koers? Kan het goedkoper? Kan het beter?' Niet zelden zitten we, de koffie & croissant koud achter de knopen, om 10 uur 's ochtends al aan ons zevende glas wijn. Tja, iemand moet het doen...

Onze wijn wordt lekker gevonden. Niet alleen door ons, maar ook door de kasteeldas. Om zich te verzekeren van onbeperkte aanvoer, heeft hij besloten zich direct onder de bron te vestigen.

s' Anderendaags wil de wijnboer zich zetten aan de voltooiing van zijn nieuwe boek. Gelukkig vormt de vitesse van het kasteelinternet een welkom excuus om de pen snel aan Maarten te geven.

De opnames voor een nieuwe serie Wijn aan Gort zijn begonnen. De wijnboerenmobiel moet dus overuren maken en dient liefdevol gesoigneerd. Terwijl de kasteelheer kalmpjes staat toe te kijken hoe bekwame lieden een lommerrijk hokje timmeren voor zijn wagenpark, klinkt er driftig getoeter van de oprijlaan.

Het is postboderesse Marie-France met een speciale bestelling. Jaaaaa! Goud gewonnen! Château la Tulipe 2011. Op de Vinalies, het belangrijkste wijnconcours van Frankrijk want dat is het Concours des Oenologues. Plus nog vier andere knallers!

Nog voordat dit nieuws in de monohersen van de kasteelheer is ingeklonken, komt het bericht dat zijn Slurpwijnen ook nog 'ns in Londen, Brussel en Bordeaux zijn bekroond met goud en zilver. In totaal tien vette medailles.
Dit is teveel voor de eenvoudige landman en hij kan weinig anders doen dan zich overgeven aan de gesel des vlezes. De wijnboerenminnares laat zich niet onbetuigd en stort zich op de productie van een prijswinnende makreel.
Cliquez ici voor het recept.

Niettemin is er door dat medaillegerinkel en de internationale erkenning een nijpend tekort aan onze chateauwijn ontstaan. 843 Nederlandse Appies hangen elke dag aan de phone waar we blijven met onze topslobber.

De twee jaar geleden vers aangeplante vignoble staat er potent bij, maar we moeten nog minimaal TWEE jaar wachten voordat we daar enigszins drinkwaardige slurp van kunnen oogsten. Niettemin wordt er besloten in allerijl een nieuw stuk wijngrond te ontginnen.

'Even een paar steentjes eruit schoffelen,' denkt de wijnboer monter en grijpt zijn hark van de kapstok. Maar helaas, daar vindt de flierefluiter het lid op de neus. Zijn Château is namelijk gelegen op een uitzonderlijke locatie. Alsof de oergoden wisten wat voor type mannetje daar 250 miljoen jaar later zou komen te wonen, hebben zij tijdens het ontstaan der aarde alle rotsblokken van de hele planeet naar die ene plek geschoven.

Voor de foto poseert de wijnboer, die daar natuurlijk geen reet aan gedaan heeft en alleen maar heeft staan toekijken hoe stoere mannen in bulldozers zijn wijngaard rotsvrij shovelden, even naast de berg aardrotsen.