Allô, allô, Bonjour!

Attention: deze Slurp! vergt meer van de lezer dan gebruikelijk. Naast een planeetreddend inzicht, ontneemt hij tevens een door velen gekoesterde illusie. Uitsluitend voor bikkels dus, die sterk in hun espadrilles staan.

Allez, we wagen het erop. À l'attaque!

Eindelijk, de lente heeft de wijngaard wakker gekust. Uit de schijndode wijnstokken zijn nieuwe loten ontsproten en groene blaadjes hebben zich ontvouwd. Glanzend van verwondering kijken ze om zich heen en wenden zich spontaan naar het voorjaarszonnetje.

Ontroerend om te zien hoe zo'n honderd jaar oude knakker er elk jaar weer in slaagt om toch weer een paar frisse jonge blaadjes uit zijn stramme botten te persen. Maar vergis je niet: van deze 'pieds centenaires' komt de lekkerste wijn, met de meest volle en complexe smaak. Bij mensen gaat het wellicht niet altijd op, maar bij druivenstokken geldt: hoe ouwer hoe beter.

Als je goed kijkt, kun je zelfs de bloemknopjes al zien. Nu nog teer en My Little Pony-roze, maar over een maandje staan ze in bloei. Zijn ze eenmaal uitgebloeid dan blijven de vruchtbeginseltjes over waaruit zich de druifjes ontwikkelen. Allemaal manoeuvres waar je je niet van bewust bent als je bij Appie een fles wijn in je kar mikt. Maar beter ook; je zou geen oog meer dicht doen.

Prijs je overigens maar gelukkig dat die wijngaarden elk jaar weer bijtijds ontwaken, want het is ons aller redding. Immers: elke keer als wij ademhalen, zuigen we zuurstof naar binnen en blazen koolstofdioxide (CO2) uit. De hoeveelheid zuurstof in de wereld is beperkt, maar dankzij bomen, struiken en wijnstokken leggen we niet het loodje. In een wijngaard staan honderdduizenden wijnstruiken de hele dag verse zuurstof uit te blazen van de CO2 die ze voor ons uit de lucht filteren.

Met hun wortels slurpen ze water uit de grond en stuwen dat door hun stam naar de blaadjes. Als de zon die blaadjes verwarmt, wordt CO2 en water omgezet in zuurstof en suiker. De zuurstof ademt die plant weer uit, maar de suiker slaat ze op; die wordt langzaam verbrand. De energie die daarbij vrijkomt gebruikt ze om haar druiven te laten groeien. Waar wij dan weer lekkere wijn van maken. Al wijnslurpend redt u dus de wereld; dankzij u wordt CO2 omgezet in gezonde buitenlucht.

Allez, red de planeet en bestel zoveel mogelijk van die biologisch verantwoorde, prijswinnende, lippensmakkend lekkere Château la Tulipe 2011.
Cliquez ici voor een lijst met de Albert Heijn-verkoopadressen. Of bestel ici.

Voor hen voor wie 'vrijheid' een foto van een rennend paard op hun bureaublad is.

Vrij ademen is niet alleen voor planten van levensbelang. Omdat ik een stukje moest tikken over 'Luxe', vroeg ik mijn naasten wat 'Luxe' voor hen betekende. Een Mercedes? Juwelen? Een bontjas? Drie weken geheel verzorgd naar Bali? Niets van dat al. Uiteindelijk kwam iedereen met hetzelfde antwoord: Echte luxe is Vrijheid. Zelf bepalen hoe laat je opstaat en wat je gaat doen. Dat is de ultieme rijkdom.

Welnu, als je zelf mag bepalen wat je wilt doen, dan is de volgende stap een huisje in Frankrijk. Althans, zo wordt dit door menigeen gezien.
Een van onze betere vrienden volhardde eveneens in deze misvatting. Hij vroeg, nee sméékte ons hem te helpen met het scoren van een geschikt vakantiehuisje voor weinig geld. Omdat duidelijk was dat sussende woorden zouden stukvallen op de tegelvloer van zijn hartstocht, kozen we voor, zoals dit in CIA-termen heet, de harde confrontatie.

'Mwôah,' buurman Jean-Claude haalt zijn schouders op. 'Ik doe d'r niks mee. Voor duizend piek mag hij 't hebben. Water en stroom kan hij uit de schuur trekken. Daar zet ik wel een metertje tussen.'

'Within spitting distance', zoals de Engelsen zouden zeggen, op spuug-afstand, staat deze trekkerschuur. Nou ja, staat..., wankelt deze trekkerschuur.
'Niks wankel!' roept Jeau-Paul verontwaardigd. 'Die pilaren staan in beton gefundeerd. Dichttimmeren, raampjes d'r in en je hebt een pracht van een Maison de campagne! Voor vijfduizend piek is ie van jou en dan laat ik dat haardhout liggen.'

'In Normandië vragen ze voor zoiets een halve ton!' bast Jean-Michel, bijgenaamd 'de ossenworst' en grijnst zijn resterende tanden bloot. 'Dit ding is nog prima. Nieuw behangetje en je kan d'r in.'
Hij lacht zijn bulderbaanlach.
'Nee, natuurlijk, d'r zit 'n beetje werk an. Maar daar heb ik geen tijd voor en geen zin in. Als die vriend van jou 'm netjes opknapt, mag hij die hut gratis hebben. Maar de grond blijft van mij!'

'Welk schuurtje?' wil Jean-François weten. 'Ah! De cabane! Aan de weg! Tja, wat moet ik daar voor hebben... Maar je hebt gelijk, als je 'm opknapt zou je d'r in kunnen wonen. Nou vooruit, tweeduizend piek?'

'Bwrôa...' Jean-Luc laat een bescheiden mondscheet. 'Sinds de nieuwe schuur, staat dat ouwe schuurtje leeg, maar het was ooit een Maison d'Amis. Ik zou het wel gezellig vinden, weer een beetje leven om het huis. Als die vrienden van jou leuke mensen zijn, kunnen ze het van me kopen voor tienduizend euro.'

'Merde!' vloekt Jean-Marc. 'Had dat nou een jaartje eerder gezegd!' Vertrouwelijk buigt hij zich naar me toe: 'Ils sont fous les Hollandais,' fluistert hij. 'Vijfduizend euro voor dat rotte schapenhok...'

'Opknappen?!' Een ongelovige glimlach verspreidt zich over het gelaat van Jean-Jacques, waardoor dit een opmerkelijke gelijkenis vertoont met de droogstaande rivierbedding naast zijn boerderij.
'Ik wou het juist afbreken! Nou, je mag het hebben hoor. Tienduizend. Inclusief dat lapje grond.'

Bouwputten graven, waterleidingen boren, electriciteit trekken. Verschrikkelijk allemaal, maar als je er van houdt is het te doen. Maar dan! Urendurende discussies met ambtenaren waarbij vergeleken de Gestapo een klaverjasclubje is. Doorwaakte nachten wegens nooit-opdagende aannemers, onwillige leveranciers en stijfkoppig verkeerd- dan wel helemaal niet-geleverde bouwmaterialen. Dit alles onvermijdelijkerwijs leidend tot knallende ruzies elk levend wezen binnen een straal van vijftig meter inclusief je toekomstige ex.

Zo'n aankoop zal niet de deur openen naar de vrijheid, maar naar een werkkamp! Vrije vakantiekeuze wordt ingeruild tegen de penentiaire verplichting elk vrij moment af te reizen naar een zelfverkozen taakstraf. Een TBS'ser is nog een geluksvogel vergeleken met jou. Aldus sprak ik mijn huisjeszoekende vriend toe. Maar liefde maakt doof, stom en blind. Meer in de volgende Slurp!.

Ofschoon de wijnboer er eer in legt alle mail persoonlijk te beantwoorden, hecht hij eraan te benadrukken dat deze huisjeszoekactie ten doel had een vriend het juiste spoor te wijzen. Verzoeken om intel over bovenstaande ontroerende goedjes kunnen derhalve niet worden gehonoreerd. Daar zou geen beginnen aan wezen en ach, u moet dat toch ook eigenlijk allemaal niet willen...

Er is veel wat men zich moet zien eigen te maken als men in het in z'n harses haalt in een huisje in Frankrijk te trappen (hierover meer in de volgende Slurp!) maar een van de eerste nekkenbrekers is:

Bovenstaand rijtje regels gaat over hoe je een goedverkopend boek moet schrijven. Dat heeft niet zoveel met verbouwen te maken, maar des te meer met regeltjes. Van deze opsomming schiet ik in de lach. Want als je goed leest, zie je dat er de omgekeerde waarheid staat. Regels, immers, worden opgesteld om een oplossing voor een probleem te bieden. Maar in dit lijstje spreekt elke regel zichzelf tegen.

Het bewijst hoe riskant regels zijn. Die tien keurig genummerde zinnetjes leveren een rustgevend beeld op. Het brein, ons meest luie orgaan, leunt ontspannen achterover in haar stoel: 'Heerlijk, regels. Ik hoef niets te doen. Alleen maar uitvoeren; dan komt alles goed.'

Probeer dit met al uw kracht te voorkomen.
Dat zal niet altoos lukken, maar beloof me dat u het zoveel mogelijk probeert. Want een pasklare oplossing vormt tegelijk een gevaar. Befehl ist befehl. En we weten allemaal waar dat toe leidt. Niet alleen toen, ook nu.
Regels zijn er vooral als uitdaging om te kijken of iets ook anders kan. Wees niet lui; denk zelf. Vooral als je op zoek gaat naar de vrijheid.

Achter de wijngaarden van de Médoc rijzen de contouren op van de wijnhoofdstad van de wereld.
In het zuid-westen van Frankrijk, niet ver van de Atlantische Oceaan, sluimert zij in de lentezon.

De stad wordt in tweeën gesneden door de Garonne, die stroomafwaarts gemeenschap heeft met de Dordogne hetgeen de Gironde tot gevolg heeft. Het rijkeluisgedeelte ligt op de linkeroever; op de uitgestrekte grindvlaktes waaraan de flonkerende kroonjuwelen worden onttrokken van de Médoc, de Graves, de Margaux en de andere blingbling appellations.

De overzijde van de rivier, een heuvelachtig kalksteenplateau, is het terrein van hardwerkend voetvolk zoals Château la Tulipe. Maar daar gaat het er wel wat vrolijker aan toe, met buren als Saint-Émilion, Pomerol en Entre-Deux-Mers. Dit alles tesamen vormt de regio Bordeaux; 117.514 hectare wijngaard waarvan elk jaar zeven miljard flessen wijn worden geoogst.

Toen ik er voor het eerst kwam dacht ik: 'Parijs, 1960, zonder toeristen'.
En dat is nog steeds zo. 'La belle endormie', de schone slaapster, zoals het ter plekke heet, vanwege de weelderige archtectuur en de wonderbaarlijke rust.

In 1995 werd oud-minister Alain Juppé benoemd tot burgemeester. Hij brak de stad open en jarenlang lag zij erbij als een opgegegeven hartpatient. Ontoegankelijk en incontinent. De bewoners verloekten hun nieuwe burgemeester tot diep in zijn nageslacht.

Maar Juppé trok zich er niets van aan en verrichtte een wonder: hij incarneerde de vervallen kades en loodsen langs oever van de Garonne in een kilometerslange vrolijke uitgaansplek, met wandelpromenades, lommerrijke parken, speeltuinen, een skatepark en een waterplein met een stadsstrand. En nu behoren, volgens recent onderzoek, de Bordelais tot de gelukkigste stedelingen van Frankrijk.

Evenals als de naar haar vernoemde wijn, is de wijnhoofdstad geen sex at first date. Als je haar wilt beminnen, zul je werk van haar moeten maken. Maar slaag je daarin, dan heb je de hoofdprijs: een zomeravond in Bordeaux is een omhelzing met een langverwachte geliefde.

Ga op de Place du Parlement niet de naar de toeristententen (die zijn allemaal van dezelfde eigenaar, dus eet je overal hetzelfde), maar boek aan het eind van het plein een tafeltje op het terras bij de kleine eigenzinnige bistro Chez Jean.

Je eet hier prima, met een geweldig uitzicht op de voortdurend veranderende taferelen op het plein. Eten voor de tv, maar dan live. Bovendien kun je er voor een relatief laag bedrag opvallende buitenreclame inhuren.

Of je nu kiest voor de gegrilde inktvisjes of voor een vegetarische dieetsalade, het is allemaal van montere kwaliteit.

De wijnkaart is goed gestoffeerd, dus dikke kans dat je als een der laatsten de Place du Parlement afschuifelt. Bonne appétit!
Chez Jean. 1 place du Parlement - 33000 BORDEAUX Téléphone: 0033 5 56 444 443 - www.chezjeanbordeaux.fr