slurp4
Âllo, âllo, Bonjour!

Âllo, âllo, hier het laatste hete nieuws uit het woest wervelende wijndorp Saint Romain la Virvée.
Voilà. Eindelijk lente. Op zich goed nieuws ware het niet dat al dat gegroei en gebloei spontaan uitnodigt tot allerlei ongebruikelijke bezigheden.

lente

 

Twijgen

Zo kan het bevestigen van een wijntwijgje aan een ijzerdraadje een lastig te begrijpen soort genoegen verschaffen.

 

Ter voorbereiding op de nieuwe aanplant heeft tractorist Régis ('Le vieux Ourse' voor vrienden) vorige maand 300 gaten gegraven en vandaag zijn er 300 jonge babymerlotplantjes gearriveerd, die met enige urgentie ter aarde besteld dienen.

KruiwagenSchep
Ondanks dat die grote beer van een kerel dat prima zelf kan, ga ik 'm dan toch lopen helpen. (Lees meer over dit lafhartige vluchtgedrag in de volgende Slurp!: 'Hoe schrijf ik GEEN nieuw boek').

Om te vermijden dat ik al te grote schade aanricht, besluit Régis dat ik onkruid mag uitsteken dat, omdat wij behoedzaam, ik zou bijna zeggen biologisch, met onze druivenstruikjes omspringen, nogal ruim voorhanden is.

 

Zo kan de Ours, middels onderstaand middeleeuws gyneacologische werktuig, ongehinderd de merlotbaby's in de schoot van moeder aarde laten glijden.

Koolzaad
Regis3

Dat bio-gedoe van ons betekent een hoop extra werk, maar geeft, naast extra lekkere wijn, ook veel bevrediging.
Zo redde ik het leven van onderstaande aardbewoner, die in een vorig bestaan misschien wel uitgever, of erger nog, boekenrecensent is geweest.

Regenworm

 

 

 

Na een paar uur trilt er gelukkig, net voordat mijn rug defintief doormidden breekt, een goednieuwstelefoontje in mijn zak...

IljaBelt

 


Drie op één dag
Jawel, in Parijs. Op het 'Councours Générale'. Goud voor La Tulipe rosé 2008, zilver voor Château de la Garde 2007 en brons voor de Tulipe rouge Merlot 2008.

Telegraaf

IljaJuicht

Het jurylid rechts op de foto heeft de voorgeschreven uitspuug-regels iets te vrij geïnterpeteerd. Slechts een gestadig geronk verried zijn aanwezigheid.

Maar ik was niet de enige winnaar.

Dit concours omvat alle Franse agrarische producten, dus wordt hier, naast de beste wijn, ook de mooiste koe, de dikste big, de hardste haan en de meest potente stier uitgekozen.

Iljastieren
Hoewel zelf ook voorzien van een redelijk stel ballen, moest ik in deze kampioensdonor toch mijn meerdere erkennen. Maar goed, dat houdt je nederig. Gelukkig mocht ik wel met 'm op de foto. (Rechts de wijnboer)

Maar dit is de échte winnaar van het Concours de Paris:

hondjepaard

Het mooie paard won de prijs voor het mooiste paard, maar dat brutale kuitenbijtertje sprong op zijn rug en stal de show. Een mooie symboliek, lieve vrienden en vriendinnen, die zo op een tegel kan:
Hoe klein je kansen ook zijn, er is altijd een manier om te winnen.


Crisis?
Pas de problême: gaan we gewoon weer normaal doen.

Hou de rode gids in de dash en ga voor de 'Plat du jour'. Maar, als iemand je in Frankrijk voor een 'Plat du jour' uitnodigt in een restaurant, wees er dan op voorbereid dat de maaltijd niet gaat plaatsvinden aan een linnengedekt tafeltje, omringd door knipmessende obers.
Integendeel; je zult terechtkomen in een restaurant van de eenvoudigste soort. Niet zelden zal de clientèle bestaan uit simpele handwerkslieden: houthakkers, betonvlechters, vrachtwagenchauffeurs, zakkenrollers en wijnboeren.
De cuisine zal daarop zijn afgestemd: een ongekunsteld, eerlijk driegangenmenu, voor een bescheiden prijs.
Vanzelfsprekend kent ook dit allerlaagste gastronomische segment vele kwaliteiten.
Zo kun je terechtkomen in rumoerige chauffeursresto’s, waar de confit de canard de sterren van de hemel smaakt, de kaasplank nog loeit, de côte de Rhône je hart verwarmt en waar je eigenlijk nooit meer weg wilt.
Maar evenzogoed kun je belanden in restaurants die louter geschikt zijn voor kortdurende stervensbegeleiding.

Hoe weet je dat je goed zit?

De betere platdujour-resto’s zijn te determineren door vóór het betreden een zorvuldige blik op de parkeerplaats te werpen.
Staan daar veel vrachtwagens, dan betreft het hier een zogenaamde ‘Adresse’. Parkeer er gerust naast, want hier ga je goed en lekker eten met behoud van banksaldo. Het zal er bovendien gezellig zijn. Zoals ze in Amerika zeggen: ‘A slice of life’, vrij vertaald: een plakje rauwe boerenlevensham. Met hele stukken boer.

Als er voor een restaurant een autootje van de electriciteitsmaatschappij EDF staat, betekent dit dat óf de stroom is uitgevallen (en er in het hele dorp niks te bikken valt), óf het betreft hier een ‘Adresse’.
EDF-employees leven immers langs de weg, dus kennis van ‘Adresses’ is hun primaire levensbehoefte.
EDF
In weerwil van het feit dat dit restaurant gevestigd is in een in onbruik geraakt pompstation verraadt de olijk gepavoiseerde wijnton dat het de uitbater ernst is. Ondanks de meer dan schappelijk prijzen zoeken deze toeristen teleurgesteld hun heil elders. Alweer een goed teken. Alles duidt hier op de aanwezigheid van een 'Adresse'.
Sabot
Later op de middag hebben we vrijwel gratis de buikjes rond. En niet op de lulligste wijze.
Als entree een huisgemaakte ‘Tarte mozzarella’ met tomaat en basilicum, gevolgd door een ‘Couscous aux poissons’ zó lekker, dat je acuut Marrokkaan wilt worden. Dit ensemble afgetopt met een dessert bestaande uit Rozijnenijs met handgeplukte banaan uit eigen jungle, een zogenaamde ‘Carrib-ami’.
Hierbij wordt, geheel gratuite, een liter van het zuiverste kraanwater geserveerd en dat ook nog ‘ns in een grappig landelijke melkfles.
Ondanks dat wij ons niet konden beheersen en er natuurlijk weer een pichet boerenrosé bij bestelden, vermeldde de factuur voor dit koningsdiner inclusief twee koffie die rechtstreeks de aorta inschoten, het sympathieke bedrag van 25 'balles'.
Wter
SaboFactuur
Met de woorden, ‘Laat mij maar, volgende keer bij Jonnie Boer betaal jij’, wist winemanager Bence Nieland deze aantrekkelijk geprijsde minirekening nét voor mijn neus weg te grissen. Die jongen komt er wel...

Allez, Santé! Et à la prochaine!

sante

Tulipe08LineUp