Na een week lang niet-slapen op door het luchtbed heen prikkende dennenappels, gestoken worden door muggen, wespen en ander vliegend geteisem en als ontbijt dienen voor een kolonie rode bosmieren, dan ben je wel klaar met dat gekampeer. En ook al is het vakantiekip, na een week lang kip ben je uitgekipt. Op de weg terug naar de beschaving kruisen we de scheidslijn tussen de Beaujolais en de Bourgogne.
In de laatste is alles opgeofferd aan de wijn, maar de Beaujolais streelt het oog met weelderig groen, glooiende valleien, grazende koeien, en weilanden vol rondscharrelende sneeuwwitte kippen.
Op zoek naar een slaapplaats en een bete broods, raken we verzeild in het dorpje Vonnas, niet ver van Bourg-en-Bresse.
We treffen er een uitbundig van geraniums voorziene herberg waar een portier in livrei doende is het koper van de voordeur te poetsen. In beginsel een goed teken, maar... de paleislijke ingang wordt bewaakt door een manshoge... KIP! Help!
Tot onze grote schrik blijken we beland bij een van de meest gelauwerde koks ter wereld: Georges Blanc. Vier generaties haut cuisine, drie sterren in de Guide Michelin, leermeester van El Bulli's Ferran Adrià plus een hele rits andere driesterrenchefs. In Franrijk is Georges Blanc, zo niet een hele, dan zeker een driekwart god. We besluiten een hapje te blijven eten.
In een opwelling vragen we de receptioniste of we foto's mogen maken voor onze nieuwsbrief 'Le Slurpe' en of monsieur Blanc ons wellicht audiëntie zou willen verlenen voor een kort vraaggesprek.
Ze veert op: 'Vous-êtes journaliste?' We weten zo snel niets anders, dus stamelen we iets wat als een bevestiging zou kunnen worden opgevat. Deze strategie kunnen we van harte aanbevelen: per telefoon geraadpleegd, verordonneert monsieur Blanc tout de suite een upgrade van onze bescheiden 'Chambre économique', naar een buitenmaats luxueuze 'Suite Présidentielle'. Tevreden stappen we onder de douche: dit moeten we vaker doen.
In de loop der jaren heeft Georges Blanc het dorpje steeds meer tot het zijne gemaakt. 'Le petit village Blanc' ziet er dan ook uit om door een ringetje te halen en bestaat uit drie hotels, twee restaurants, een wijnwinkel, een boulangerie-pattiserie en delicatessenzaak, diverse boutiques, een wellness center, een heliport, etc.
Overal vandaan worden de koks opgetrommeld: 'Alarme! Alle verloven zijn ingetrokken! Un journalist Hollandais!'
'In de keuken kijken?' reageert oudste zoon Frédéric Blanc op ons verzoek. 'Mais naturellement! Pas de probleme!'
Dat kan hij makkelijk zeggen, want in de keuken is, zoals dat een driesterrenrestaurant betaamt, in het geheel NIETS te zien. Lege aanrechten, smetteloze snijplanken. De koks bereiden zich voor; er hangt een voelbare spanning, zoals backstage voor de aanvang van een rockconcert.
20.03 uur. 'L'heure de l'attack' is aangebroken, maar de zwanen op de zilveren cloches zijn nog diep in slaap.
'Ken uw vijand', zegt Szun Tsu in The Art of War.
En inderdaad: de tafelnummers zijn bekend. De chefs wachten koelbloedig af.
Keukenmeester Blanc heeft zijn eigen Art of War. In het oorlogsgebied van keuken naar restaurant treffen we zijn vijf geboden, uitgeprint en ingelijst. Zij die een culinaire carrière ambieren, spits uw oren.
1. Wees zeer discreet
2. Niet roepen, spreek met zachte stem en let op uw taalgebruik
3. Werk in stilte, zonder plotselinge bewegingen, nooit rennen en zonder haast
4. Blijf koelbloedig, onder alle omstandigheden
5. Onze gasten letten op u: dank namens hen voor uw professionalisme
De 'Cave' wordt gerekend tot de besten ter wereld en bevat zo'n 130.000 flessen wijn, en niet de beroerdste.
Hetgeen een eenvoudige wijnboer confronteert met een reëel probleem: houden we het simpel en opteren we voor een Romanée Conti 2005? Of doen we 'ns gek en gaan we voor de Pétrus 1947?
Een jaartje geleden aten wij de lekkerste kip ter wereld in de nabijgelegen Auberge Bressane van meesterkok en kipkampioen JP Vullin (cliquez ici voor Slurp 21). Tijdens ons Pyreneese kampeeravontuur evenwel, roosterden wij boven ons kampvuurtje vakantiekippen die daar qua smaak lachend overheen gingen.
Maar wat blijkt? Driesterrenchef Georges Blanc is tevens 'Président du Comité Interprofessionnel de la Volaille de Bresse'! President aller Bresse-kippen!
Dus, ja, nee, natuurlijk: het menu 'Esprit Classique' met als hoofdgerecht een 'Volaille de Bresse Sauce Foie Gras au Champagne, avec un Royale de Foie Blond à l'Artichaut, une Gaufrette d'Ail Doux et des Crêpes Vonnassiennes', daar kunnen wij niet omheen. Voor deze überkip zetten we de broekriem graag een gaatje verder!
Monsieur Blanc stelt zijn leven in dienst van de Poule de Bresse. Hetgeen tot uitdrukking komt in alom aanwezige kip-parafernalia.
Haar beeltenaar is zelfs gevangen in het familiewapen dat de herkomst van de boter valideert.
Een zwaar verzilverde tafelpoule wacht in kalme spanning af...
Omringd door een cordon van ernstig toekijkende kip-novieten, ontdoet opperkipfileerder Alain 's werelds meest gegeten vogel van haar goudbruine 'croute'.
Daarna wacht de keizerin van het pluimvee een zeemansgraf in een saus van champagne, foie gras en artisjokkenfond.
Maar niet getreurd, er zijn slechtere manieren om te gaan. Ter herdenking heeft Georges Blanc, perfectionist tot in het oneindige, een miniatuur chocolade-kipje in een gehalveerde chardonnaydruif geprikt.
Zoals te verwachten, was dit de kip der kippen. Ook de saus was onbarmhartig smakelijk. We likten haar tot de laaste druppel op om daarna, hoogst onbeleefd, met kontjes brood onze borden glanzend schoon te vegen.
Terwijl het servies wordt ingenomen en de dessertkaart uitgereikt, maakt de wereldberoemde chef zijn tournee langs de tafels.
Meegesleurd in de culinaire wapenwedloop prikken we, geheel tegen onze gewoonte in, twee tamelijk willekeurige gerechten uit de dessertkaart.
Alle gasten ontvangen een gesigneerde menukaart om thuis aan de muur te hangen. De 'journalist Hollandais' krijgt een persoonlijke boodschap. De kipfascinatie van de cuisinier gaat zover dat zelfs zijn signatuur voorzien blijkt van een afbeelding van de zojuist verorberde huisvogel.
Alvorens de desserts worden geserveerd, verschijnt er een kaastrolley ter grootte van een terreinwagen.
In een poging om in de aswolk van rurale dampen bij bewustzijn te blijven, plaatst de 'Maître fromagier' tijdens het uitserveren een exemplaar van de 'Blanc de Neige', een naar zijn broodheer vernoemde, sterk geurende rozensoort, onder zijn reukorgaan.
Om het wachten op het dessertkunstwerk te bekorten, wordt ons na de kaas een 'Pre-dessert' geoffreerd; een in zwaar verzilverd kipservies geserveerde verzameling lekkernijen. Deze blijken evenwel dusdanig verleideijk, dat tegen de tijd dat de bestelde desserts arriveren, de broeksband reeds op springen staat.
Als we tegen elven verzadigd kamerwaarts wankelen, zijn de zilveren kippen al op stok. In de verlaten keuken geeft een laatste kok nog een symbolische afscheidsveeg over het laboratoriumschone aanrecht.
Een mirakel: het is alsof hier niets is voorgevallen.
In de gang naar onze suite wensen Clinton, Gorbatsjov, Depardieu, Giscard d'Estaing, Mitterrand, Chirac, Sarkozy, Heston Blumenthal, Tom Cruise en Rowan Atkinson ons vanaf de muur een Bonne Nuit.
Allen hebben dezelfde kip gegeten als wij, een hoopgevende gedachte.
De volgende ochtend worden we verwelkomd in het privékantoor van het de Grote Chef. Omringd door vitrines vol bekroningen, medailles en banieren, stellen we een aantal prangende vragen.
Off camera bekenden we de grote meester dat we oprecht hadden genoten van ons diner en van zijn onovertroffen 'Poule Bresse'. Maar dat we onze vakantiekip, met knoflook, citroen en wilde tijm, geroosterd boven een vuurtje, eigenlijk minstens zo lekker en misschien zelfs wel lekkerder vonden.
We hielden onze adem in. Heiligschennis! Was dit het moment dat ons beleefd doch dringend zou worden verzocht om op te lazeren? Of zou de grote meester op een belletje drukken en zouden we door twee potige obers zonder omhaal naar buiten worden geflikkerd?
Niets van dat al. Een ontspannen glimlach verzacht zijn gelaat: 'Ik begrijp dat heel goed. Want het geheim van goed koken schuilt in het product.
Zorg voor de beste en meest verse producten en bereid die simpel. Kwaliteit bereik je niet met ingewikkelde receptuur, maar met zorg en aandacht tijdens de bereiding. Specifiek de bereidingstijd is daarbij van cruciaal belang.
Dus ja, die kip van u, die zou ik heel graag eens proeven...'
We spraken af dat, als we ooit samen op vakantie gaan, we de taken goed verdelen: wij zorgen voor de wijn en Georges roostert de vakantiekip. Niet van gevaar ontbloot, want waar wij met die kip maar wat aanklooiden, krijgen we nu een Driesterren Vakantiekip. Die kan niet anders dan levensbedreigend lekker zijn. Morituri te salutant.
Tip voor de econoom: Georges' andere restaurant 'L'Ancienne Auberge' is eveneens een aanrader en kost aanzienlijk minder. Hetzelfde geldt voor het tweede hotel 'La Cour aux Fleurs'.
