Op zoek naar de lekkerste wijn ter wereld, vervolg

We rijden door een landschap van contrasten; zachtroze bloeiende amandelbomen en levensbedreigende stoot-, steek- en prikplanten. Het doet denken aan de planeet Pandora uit de film Avatar.

Gestolde lava, bloeiende amandelen, citroenen, mandarijnen, bananen... gaan we dat straks allemaal terugproeven in de wijn?

Over smalle bergweggetjes klimt het huurautootje hoger en hoger. Niet zonder gevaar, want hier in de bergen kunnen overstekende wolken de weg onverhoeds in dichte mist hullen. Waaruit dan, vlak voor de aanstormende Hertz-mobiel, plotseling een kudde bergbiggen ontspannen de weg op kuiert. Aan het einde van de dag vinden we onderdak in de enige herberg die het verder uitgestorven bergdorpje rijk is. Hij wordt gedreven door een oorlogszuchtige dame die zelfs de meest bescheiden vraag al opvat als insubordinatie.

In het uit rotsblokken opgetrokken restaurant is geen verwarming, het is er stervenskoud. Ineengedoken in hun winterjas werken de gasten hun avondmaal naar binnen. Slechts het tinkelen van bestek verbreekt de stilte.

Zwijgend bedient Pablo, de gekke knecht van Adolfina, de van angst en kou bibberende gasten.

De sfeer is zó naargeestig, dat een eenvoudige panharing verandert in een Frankensteinvis.

Pablo voorziet een gast met een wens tot levensbeëindiging van een glas huisgestookt destillaat tegen de kou.

Adolfina heeft op alle tafels flessen wijn van eenzelfde merk geplaatst. Maar na krachtdadig protest van de wijnboer slaagt deze erin een fles naar eigen keuze te bestellen. De zon brak door...

Agala, aoc Gran Canaria, op nog geen uur gaans van hier geoogst. Een fluwelige rode wijn met een mysterieuze donkere smaak. Bessig, bramig en zacht als een zinkende zon op een zwoele zomeravond. De wijn vloeit als magma door de aderen, schiet rechtstreeks de ziel binnen en verwarmt de steenkoude eetzaal tot in de donkerste hoekjes. Een portie sappig fruit, zo onstuimig dat je spontaan op tafel wilt springen om te gaan salsadansen. De bescheiden 3 maanden vatrijping voorkomt dat het eikenhout het zachte fruit wegdrukt. Kortom: een Topper. Of zoals ze hier op het eiland zeggen: 'Un Capitán!'

---

De volgende ochtend bellen we met de maker: Bodegas Bentayga. Sandra, dochter van wijnboer Juan, meldt ons dat we van harte welkom zijn. Alleen, er is geen adres. 'Het is heel makkelijk, we zitten op de hoogste berg van Canaria. Rij zo hoog als je kunt en zoek naar een berg in de vorm van een wijnfles. Je ziet het vanzelf!'

Vol goede moed kronkelen we tot waar de lucht dunner wordt. Het landschap is genadeloos mooi. Woest, maar vooral ook ledig: bergen genoeg, maar geen wijnfles te bekennen.

Na twee uur verkeerd rijden, omkeren en weer verkeerd rijden, ronden we een bocht en opeens... Engelengezang barst los, duizend violen gaan spelen: de Wijnfles!

Nu moeten we er nog zien te komen. Want het ding lijkt op wieltjes geschroefd: hoe we ook draaien en keren, de wijnflesberg staat steeds weer ergens anders. En steeds even onbereikbaar.

Dan stuiten we op tekenen van menselijke bewoning.

Caramba! Wijngaarden! Iemand is erin geslaagd die onbegaanbare berghellingen te temmen, er plateaus in te hakken en er wijngaarden aan te leggen. Die man, dat fenomeen, die Held, willen we zien. Erop af!

Een berg vol wijngaardjes van een halve, of hooguit een hele hectare. Tientallen heeft wijnboer Juan Armas in de loop der jaren weten te veroveren op de 'Bentaiga', de 'Hoge berg' in de taal van de eilanders. Regenen doet het hier weinig, dus legde Juan waterbassins aan, enorme betonnen zwembaden waarin hij duizenden liters bronwater uit de bergen opspaart voor tijden van droogte.

In tegenstelling tot Bordeaux, mag je hier je druiven water geven. De wijnstokken zijn aan elkaar verbonden met een eindeloze plastic slang, die elke wijnstok van water kan voorzien. Met netten beschermt Juan zijn druiven tegen de wind en de vinobesitas van de bergkonijntjes.

Papá Juan houdt siësta, maar hij is gebeld en in aantocht. Terwijl we wachten, maken we een filmpje. 'Elke ochtend om vijf uur gaat mijn vader hier naar zijn wijngaarden,' zegt Sandra. 'Hoe oud is je vader?' 'Dit jaar wordt hij tachtig.' Verbijsterd aanschouwt de wijnboer wat de werkkracht van één vastbesloten man vermag.

voor een filmpje klik op de foto

Net als wij, vinifieert Juan de oogst van elk perceel in een aparte cuve. Vanwege het kabouterformaat van zijn wijngaardjes bestaat zijn cuverie daartoe uit een bonte verzameling minivaatjes.

De vatenkelder is uitgehakt in de rotsen. Très eco, want koeling is niet nodig: de temperatuur blijft zomer en winter op 12 graden.

Buiten klinkt gerucht. En jawel, daar is de grote kleine man. 'Wat!' roept hij quasi-kwaad. 'Al een uur hier en nog steeds geen wijn?! Sandra! Vino! Rapido! Rapido!'

Klein pechje, de kurkentrekker is zoek. Maar dat geeft ons de tijd voor een staatieportret. Juan is een man die je onmiddellijk in je hart sluit. Je zou sleutelhangers van hem willen laten maken. En kleine knuffelwijnboertjes voor aan je autospiegel.

Een glimlach, breed als een wijnvat, een neus van tien miljoen en een rimpeltje voor elk wijngaardje dat hij op de berg heeft veroverd. Gefeliciteerd, Juan. Graag nog tachtig jaar erbij.

Opnieuw smaakte Juans wijn goddelijk. Iets té goddelijk, want na een hartroerend afscheid giert de wijnboer dusdanig Spaans het bergpad af, dat hij zichzelf onwrikbaar vastrijdt in een geniepige greppel. Nadat de beide wijnboeren enige tijd de onderzijde van de Polo hebben bestudeerd op zoek naar een niet aanwezig sleepkabel-oog, wordt een knecht met een fourwheeldrive gebeld om de zaak weer vlot te trekken.

Even later snort de Hertzmobiel alweer vrolijk bergafwaarts. Maar slippend door de zoveelste haarspeldbocht, hullen laaghangende wolken de weg plotseling in een ondoordringbare mist.

'Merde!' Met een wanhopige ruk aan het stuur weet de wijnboer de Polo met gierende banden nèt langs een diepe afgrond te dwingen.

Gelukkig bereikten wij geheel ongeschonden ons thuishaventje, waar we een tafeltje wisten te scoren aan de rand van het dorpspleintje met uitzicht op de dobberende bootjes.

En met twee gegrilde stekelbaarsjes en een flesje Faustino werd het toch nog een heel gezellige avond.

---

Cliquez hier om terug te gaan naar Slurp! 028.