Slurp! 019, mei 2010

Âllo, âllo, Bonjour!

Hier, geheel op z'n Frans -dus een week te laat- een verse Slurp! Een lome lente heeft de slapende wijnstokken eindelijk wakker gekust. Maar nu is het ook raak! Allez, on y va!

'La floraison!' belde Paul opgewonden op! 'Je moet in de wijngaard gaan ruiken, Ilja, heerlijk! De druiven bloeien!'
Het zou vreemder zijn als ze dat niet deden en eigenlijk meer om Paul een plezier te doen ga ik aan de druiven ruiken. Maar oh, wat heeft hij gelijk. Tussen de ontluikende druivenstruiken heerst een haast voelbare spanning. Het ruikt er naar nieuw leven. Tere witte bloempjes strekken zich als microscopisch kleine witte Tulipjes uit naar de zon.

Al na een paar dagen laten de bloempjes los en dwarrelen naar de aarde. Als een saluut aan de babydruiven die zij daarmee geboren verklaren.

Afgelopen herfst heeft Maitre de Chai, Philippe, de kwijnende kasteelroos gesnoeid, die nu wraakt neemt door ons elke ochtend oogverdovend uit te lachen.

Maar de wijnboer laat zich niet afleiden; in een tempo van 1 cappuccino per uur tikt hij gestaag door aan zijn nieuwe boek.

Over de Gazastrook van de wijn

De Bordeauxstreek is meer dan alleen 's werelds beroemdste wijnstreek. Dit ogenschijnlijk zo rustieke deel van Frankrijk is een scherp voorbeeld van de schrijnende ongelijkheid waarop de menselijke samenleving is gebaseerd.

De Bordeaux bestaat namelijk uit een armeluiskant (waar ik dan toevallig net weer moet zitten), en een rijkeluiskant.

Deze twee uitersten zijn streng van elkaar gescheiden.
Niet middels 220 volts hekken of met rollen prikkeldraad en mijnenvelden, maar door een waterlijn. Een diepe, snelstromende rivier van 2,5 km breed scheidt het kaf van het koren: La Gironde, bargoens voor 'De Kloof'.

We mochten haar oversteken, omdat we waren uitgenodigd door mijn vriend, die een wijnchâteau bezit aan de rijkeluiskant. Of nee, hij heeft daar twéé wijnchateaus. Of nee, drie. Oh ja, en ook nog een in Italië.

We maken de oversteek naar de beau monde vanuit het stadje Blaye. Befaamd om haar levendige zaterdagmarkt, maar is die er niet, wat zes dagen per week het geval is, dan is er geen zak te doen. Heerlijk. Over de aanschaf van het toeristentreintje is in de gemeenteraad uitputtend vergaderd, maar de kurk is door de kerk: de sponsors zijn gevonden en het treintje is er gekomen.
Nu nog toeristen.

Om 11.00 uur nemen we de pont, die in Frankrijk de bak wordt genoemd.

We kiezen het ruime sop en al snel wordt het dertiende-eeuwse vestingstadje kleiner en kleiner tot het oplost in de kustlijn.

Onze enige medepassagier is een teleurgestelde moordenaar. Triest staart hij uit het scheepsraam, terwijl hij in zijn binnenzak met zijn duim de scherpgeslepen rand van zijn bijl bevoelt. 'Shit, wéér niemand om te vermoorden....'

We zijn de welstandsgrens overgevaren. Ogenschijnlijk is er geen verschil met de armeluiskant: uitgestorven stenen stadjes liggen te dommelen in de broeiende middaghitte. Af en toe scheert er een zwaluw over de straat, het enige dat de stilte verstoort is het lome getjirp van de mussen in de heg.

Maar de oplettende beschouwer herkent hier de pantalon bleu van een Château-druivenplukker die, voor hij aan zijn welvoorziene lunch begint, zich even met een van zijn maîtresses verpoost in zijn jacuzzi.

De kastelen zijn hier dan ook niet van steen, zoals ons eigen château, maar van suikergoed, gevuld met slagroom en bedekt met chocolade dakpannen.

In vergelijking hiermee hebben wij maar een poppenhuischateautje.

Zo beschamend klein, dat wij er alles aan doen om bezoekers deze teleurstelling te besparen.

Dit in schril contrast tot de rijkeluiskant, waar de infrastructuur volledig is gericht op het lokken van zoveel mogelijk koopgrage toeristen. Liefst met hele autobussen tegelijk.

Maar goed, we bevinden ons dan ook aan de goudkust van Bordeaux. Waar gazons met een nagelschaartje worden geknipt.

Waar elk nieuw druivenplantje niet één, zoals overal elders, maar twéé piquetpaaltjes krijgt.

Waar je zelfs niet mag vergeten te salueren als je hun wijngaarden passeert.

Waar de bedragen die de kasteelheren voor hun wijn toucheren zó hoog zijn, dat zij zich kunnen permitteren om één vierkante meter wijngaard door zes man te laten onderhouden. Terwijl onze Régis er in zijn eentje twintigduizend in het gareel moet zien te houden.

Het château van mijn vriend is makkelijk te vinden, want men heeft de weg er naar vernoemd.

Terecht, want het is een wondermooi kasteel, met 300 hectare grond, dat dateert uit de twaalfde eeuw. Met een parc van 20 hectaren met dromerige vijvers en sprookjeszwanen.

Mijn vriend produceert een wijn die zó heerlijk is dat je er camera's in pinpautomaten voor zou gaan schroeven. Deze tongzoenend lekkere Margaux behoort tot de beste op de planeet. Het is een 'Troisième Grand Cru Classé du Médoc', wat een onbereikbaar hoge status is, maar bij een herverkiezing (die er nooit komt) zou hij zeker als 'Deuxième Grand Cru' eindigen, zo niet als 'Premier'.

(Cliquez ici om alles te lezen voor de Grand Cru Classé's du Médoc).

Een heel bedrijf is het. Vanzelfsprekend met een souvenirwinkel. Kijk met hoeveel liefde Stessi de wijn vasthoudt, alsof het een pasgeboren kind is! En mocht een fles van dit Godenvocht budgettair even niet passen, dan kun je er altijd nog een prentbriefkaart van kopen. Of een T-shirt, een petje, of een sleutelhanger. Pas de problème.

De kasteelzaal die verhuurd wordt voor bruiloften en partijen heeft een open haard, zó groot, dat hospitality manager Marc Verpaalen er rechtop in kan staan.

'Je mensen vormen het kapitaal van je onderneming,' vindt mijn vriend. Daarom heeft hij Maïté, de liefste kokkin van Frankrijk, benoemd tot hoofd afdeling Buikje rond.

Op deze doodgewone maandag werd het personeel getrakteerd op Quiche à Lorraine en Quiche de canard aux fleurs de courgettes.

Maar o treurnis, we kunnen niet blijven eten; mijn vriend wacht op ons in zijn tweede château. Een minstens zo mooi, zo niet nog mooier kasteel uit 1143 met 80 hectare Margaux.
Ook dit is een 'Grand Cru Classé'. Dit keer een 'Cinquième'.

Het is heet. Het zwembad is smetteloos en ligt verleidelijk te blikkeren in de zon.

Het gazon lijkt door het frequente landen en opstijgen van mijn vriends Sikorsky-helicopter echter wel iets te lijden te hebben.

Het château is met zóveel smaak en zó verwoestend mooi ingericht...

... dat een eenvoudige wijnboer zijn zonnebril moet ophouden om door zoveel schoonheid niet verblind te worden.

Maar de lunch wordt geserveerd 'à l'exterieur', in de lommer van de arcades. Om te vermijden dat een wederrechtelijk zonnestraaltje ons toch nog chambreert, draait dienstmaagd Lisa een extra parasol op. Zachte muziek van onverdachte kwaliteit weerklinkt uit onzichtbaar weggewerkte speakers.

How lucky can you get

In zijn boek 'Omdenken' betoogt Bertold Gunster dat wij tegenslag dienen te accepteren en van de nood een deugd moeten maken. Hoe meer nood, zo schrijft hij, hoe beter het dan gaat. Nou, dan heeft ie aan mijn vriend, die overigens Eric Albada Jelgersma heet, een goeie.

Vijf jaar geleden overkwam hem een van de ergste dingen die een mens kan overkomen: bij een ongelukkige val brak hij zijn rug en van het ene moment op het andere was hij totaal verlamd. Sindsdien is hij aan een rolstoel gekluisterd. En dat is veel meer dan niet kunnen lopen of autorijden, nee in die situatie ben je constant afhankelijk van hulp: je kunt niet meer zelf eten, niet meer bellen of mailen, je kunt niet in of uit je bed, niet naar de plee, je kunt je 's nachts niet omdraaien, je ligt te ademen door een buisje en je moet drinken door een rietje.

Een gemiddeld mens, mijzelf incluis, zou in zo'n geval in een peilloos diep zwart gat vallen en uiteindelijk dan maar de pijp aan Maarten geven.

Zo niet mijn vriend Eric. Met schier bovennatuurlijke wilskracht schikte hij zich in zijn lot, sterker nog, hij zette het lot naar zijn hand. Natuurlijk, overleven wordt vast makkelijker als je goed in je slappe was zit, maar wilskracht kun je niet kopen.

Zelden beroerden de voeten van een grotere doorzetter deze aardkloot; Atilla de Hun, Napoleon en Alexander de Grote, allemaal watjes vergeleken bij mijn vriend.

Ondanks dat hij fysiek tot vrijwel niets in staat is, heeft hij een levenslust en een energie die voor een gewone sterveling niet te bevatten zijn.
24 uur per dag wordt hij verzorgd door vier hoog kwalificeerde verpleegkundigen. Maar hoe veerkrachtig zij ook zijn, op toerbeurt moeten ze allemaal even een paar daagjes uitpuffen, want Erics bruisende levenskracht gaat hen te boven; bellen, mailen, faxen, rapporten lezen, lunchen, dineren, zakenrelaties ontvangen, alles gaat gewoon door. Met het zelfde gevoel voor detail en decorum dat altijd zijn daden heeft gekenmerkt.
Mirjam, een van zijn vier verzorgsters die allen een unieke combinatie van schoonheid, intelligentie en toewijding in zich verenigen, zegt daarover: 'Hij is zó energiek en wil zóveel, het is gewoon niet bij te benen!'

De lunch was delicaat, speels, licht en heerlijk. Maar Erics wijnen waren veel meer dan dat. Om eerlijk te zijn: ze zijn te lekker. Het vergt buitenaardse zelfdiscipline om niet na elk glas een nieuw glas te willen.

De schouders van Alexander van Beek zullen op de world championship body building niet de eerste prijs in de wacht slepen. Toch rust daar de volledige verantwoordelijkheid van alle vier van Erics wijnchâteaus op. Niettemin nipt hij volledig ontspannen van de irritant lekkere Rosé de Giscours.

Onze Château de la Garde Bordeaux supérieur 2007 deed het, in alle bescheidenheid, onstuimig goed bij het plateau de fromages.

Het was een verrukkelijk weerzien. Culinair perfect omlijst en vinologisch uitstekend onderbouwd.

Pas in de late namiddag begaven wij ons weer richting welstandsgrens. We hadden nog tijd voor een kort bezoek aan de hutjes van de illegaal overgezwommen wijnvluchtelingen...

...en nog voor zonsondergang zwalkten we in de bak terug naar de gewonemensenwereld.

Cliquez ici om Erics wijn te bestellen. Cliquez ici om onze wijn te bestellen.
Cliquez ici om meer werk te zien van chateaupoppenhuizenbouwster AnneRie.

Retour à la Réalité

De volgende dag besloten wij, aangevuurd door het vaste voornemen alles uit het leven te halen wat erin zit, tot een feestmaal.
Sappige meloen, oesters van de barbecue, geroosterde boerenkip en vers gelegde Franse kaas.
Als eenvoudige gewonemensenwijnboer kunnen wij ons helaas noch dienstmaagden, noch struise verzorgsters veroorloven, hetgeen er op neer komt dat wij voor de dagelijkse fouragering persoonlijk ter markt moeten.

Probleem van de lokale markt is echter dat men als populaire wijnboer geregeld wordt achterna gezeten door op seks beluste groupies.

Allereerst de meloen. Collega wijnboer Jean-Marie spreekt een plaatselijk dialect dat klinkt alsof hij een hap roestige spijkers probeert door te slikken. Hij adviseert mij om, alvorens tot aankoop over te gaan, de meloenen van kraamhoudster Brigitte knijpenderwijs op sappigheid te testen.
Omdat ik niet geheel zeker ben van of ik begrijp wat hij bedoelt, leg ik zijn advies naast me neer en spoed mij naar Marc, bijgenaamd 'De Kip'.

Daar moet je snel bij zijn, want Marc komt maar met een paar kippen naar de markt en voor je 't weet zijn die op.
Het is me al vaker opgevallen: marktkooplieden gaan lijken op het product dat ze verkopen. Ook Marc de Kip draagt zijn bijnaam met ere; hij oogt alsof hij elk moment zijn nek kan strekken en uitbarsten in uitbundig gekakel. En daarbij mogelijkerwijs abusievelijk een ei in zijn broek legt.
Zijn vrouw - de vrouw met de snor, waarover meer in een volgende Slurp - is er helaas niet, maar wordt vervangen door hun lieftallige dochter Lidy, die studeert aan de Academy d'Aviation teneinde piloot te worden.
Biologisch? 'Geen idee,' antwoordt Marc. 'We hebben een stel kippen, die lopen rond, wroeten naar wormen en slakken, we voeren ze bij met mais en af en toe slachten we d'r een paar voor de markt. Da's alles.'

Dan nog even naar Céline voor een krop sla. Ze heeft iets aan haar been. Vandaag moet zij vanuit de klapstoel haar zoon Lou aansturen voor de bedrijfsvoering. Een niet te onderschatten opgave, want de kans dat de eerstvolgende Nobelprijs wordt toegekend aan Lou, is uiterst gering.
Moi: 'Één krop sla graag, Lou.' Lou pakt een plastic zak en begint die te vullen met vuistgrote aardappels.
'Néé, stomkop!' buldert Céline vanuit haar klapstoel, 'Sla! Hij wil sla!' Ze staakt haar borduurwerk en volgt met arendsogen zijn bewegingen. Het tussen de kroppen gestoken kartonnetje '0,60 euro' ontgaat Lou. Hij buigt zich over de calculator en begint daar ogenschijnlijk willekeurig getallen in te tikken
'Zestig cent, stomkop!' toetert zijn moeder achter hem.
Nadat ze hem nog heeft gecorrigeerd omdat hij mij 19 euro 40 wil restitueren op de door mij overhandigde 5 euro, verlaat ik hun onderneming en spoed mij naar de kaaswagen.

Kaasmakers Marie-Anne en Jean hebben alleen maar chêvre. Ook hun bedrijfsstructuur is naar eigen weten niet biologisch. Ze hebben een weiland vol geiten, die eten gras, ze melken ze en maken er kaas van. En daarmee gaan ze naar de markt. Voor twaalven is alles uitverkocht en gaan ze lekker lunchen in de schaduw van een dikke boom voor hun boerderij.

'Oesters op de barbecue?!!!' Op Martines blozende vollemaansgezicht verschijnt een trek die het midden houdt tussen spot en medelijden. Geboren en getogen is ze, tussen de oesterbanken en het zilte water, maar zó zout heeft ze het nog nooit gegeten. 'Maar goed, als u dat echt wilt,' strijkt zij haar hand over haar hart, 'dan zou ik in ieder geval flinke grote nemen.' En ze vult een zakje met 13 druipend verse dubbele nullen.

Recept geroosterde oesters

Hak een rooie ui, wat peterselie en wat knof, zo fijn als je kunt. Meng dat met zachtgeworden roomboter.
Maak een vuurtje van takjes en takken. Als dat goed brandt, gooi je er de duigen van een gebruikt wijnvat bij.
Schenk een lekker glas wijn in en ga gezellig een beetje kletsen met vriend, vriendin, man, vrouw, kind of huisdier.
Als de duigen geen vlammen meer vertonen en zijn veranderd in een rode gloed, heb je een 'braise'.
Haal de oesters uit de ijskast en leg ze op het rooster boven de braise. Na een paar minuten gaan ze vanzelf open. Wrik dan hun deksel er af, doe er een klodder oesterboter in en laat ze liggen tot de boter in de oester begint te borrelen.

Recept kip zonder meloen

Bij ontstentis van meloen werd het 'Kip met citroen', die bij gebrek aan citroen promoveerde tot 'Kip met limoen'.

Koop een kip bij bij Marc de Kip. Bestrijk de binnenzijde met z & p. Snij sneetjes in haar vel en wurm daar teentjes knof, verse tijm en plakjes limoen tussen.

Snij een tweede limoen in partjes en plug die in haar eierlanceerbuis.

Kip half uurtje voorgaren in de oven, in tweeën snijden en de helften op de braise.

Dit kan tegelijk met de oesters.

De kip geeft zelf aan wanneer zij gaar is. Zij wentelt zich dan op haar rug en springt middels een soepel uitgevoerde achterwaartse flicflac op je bord.

Recept kaas

Koop kaasjes van een echte kaasboerin. Haal ze drie uur van tevoren uit de fridge. Pak ze uit en vlei ze op een oude houten plank en leg daar een groot, woest uitziend mes bij. Rooster stukken bruin brood op de barbie. Trek een lekkere fles Château de la Garde 2006 open.
Maak warme broodjes kaas voor elkaar.

Deze smeuïge jonge chêvre heet een 'cendré', 'door de as gerold'. Een duizenden jaren oude gewoonte uit de tijd dat zout nog als betaalmiddel werd gebruikt en derhalve te duur was om aan kaas toe te voegen. Omdat as zout bevat, werd dit zo opgelost.
As eraf schrapen voordat je de kaas opeet.

‘Win je gewicht in wijn’, de winnaars

Onze oproep om, met de ingevulde schroefdop-enquête, ook een foto van jezelf mee te sturen, heeft flink wat reacties opgeleverd.
De trekking van de winnende inzenders verloopt via een onafhankelijke notaris, maar als wijnboerzelf is het onvermijdelijk dat men zo z'n voorkeuren heeft.

Molly Evertsen uit Assen stuurde een fotootje dat ons de stuipen op het lijf joeg. Als zij wint, kost ons dat een maandvoorraad Albert Heijn!

Ook Tupperware-consulente Lilly zagen wij ongaarne tot de winnende selectie doordringen.

Harry Dekkers uit Bergen aan Zee schreef: 'Ik ben hard aan het sparen voor een nieuwe scooter. Mijn gewicht in gratis wijn zou daar een welkome aanvulling op vormen.'

Nou, dan zagen wij toch heel wat liever Elise van Ravenzwaay uit Ter Apel tot de winnaars behoren.

Ook Edward Vaandrager uit Oudekerk aan de Amstel diskwalificeerde zichzelf als het aan ons zou liggen.

Onze voorkeur zou eerder uitgaan naar Engelbert van der Stam uit Oegstgeest.

Voorts werden wij geconfronteerd met slimmerikken die hun huisdier wilden inschrijven. Zo mailde Boer Wientjes uit Sint Hoedekenskerke: 'Mijn konijn Hermann wil niets anders drinken dan La Tulipe rosé. Dan mag hij toch meedoen?'

Rachel uit Utrecht claimde dat zij zo weinig weegt, dat zij het niet meer dan terecht vond als haar hondje Poodles, die overal mee naartoe gaat, meegewogen zou worden.

Helaas moesten wij haar teleurstellen, evenals Marloes uit Veendam, die ons wilde doen geloven dat zij samen met haar kat Freddy de enquete had ingevuld en derhalve dus samen met Freddy op de wijnweeg-schaal mocht. Maak dat de kat wijs! Nee, huisdieren zijn van deelneming uitgesloten.

Anderzijds, David ten Berge uit Groesbeek, die zijn hondje Schnautzie als winnaar voordroeg, zou ons zeer welgevallig zijn!

Nadat het gewicht van Schnautzie was gecontroleerd (1 half flesje LaTulipe rosé) hebben we deze anti-huisdierenregel dan ook snel overboord gezet.

Je kan nog meedoen want de enquête loopt tot 21 juni. Laat je stem dus horen en beslis mee over de toekomst van de kurkeik. Win hiermee je eigen gewicht in wijn of 1 van de 20 gesigneerde Slurp!-boeken. Cliquez ici voor meer info.

Gouden wijn voor gouden vrouw

Dit zijn ze dan: de La Tulipe Premium Restaurantwijnen. Alle drie medaillewinnaars, alledrie goud. De eerste fles ging open bij Thérèse Boer, vinologe, sommelier, gastvrouw, manager, vrouw van, moeder en kanjer van Restaurant De Librije in Zwolle.

Horeca-ondernemers cliquez ici om te bestellen.

Cliquez ici voor het overzicht van de medailleregen eerste helft 2010.

Wil je weten hoe La Tulipe Premium smaakt? Cliquez ici

Allez, hartelijk Santé et à la prochaine!

flessen

De nieuwe wijnsurvivalgids.
Totaal herziene versie, voorzien van
nieuwe inzichten en nieuwe wijnen.

€ 10,-. Vanaf deze maand in de boekwinkel.
Of bestel hier.

Hoera! Slurp is nu ook berijkbaar voor die arme drommels die de Nedertlandser taal niet magtig zein.
Noch nit allemal, mar we werken eran!
cliquez ici