Een circus! En nog wel in ons buurdorp! Stipt op de aanvangstijd waren we present. Al van verre zagen we de reuzentent tegen de horizon optorenen. Op dit verlaten parkeerterrein, waar de bebouwing vervaagt en de natuur begint, had de dorpsraad het risico van ontsnappende wilde dieren of andere natuurrampen kennelijk het kleinst bevonden.

We waren niet de enige nieuwsgierigen. Een lange rij dorpelingen had zich opgesteld tussen de in alarmkleuren geschilderde vrachtwagens.

Terwijl we in de rij richting kassa schuifelden, bleef de stem van de directeur ons via de zelfgefabriekte geluidswagen trommelvliesscheurend toeschetteren. 'Nog Énkele Plaatsen! De Állerláátste Plaatsen! Venez Nombreux!'

Plotseling nam de stilte weer bezit van de winterse wijngaarden; de directeur had de verbinding verbroken en was de geluidswagen uitgestapt om overleg te voeren met het Managementteam (rechts de circusdirecteur nu nog in burger).

Het hoofd Afdeling Jasophangen was het niet eens met het gevoerde vestiairebeleid. Hij pleitte voor ruimere bevoegdheden voor het doorzoeken van de inhoud der jaszakken.

Binnen in de tent schettert zoals dat hoort veelbelovende marsmuziek. Achter het glas van de popcornmachine springen de gepofte mais vrolijk in het rond, terwijl de suikerspinnen kwistig van de hand gaan.
De directeur betreedt de snackwagen, grijpt de microfoon, mixt zijn stem in de krijgshaftige marsmuziek en kondigt zichzelf aan.
Als hij weer naar buiten stapt, draagt hij twee lange zwepen.
De doek gaat opzij en... Welk hemelschokkend varietéspektakel gaat onze ogen hun kassen doen verlaten...?

Een paard!
Het paard slentert enkele rondjes door de piste en begeeft zich vervolgens met hoofse nonchalance door het geopende tentzeil weer naar buiten.

Dan buldert de directeur zijn hooggeëerd publiek toe om zich in acht te nemen voor een optreden van ultieme grootheid: de vermetele jongleur Santana! Hij stapt de snackwagen in en schakelt van paardenmarsmuziek over op jaren tachtig pornodisco. Een corpulente jongen en zijn eveneens minderjarige zusje betreden het zaagsel.

Terwijl het meisje uitdagende heupbeweginkjes op de maat van de disco maakt, houdt Santana met zijn tong uit zijn mond van inspanning drie kartonnen ringen in een baan om de aarde.

Ook de volgende act is niet mis te verstaan.
Een circusknecht sleept een ijzeren attribuut onder de lampen, waarna de directeur overschakelt naar de soundtrack van Indiana Jones and the Temple of Doom. Met stemverheffing kondigt hij aan: 'Shimrod et son Chat Magique'! Een ietwat verlegen jongen betreedt de piste, in de kom van zijn arm een zachtgrijze poes.

De corpulente jongen die eerder als Santana zijn jongleerkunsten vertoonde, wordt nu geïntroduceerd als 'De onverschrokken... Wilson!' Aan een touw heeft hij...

Jawel, een pony! Wilsons zusje figureert dit keer als amazone, maar aan haar benauwde blikken te zien, is de hippique niet haar favoriete onderdeel. Wilson laat de pony enkele rondjes door de piste stappen, waarna het tentzeil voor hen wordt opengehouden en zij gedrieënlijk naar buiten verdwijnen.

De onvermijdelijke clown doet weinig meer dan oorverdovend op een scheidrechtersfluitje blazen en het publiek aanmoedigen harder voor hem te klappen. Als slot van zijn optreden recruteert hij een onwillige vrijwilliger uit het publiek en voert daar een imitatie-act mee op, die om onbegrijpelijke redenen bij de toeschouwers geweldig in de smaak valt.
Later komt de aap uit mouw: de clown heeft met grote trefzekerheid de plaatselijk gendarme en parkeerbonnenschrijver als zijn slachtoffer geselecteerd.

Wat is er gebeurd met die zeehond? Is hij, toen de bank voor de zoveelste keer beslag had gelegd op de circuskassa en er geen kruimel meer te eten viel, in plakken gesneden en opgegeten? Of is hij ziek geworden en doodgegaan, zijn koude, levenloze lijf op een verlaten parkeerplaats in een vuilnisbak gepropt, ver van de rijke visgronden waar hij ooit ronddartelde?

Maar we moeten door, het volgende evenement wordt alweer aangekondigd.
Er is een optreden aanstaande van het kroonjuweel der dierenwereld, de Rolls Royce van de animal planet, de iPhone onder de viervoeters...

'Un grand applause pour Texas Joe!' scandeert de directeur door zijn microfoon. Op de klanken van Rawhide betreedt de eerder als respectievelijk 'Santana' en 'Wilson' aangekondigde corpulente jongen het zaagsel, dit keer in cowboykostuum. Hij blijkt een lang stuk touw met zijn mond in steeds breder wordende cirkels te kunnen ronddraaien. Een jaloersmakende gave, die een doorsnee spaghettimaaltijd tot een belevenis zou maken. Texas Joe tart het lot door de lasso ook rond zijn welgevulde lichaam te wentelen, maar net voor het mis dreigt te gaan, krijgt hij gezelschap van 'Winnetou!'
Onder dreigend tamtamgeroffel komt een jongen op, gekleed in een ruimvallend indianenkostuum. Hij doet sterk denken aan Shimrod, de dompteur van de 'Chat Magique'.

In gezamenlijkheid volvoeren zij een aantal bloedstollende capriolen met hun lasso en nemen vervolgens dankbaar afscheid van het publiek.

Het zeil gaat opzij en de tent wordt verduisterd door een kameel van bergrug-achtige afmetingen.
Onder bewonderend gejoel kuiert het schip der woestijn bedaard herkauwend de piste rond. De directeur laat zijn zweep knallen, geheel decoratief overigens, want de kameel, die bultmatig eigenlijk een dromedaris is, besteedt er geen enkele aandacht aan. Nadat het dier zijn enige kunstje heeft gedaan, door de knieën en weer omhoog, iets wat in zijn land van herkomst dagelijkse routine is, schommelt hij weer naar buiten.
Maar het publiek hoeft niet te wanhopen; de directeur kondigt aan dat de koning der woestijn aanstonds, in de Grande Finale, opnieuw zijn opwachting zal maken, maar dan zal hij vergezeld gaan van zijn geliefde: Isabella de ijskonining. De zeldzame, unieke, WITTE kameel uit de besneeuwde vlakten van Mantsjoerije!

Maar eerst volgt er nog een optreden van 'Barabas le faqir', een artiest in wie wij zowel Shimrod als Winnetou menen te herkennen. Hij is slechts gekleed in een azuurgroene pyjamabroek met pofpijpen.
Zijn collega Santana/Wilson/Texas Joe, nu in circusknechttenue, ledigt rinkelend een emmer glasscherven in de piste, waarna Barabas de fakir barrevoets in de berg scherven stapt. Met een peinzende gelaatsuitdrukking maakt hij voetbewegingen in het glas alsof hij een sigarettenpeuk uittrapt.

Als dit onderdeel zonder bloedverlies is afgerond, vlijt Barabas zich met zijn naakte jongensborst op de glasscherven en rolt zich er nadrukkelijk in heen en weer.
Zijn collega acht dit vertoon van lef echter ondermaats. Uit het publiek selecteert hij een weldoorvoede dame en sommeert haar plaats te nemen op zijn onfortuinlijke compaan.
Onder tromgeroffel wentelt Barabas zich op zijn rug in de scherven en wankelend op haar blokhakken neemt de dame positie in op de buik van de fakir.
Trots toont deze even later zijn ongeschonden lichaam. Applaus!

En nóg is het niet genoeg! Nóg is het gevaar onvoldoende getart! Het publiek is nauwelijks bekomen van alle  gruweldaden, of Barabas de fakir neemt onvervaard een grote slok lampenolie en sproeit een loeiende vuurzee door de piste.
Maar dan gaat het mis.
Door een plotselinge windvlaag waait de vlammenstroom door het geopende tentzeil naar buiten.

De plotseling vuurvlaag verstoort de rust van de twee kamelen die zijn geparkeerd tussen de wijngaarden achter de tent. Isabella de ijskoningin, de zeldzame, unieke witte kameel uit de besneeuwde vlakten van Mantsjoerije, schrikt zich te pletter, rukt zich los van haar ketting en vlucht de vignobles in.

Groot alarm. De witte wonderkameel is onontbeerlijk voor de aangekondigde Grande Finale. Texas Joe, Barabas en de geitendompteur haasten zich de wijngaarden in. Via een trefzekere worp van Texas Joe's lasso zullen zij de kostbare albinokameel weer snel tentwaarts voeren.
Maar het dier heeft zich kennelijk goed verschanst, want het is in geen velden of wegen te bespeuren.

Het managementteam gaat in spoedberaad. Wat te doen!?

De directeur maakt zonder aarzelen een deugd van deze nood. Hij grijpt de microfoon en kondigt met verve de mogelijkheid van de aankoop van popcorn, Cola en suikerspinnen aan. Handenwrijvend neemt hij plaats achter de toog van de snackwagen.

Zijn vrouw heeft inmiddels hun dochter geïnstrueerd en stuurt haar met een bos hoelahoeps de schijnwerpers in. 'Allez! Le show must go on!'

Terwijl haar moeder de verkoop van de circusvlaggetjes ter hand neemt, houdt de kleine Diana het publiek in een klemvaste greep; de bundel hoelahoeps zwiepend om haar iele heupjes.

Pas de problême! Het klapstuk van de finale doet zich, ver weg in de wijngaarden, tegoed aan sappig druivengras, maar 'Le show must go on' en met behulp van een paar van de buurman geleende koeien vindt de Grande Parade alsnog plaats.

Dan gaat het snel. De directeur is alweer in burgerkleding en in rap tempo gaan de planken van de tribunes en worden de plastic tuinstoelen in elkaar gestapeld. Een vloek en een zucht, en de tent, waar zoëven nog muziek schetterde, adem in kelen stokte en het woeste avontuur de wereld in kolkte, ligt plat en levenloos op de grond.

Maar wat legt de wijnboerenteleverweglens daar vast!?

Precies! Isabella de ijskoningin, de zeldzame, unieke witte kameel uit de besneeuwde vlakten van Mantsjoerije! Vergeefs tracht zij zich te verschuilen achter een braambos in de wijngaarden.

De stalknechts hebben kennelijk weet van haar kuren; even verderop passeren we een geopende veewagen, waar op de loopplank een strategische zak lokbrood is neergelegd.
En zo leren we dat zelfs albinokamelen uit de besneeuwde vlakten van Mantsjoerije zoveel van Frankrijk zijn gaan houden, dat zij alleen nog maar over de streep te trekken zijn met Frans stokbrood.