In diverse Slurp-nieuwsbrieven hebben we een klein tipje achter de schermen opgelicht.
Hier staan ze allemaal achter elkaar.

Voor nieuwe afleveringen van de later dit jaar uit te zenden serie Gort à la Carte, reisden we af naar de Provence. We bezochten daar o.a. sterrenchef Benoît Witz, die voor ons zijn befaamde Ratatouille Provençale zou bereiden. De eerste scene speelde zich af in de moestuin van Benoîts biologische groentekweker Didier.

Omdat de wijnboer niet groot van postuur is, heeft hij in zijn contract laten opnemen dat hij door de cameraman uitsluitend vanuit liggende positie gefilmd mag worden.

Soundman Mike, maar al te goed op de hoogte van deze zwakke plek, mag de televisiester dan ook graag uitdagen voor een wedstrijdje 'Wie heeft de grootste'.

'Wauw! Nog meer courgettes!' roept de culinaire deskundige enthousiast.
'Nee,' legt regisseur Richard zijn pupil uit. 'Dit zijn tomaten. Samen met de courgette een van de hoofdbestanddelen van de ratatouille. Denk je dat je die twee uit elkaar kunt houden?'

'En die gele voetbal daar in het midden dan?' wil het kijkcijferkanon weten.
'Ook een tomaat. Alleen is deze geel. En groot.'
'Mag ik die 'ns proeven?'
Voordat iemand kan ingrijpen, trekt de druivensnuiter zijn wijnboerenmes en snijdt een flinke hap uit de sappige zomervrucht.

Gelukkig is Didier de beroerdste niet. Trots neemt hij de loftuitingen van de gulzig smakkende tomatensnijder in ontvangst.

Terug in de keuken, demonstreert de beroemde chef hoe je een driesterren-ratatouille bereidt.
De presentator maakt het de keukenprins evenwel niet makkelijk. Keer op keer onderbreekt hij diens deskundige commentaar met niet ter zake doende vragen en flauwe grappen.
Dan gooit de cuisinier de theedoek in de ring: 'Mag die man alsjeblieft weg?'

De wijnboer wordt aan een apart tafeltje gezet met de strikte opdracht zijn kop te houden.
'Stilte op de set! Actie!' beveelt regisseur Richard.

Maar de opnames zijn nog maar nauwelijks hervat of de eigenwijze druif bemoeit zich er alweer tegenaan: 'Doet u niet teveel zout in die saus?'

Regisseur Richard is al 42 jaar lang een van de liefste en geduldigste televisiemakers van Nederland. Maar ook zijn maat raakt een keer vol. Teneinde de opnames in alle rust te kunnen voltooien, neemt hij een eenvoudige doch doeltreffende maatregel.

Welgemoed tijgt de equipe aan boord en zet, onder het zingen van langvergeten Franse chansons, koers naar La Côte Normandie.

De stemming is opperbest. Zelfs camerabeul Joost, vers terug uit Hollywood van de opnames voor Lord of the Rings III, zindert van filmlust.

De hemelhooggestemde werksfeer is voornamelijk te danken aan het feit dat de wijnboerenminnares zich beschikbaar heeft gesteld als soigneuse. Zij heeft de wijnboerenmobiel getransformeerd tot restauratiewagen en weet de crew op de meest onherbergzame plekken, slechts gadegeslagen door grootogige koeien, te verrassen met gebakken eitjes, broodjes met zalm en verse cappuccino's.

Die stopjes zijn onontbeerlijk want hierdoor kan het televisieteam de wankelmoedige wijnboer keer op keer moed inspreken.
'Heus, je kunt het echt wel,' klinkt het dan sussend in het struweel, en: 'We vinden het helemaal niet erg dat we elke scene tien keer over moeten doen omdat jij je tekst niet kan onthouden.'

Maar, zoals Brad Pitt al zei: 'Filmen is wachten'. Terwijl de crew de tijd tracht te doden, probeert camerajihadist Joost geconcentreerd een torretje op het plaveisel in beeld te brengen.

Onvermoeibaar is de gedreven cinematograaf doende met het scherpstellen van zijn focus. Hierdoor ontgaat het hem dat het diertje zich reeds enige tijd geleden uit de voeten heeft gemaakt. Het is overduidelijk een Frans torretje, want het heeft zich genesteld op het uurwerk van de wijnboer, waar het nauwlettend de wijzerstand in de gaten houdt om te zien of het al etenstijd is.

Zucht. Eindelijk. Klokslag drie en véél te laat kunnen we beginnen aan onze eigenlijke taak: een torturetest van het onderwerp waarvoor we zijn gekomen.

's Anderdaags reizen we af naar een gehucht waar de koeien wit zijn en de kazen evenzeer.

Het epicentrum van het dorpje wordt gevormd door een kerk van grijze leisteen en een museum waar je kaasdoosjes kunt bekijken.

Joelend verdringen hordes wild enthousiaste museumgangers zich voor de ingang.

Ook het door de plaatselijke middenstand opgerichte partycentrum biedt een onweerstaanbare attractie die uitnodigt tot roekeloos gedrag.

Al met al een zeer inspirerende lokatie.

Voor opnames van een nieuwe televisieserie getiteld Gort à la Carte werden wij door Omroep Max langdurig naar de Provence verbannen. Ja inderdaad, ik ben het met u eens, dat is verschrikkelijk. Dit leidde dan ook tot oncontroleerbare situaties waarin een totaal losgeslagen wijnboer door zijn doldrieste rijgedrag de levens van zijn cameraploeg diverse malen bijna tot een voortijdig einde bracht.

Op bovenstaande foto is te zien hoe soundman Mike (what's in a name) op het nippertje opzij kan springen voor de aanstormende ankerman.

Deze scène moest wel zes keer over!

Mijn gedroomde ontbijt bestaat uit de krant, een kop koffie, een knapperige croissant en een zonnig terrasje.
Van deze vier parameters - krant, koffie, terras, croissant - is de laatste het lastigste. Vreemd, want dagelijks worden er in Frankrijk 65 miljoen croissants gebakken.
Maar het verwarrende is dat die 65 miljoen croissants elke dag anders zijn.

Zo biedt de boulangerie in ons dorpje de ene dag rondborstige, fraai gekromde halvemaantjes, terwijl dezelfde bakker de daarop volgende dag een bakblik vol kaarsrechte witte deegkogels zijn vitrine in schuift.
En dat gebeurt niet alleen in ons nietige wijnboerendorpje, nee, dit fenomeen heb ik waargenomen in stad en land, van Parijs tot Perpignan. Het lijkt wel of in heel Frankrijk niemand weet hoe je een fatsoenlijke croissant bakt.

de vette slappe-hap-croissant

de kleurloze ik-smaak-naar-niks-croissant

de gestreepte kijk-mij-eens-croissant

de schuldbewuste ik-ben-eigenlijk-veel-te-klein-croissant

de vormloze wat-ben-ik-eigenlijk?-croissant

de moddervette ik-ga-jouw-aorta-blokkeren-croissant

de doodenge ik-ga-JOU-opeten!-croissant

de halfverkoolde
eet-mij-niet-croissant

de angstige ik-ben-helemaal-geen-croissant-croissant

de kaarsrechte droge-doos-croissant

de fantasieloze, keurig nette
ik-heb-geen-pik-croissant

de apetrotse kijk-mij-'ns-met-m'n-pik-croissant

Kortom, een panklaar onderwerp voor een aflevering van Gort à la Carte.

Per Méhari inspecteerden we de graanschuur van Frankrijk, La Normandie.

We genoten van de croissants van een bakkeres, zo aanstekelijk vrolijk dat we een week lang om haar heen bleven hangen.

We analyseerden hoogstpersoonlijk het zoutgehalte van het gras voor de Beurre d'Isigny, een bijzondere boter die zijn zoute smaak krijgt doordat de koeien gras eten waar de zeewind overheen blaast.

Uiteindelijk leert Christophe Cressent, beste bakker van Frankrijk, de wijnboer hoe je de perfecte croissant bakt.

Waarna de eerste wijnboerencroissants ter wereld aan het publiek worden aangeboden en de wijnboer voor deze prestatie de Gouden Eikel krijgt uitgereikt.

Door de bezuinigingen uitgeperst tot het gaatje, huisvest Omroep Max ons in logementen van twijfelachtig allooi. De bomen groeien slechts tot halverwege de hemel en bij het ontbijt ontbreekt zowel de kaviaar als de champagne.

Maar goed, een beetje wijnboer geeft alles voor de kunst, dus na een monnikenmaal van noten en haverkoeken, trekken de ankerman en zijn crew monter ten strijde.

Om de hordes uitzinnige groupies te vermijden, verlaten zij het hotel via de achterzijde.
Voor hotel-diehards hier het adresse: Une autre maison, 45 Avenue Henri Rochier, Nyons.
www.uneautremaison.com

Onder moeizaam gekreun vecht de cameracrew zich in de achterbak van de wijnboerenmobiel, de motor slaat waarempel in één keer aan en rammelend en hoestend tijgt het vehikel op weg naar een zogeheten 'Vinaigrerie'.

'Ha, wijn!' krijt de wijnboer blij en tapt zich, om een beetje wakker te worden, meteen een flinke mok in.

Maar daar krijgt de snoeper het lid lelijk op de neus.
Proestend van pijn, zijn handen om zijn maag, strompelt hij achteruit.
Azijn!!! De nachtmerrie van iedere wijnboer! Een azijnbacterie in de wijnkelder kan een heel vat wijn op slagveranderen in azijn!

Pas dan valt zijn tranende blik op de wel heel wonderlijke namen waarmee de wijnvaten zijn gemarkeerd: 'Lavendel', 'Tijm' en, leest hij dat goed? 'Echalotte'? Uienwijn?!

Dichterbij gekomen ontwaart de ridder van de Gooise matras dat de wijnvaten kennelijk een wond hebben opgelopen en slordig zijn verbonden met smoezelig verbandgaas.

Voorzichtig peutert hij de bandage los en, terwijl hij neus en lippen stijf op elkaar perst tegen de ademstokkende walm, buigt hij zich voorover.

Een drabbig moeras met de kleur van oud bloed borrelt hem zachtjes tegemoet.
'Mooi, he?' fluistert azijnboer Raphaël vertederd. 'Verse azijn. Dat leeft...'

Waar de kasteelheer zijn wijnen ter vermijding van ongewenste zuren zorgvuldig behoedt voor ook maar het geringste contact met zuurstof, zaagt Raphaël grote gaten in zijn barriques om zijn wijn zo zuur mogelijk te krijgen.
In stille verwondering observeert de wijnboer zijn afvallige vakbroeder.

Maar de televisievedette is de beroerdste niet en even later staat hij zijn collega goedmoedig terzijde bij het bottelen van de azijnoogst 2014.
'Dit wordt een goed azijnjaar,' lacht Raphaël.

De nieuwe tv-serie Wijn aan Gort gaat niet alleen over wijn, maar ook over eten. Voor de opnames van een aflevering over het mooiste vlees van Frankrijk begaven we ons naar de geboortestreek van de 'Blonde d'Aquitaine'.

Daar, in de groene heuvels van de Dordogne, bestiert mijn vriend Jean-François zijn eeuwenoude boerenhoeve. Dagelijks beleeft hij de droom van iedere man: sappige weilanden vol blondines. Jean-François en zijn moeder zijn gesteld op hun rust en moeten weinig hebben van buitenlandse aanloop.

De wijnboer wordt voorzien van speldeknopgroot NSA-microfoontje.

Regisseur Richard leest de ankerman voor de tiende keer zijn tekst voor. 'Deze uitzending gaat over vlees. En vlees komt van koeien. Denk je dat je dat kunt onthouden?'

Alles is in gereedheid; met getrokken camera stevenen de mannen boerderijwaarts.

Er lijkt niemand thuis. Het is warm en stil. Er zoemt een hommel, een paar scharrige kippen zoeken de schaduw op.

Dan piept een deur open. Jean-François en zijn moeder Marie-Belle komen naar buiten.
'Heeft u eigenlijk wel 'ns een Blonde d'Aquitaine gezien?' informeert Marie-Belle na de begroeting.

Op het ontkennende antwoord haalt ze een foto uit haar tas. 'Kijk, dit is Bébert, onze prijswinnaar.'

Bij het zien van dit vreeswekkende hellemonster krijgt de wijnboer onprettige associaties.

Flikflooiend drentelt de televisiester met Marie-Belle mee de keuken in. Even later zwaaien de luiken open en richt hij zich vanuit het raam tot de crew: 'Gaan jullie maar vast. Een scene zonder mij zal deze aflevering extra verrassend maken. In de soundstudio spreek ik dan later het commentaar wel in.'

Maar regisseur Richard is onvermurwbaar. Met zichtbare tegenzin komt de wijnboer naar buiten.

'We hoeven ze toch hoop ik niet te melken?' piept de wijnheld benauwd.
Jean-François gaat er niet op in. 'Je moet een beetje achter mij blijven,' waarschuwt hij. 'Tot ze je kennen. Het zijn lieve beesten, maar ze leven hier dus wel in het wild...'

'Hou d'r in het begin een half metertje tussen,' adviseert Jean-François. 'Dan kunnen ze aan je wennen.'
Ten bewijze posteert hij zich op kloothoogte voor de vlijmscherpe horens.

Aan de andere kant van het hek houdt prijswinnende fokstier Bébert de capriolen van de wijnboer wantrouwig in de gaten.

'Ik lees nog één keer je tekst voor,' zucht regisseur Richard van achter de camera. 'Dit ras heet Blonde d'Aquitaine, het zijn vleeskoeien en die geven géén melk.'

De wijnboer perst alles uit zijn ene hersencel in een poging deze briefing op te slaan. Tijdens zijn concentratie ontgaat hem iets cruciaals: moederkoe Marguerite is not amused. Zij acht haar comfortzone buitenproportioneel overschreden. Snuivend en hoefschrapend buigt zij haar hoofd voor een fatale stoot.

Het laatste wat de wijnboer waarneemt is een groot wit koeienhoofd dat zich over hem heen buigt. Een warm gesnuif walmt in zijn gezicht. Ziet hij dat goed? Kunnen koeien glimlachen?

Dan gaat zijn lichtje uit.

's Anderendaags is de druivenridder alweer in 'Forme Olympique'. Monter bestijgt hij de wijnboerenmobiel en stuift, gevolgd door de cameracrew die hem maar nauwelijks kan bijhouden, vrolijk toeterend het kasteelpad af. Nieuwe avonturen tegemoet!

Maar zijn zegetocht is van korte duur. Nog geen honderd meter buiten de kasteelpoort produceert zijn voiture het geluid van een purgerende zeekoe en komt piepend tot stilstand. Verwoede aanduwpogingen ten spijt zwijgt het voertuig stil.

'Hm...' Peinzend bestudeert de kasteelheer het inwendige van zijn trouwe viervoeter. 'Dit moet dus welhaast de motor wezen...' Onderwijl tracht de crew vol goede moed een sleepstang te assembleren; onwetend van het feit dat dit soort vehikels niets deugdelijks hebben om die aan te bevestigen.

De buitentemperatuur is inmiddels opgelopen tot hoogovens-achtige waarde. Gezeten achter het stuur moedigt de wijnboer zijn équipe aan. 'Kom op, mannen! We zijn er bijna! Nog maar vier kilometer tot de dorpsgarage!'

Als de filmdeskundigen amechtig hijgend de wijnboerenkaros de parkeerplaats opduwen, versterft in de verte de twaalfde slag van de kerkklok. Lunchtijd. De garagist is vertrokken voor een welverdiende middagmaaltijd. 'Retour à 14.30 hrs', zegt zijn bordje.

Er zit weinig anders op. Aangevuurd door enthousiaste aanmoedigingskreten van de kasteelheer, duwt de équipe hem in zijn landauer terug de heuvel op.

Maar zoals Buddah zegt: 'Schaduw bestaat bij de gratie van licht'; daar dartelt de wijnboerenminnares de uitgeputte duwers tegemoet met een gekoelde fles rode Bordeaux en een 'Salade Méhari'.

Slurpadvies bij dit gerecht
Drink bij een Méhari aan Gort een volle rode wijn. 's Zomers licht gekoeld op 7 à 10 graden.
Cliquez ici.

Cliquez ici voor het recept.