Met milde weemoed denken we terug aan onze avonturen in Italië. Ver van huis, slechts via appjes verbonden met het wel en wee rond de wijngaard.
Op een paradijselijk eilandje voor de kust van Napels ging ik inktvis vangen met de stoere visseres en oermoeder, Maria.
Bij de liefste wijnboer ter wereld proefde ik wijn met een afdronk van spinnen en mieren.
In de eeuwige stad leerde ik dat eeuwig leven echt bestaat, ofschoon daar in Corleone wel eens aan werd getwijfeld.
In een wijngaard aan de voet van de Etna slurpte ik met wijnboer Marco robijnrode wijn die hij oogst langs de rand van de vulkaan.
Ik was er getuige van hoe tweeduizend jaar oude olijfbomen op hun flikker kregen omdat ze vrucht droegen.
Met wijnboer Stefano dronk ik 'Primitivo', gemaakt van de druif waar Jezus Christus nog wijn van heeft gedronken.
En in Puglia ontsprong ik op het nippertje de aankoop van een zogeheten 'Trullo'.
Gort weer thuis
Maar hoe indrukwekkend mjn reis door de laars ook was, ik bleef met een onzichtbare navelstreng verbonden aan mijn eigen château.
Het voorjaar was zacht en mooi.
'Ik span wat extra draden,' had wijnboerenzoon Klaas gezegd bij mijn vertrek naar Italië. 'Zo'n zonnige lente geeft vast een rijke oogst.'
Goed gezien; toen ik afscheid nam, hadden de druifjes zich al flink ontwikkeld. Maar ik had mijn kont nog niet gekeerd, of de wijngaard werd aangerand door een laatste stuiptrekking van Koning Winter.
In de eerste twee weken van mei, toen de lente de wijngaard al lang en breed had wakker gezoend, wierp de kille vorst zich op haar en gaf haar een onverhoedse doodskus. Om de vorst te verdrijven staken de boeren strobalen in brand en olievaten.
Maar niets hielp. Razendsnel daalde de temperatuur tot diep onder het vriespunt en bevroor de pas ontloken trosjes tot er niets meer bewoog.
Wat bleef was een verdord landschap vol dode babydruiven.
Gelukkig is een wijngaard een oersterk organisme dat, mits je haar biologisch behandelt, uitstekend voor zichzelf kan zorgen.
Toen ik eind mei tussentijds terugkwam, wuifden de ranken me al van verre toe: 'Bonjour, baasje! Welkom thuis! We doen weer mee, hoor!'
Geroerd vroeg ik de wijnstok naar haar welbevinden.
Opgewonden kwebbelde de druif me de oren van de kop. In haar enthousiasme om mij weer te zien, begon zij zelfs seksueel grensoverschrijdend gedrag te vertonen, dat ik slechts met een snelle beweging van mijn schoffel kon pareren.
Maar ja, je kunt nu eenmaal niet boos worden op die lieverds. We schudden handen en beloofden elkaar dat we ons best zouden doen voor een stralend wijnjaar 2017.
En ziet: de eerste prille trosjes baden zich alweer in het zonlicht.
Terwijl ik dit schrijf, op 30 juni, zijn het harde, zure bessen. Het is nauwelijks voor te stellen dat ze over drie maanden veranderd zullen zijn in dikke paarse druiventrossen, fluweelzacht en zoet als de liefde zelf.
Een blij ei
Toen we, op zoek naar meer licht, het zolderluik van een van de vele schuren openduwden, stonden we plotsklaps oog in oog met het nageslacht van een van onze kasteelfluitertjes. Eén kwetsbaar mini-eitje lag daar helemaal alleen in een wat rommelig in elkaar geflanst nest. Snel sloten we het luik en lieten de natuur de natuur.
Daags later vonden we dit onder het raam van de schuur. Opmerkelijk hoe ogenschijnlijk doodgewone dingen je plotseling kunnen ontroeren. De lege schil van dit vogeleitje bijvoorbeeld. En dan vooral dat ronde gaatje in het midden, waar een klein, nog zacht snaveltje zich een weg naar de vrijheid heeft gepikt.
Boven in de schuur duwden we voorzichtig het zolderluik op een kier. Et voilà, of er iets te eten kon komen. En vlug een beetje.
Blije bijen
Diep uit het kasteelpark klinkt een sonoor gezoem. Dat is niks bijzonders, dat zijn we gewend. Dat rustgevende gonzende geluid wordt geproduceerd door de 64.586 kasteelbijen die daar hun wijnkistenhuis bewonen. Een goede verstaander evenwel, kan horen dat er stront aan de knikker is.
Aangetrokken door de wellustige geur van de bloeiende druivenbloesems zijn de diertjes massaal naar de wijngaard gevlogen, hebben daar zoveel mogelijk lekkers uit de bloempjes geslurpt en zijn vervolgens met armen vol honing teruggekeerd naar hun onderkomen. Maar nu zitten hun raten overvol; er moet geoogst worden.
Tussen het geboomte blaast de wijnboerenzoon, voor deze gelegenheid vermomd als ijsbeer, voorzichtig een wolkje rook in de bijenkast.
De bedoeling is dat de kasteelbijen, stoned geworden door de rook, ontspannen toekijken hoe hun moeizaam gescoorde honing hen wordt ontroofd.
Zij doen dit echter niet. Onder woedend gezoem storten zij zich op de jonge kasteelheer en steken hem dwars door zijn ijsberenpak venijnig in zijn flikker.
Maar een beetje wijnboerenzoon lult nergens over, dus die volle honingraten gaan gewoon mee. Bijen of geen bijen.
Trefzeker wordt de was met een scherp mes van de honingraten gesneden, et voilà... La Tulipe kasteelhoning van druivenbloesem.
Cliquez ici en kijk mee bij de blije bijen (Cliquez op de foto hieronder)
Als het filmpje hapert of onscherp is, cliquez ici
Wat doe we met die honing?
Daar maken we van:
Betteraves avec chevre au miel
Bietjes met geitenkaas, kasteelhoning en geroosterde pijnboompitjes
(voorgerecht - 2 pers.)
1) Doe een scheutje olijfolie in een koekenpan en gooi daar een handje pijnboompitjes bij.
Gek genoeg is dit het moeilijkste onderdeel van de receptuur: het bruin worden van de nootjes duurt je namelijk te lang, en je wilt onderwijl alvast de bietjes gaan snijden, je appjes checken of iemand bellen.
DOE DIT NIET!
Die pijnboompitjes, in het Italiaans 'Pinoli', houden je in de gaten. Zodra je hen de rug toekeert veranderen ze in één klap van frêle witte pitjes in inktzwart verbrande korreltjes. Dan moet je die nogal prijzige pitjes dus wegflikkeren en kun je integraal opnieuw beginnen.
Erbij blijven dus en omroeren met een houten lepel. Wanneer ze de kleur krijgen die je zelf graag zou hebben na een dagje strand, schep je ze uit de pan en laat ze uitlekken op een stuk Popla.
2) Snij de bietjes in plakjes van een acht millimeter dik en vlei ze smaakvol neer op een leuk schaaltje.
3) Snij plakjes geitenkaas af en streef naar een Tompouce-achtige opbouw van plakjes biet en plakjes geit. Breng wat goudgele honing aan op de sneeuwitte kaas. Top die af met de zachtbruin geroosterde pinoli.
Strip nu verse tijm van de takjes en sprenkel dat creatief over de compositie.
Op de onderste foto zie je een drietal pijnboompitjes dat wederrechtelijk hun geit hebben verlaten. Laat dit niet gebeuren!
Alvast Bon appétit.
Wijnadvies: goed gekoelde Tulipe sauvignon blanc
'Beste boek tot nu toe.'
Geschreven in de serene rust van de wijnkelder, omgeven door 80.000 liter wijn, maar sinds enkele weken uit in de zon: het ideale vakantieboek.
Cliquez ici voor een stukje voorlezen (Cliquez op de foto hieronder)
Als het filmpje hapert of onscherp is, cliquez ici
De Vulkaan krijgt alom stralende recensies, van 'Zijn beste boek tot nu toe' tot 'Ik zit hier met wallen onder mijn ogen, want ik kon het niet wegleggen'.
Een absolute knaller dus.
Cliquez ici en bestel een fonkelnieuw exemplaar gesigneerd door de wijnboerzelf.
